Պատասխան – Խելագար ասածը երկու կերպ է. ոմանք տկար միտք ունենալով՝ տխմար են համարվում, բայց կարող են սովորել հավատի խորհուրդն ու պատիվը: Այսպիսիններին չի արգելվում Սուրբ Հաղորդություն տալը: Իսկ ոմանք ամենևին բանականություն չունեն, միայն կերպարանքով են մարդ: Եթե ծննդով այդպես են, պետք չէ հաղորդություն տալ: Սակայն, երբ Սուրբ հավատքն ընդունելուց որոշ ժամանակ հետո է պատահել այդ դիպվածը, պետք է տալ, եթե փսխելու և թքելու վախը չկա: