Պատասխան – Ձեռնադրվողը գոնե քաղաքական իրողության վերաբերյալ կանոնով պետք է ընդունի վկաների վկայությունը: Օրինակ՝ մեկը թանկագին բեհեզ է վաճառում, և գնորդը չգիտի արժեքը: Եթե իրեն հարազատ կամ անկեղծ բարեկամներից մեկին ասի, թե այդ բեհեզն այսքան արժեք ունի, սակայն անտեղյակ լինի այդ բեհեզի գնից, արդյո՞ք տվյալ մարդը նրա վկայությունը կընդունի: Պարզ է, որ ոչ: Նույնպես եթե մի քանի անձինք մի ընծայացուի համար վկայեն, թե իբր արժանավոր է, պետք է ձեռնադրողը նախ իմանա՝ արդյո՞ք վկաները տեղյակ են քահանայական կարգի որպիսությանն ու պատվին, որից հետո նոր սկսի քննել ընծայացուին:
Ահա այդ վկաների և ձեռնադրողի պատժի մասին վերստին տեղեկանում ենք Ոսկեբերանից: Նա այսպես է ասում ձեռնադրողի մասին. «Քանզի թեպետ ընտրողները տանջանքի, մեղքի մաս և բաժին ունեն, սակայն նա դրա պատճառով ոչ թե չի փրկվի պատուհասից, այլ ընդհակառակը՝ առավել ևս կպատժվի, միայն թե մարդկային խնդրի պատճառով ընդդեմ իրենց քաջախորհուրդ տեսության նրանք չգործեն այդ ընտրությունը: Որովհետև եթե այդ հանցանքի մեջ բռնվեն, և իմանալով, որ անարժան է, նրան ինչ-ինչ պատճառներով առաջադրեն, նույն օրինակով կտանջվեն նրանց հետ և թերևս նրանցից առավել ևս, որ ավելի հարմար թեկնածուի չընծայեցին: Քանի որ նա, ով մի անգամ իշխանություն է տալիս նրա ձեռքը, ով կամենում է խափանել Եկեղեցին, նա ինքն է նրա չար գործերի պատճառը» (Ճառ քահանայության մասին):
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի