Սրտի սաստիկ կսկիծով և ողբաձայն հառաչանքներով լալիս և արտասվում է: Պատերազմ չգնալով, մինչ քաղաքում նստած՝ մտատանջվում է, թե միգուցե Աբիսողոմին մի փորձանք պատահի, և ահա բանակից երկու մարդ իրար հետևից շտապով գալիս  և ուրախությամբ ավետում են հաղթանակը, սակայն արքան հարցնում է, թե արդյոք որդին՝ Աբիսողոմը, ողջ է (Բ Թագ. 18:29): Երբ լսում է մահվան մասին, այնքան է տրտմում, որ սկսում է երգ հորինել նրա համար` կրկնելով. «Որդյա´կ իմ Աբիսողոմ, Աբիսողո´մ, որդյա´կ իմ, երանի թե ես քո փոխարեն մահացած լինեի», և այս խոսքերը լալահառաչ և հաճախակի կրկնելուց հետո մտնում է իր սենյակը և ոչ մեկի չի ցանկանում տեսնել (Բ Թագ. 18:33):

Այո՛, բոլոր առումներով Աբիսողոմի մահը ճիշտ էր, քանի որ որպես ապստամբ եթե ողջ մնար, անտարակույս, վտանգավոր պիտի լիներ և՛ իր հայրենակիցների, և՛ հոր համար, սակայն քանի որ ապաշխարության ժամանակ չունենալով` թշվառ և առանց զղջալու է մեռնում, սրա պատճառով էլ Դավիթը սրտի մորմոքով ողբում է նրան: Իսկ զորքը, որը չէր կարող ըմբռնել արքայի միտքը, լսելով Դավթի մեծ սուգի և լացի մասին, պատերազմում հաղթված և փախուստ տվածի նման քաղաք մտնել  չի համարձակվում:

Թեև այս եղելության հանցանքը Հովաբինն էր, որը, չանսալով Դավթի կարգադրությանը, սպանում է Աբիսողոմին, սակայն զորքի վհատությունը և տխրությունը տեսնելով` Դավթին ասում է. «Զորքին ամոթով թողեցիր, նրանք քո փրկության համար իրենց վտանգեցին, դու, թշնամուդ սիրելով, հավատարիմ հպատակներիդ և ծառաներիդ ես մերժում. եթե այժմ Աբիսողոմը ողջ լիներ, ուրեմն մենք բոլորս մահացած պիտի լինեինք, վե´ր կաց, զվարթությամբ խոսի´ր զորքիդ հետ, որոնք երդվել են, որ այսօր դուրս չգաս, վաղը քո կողքին ոչ մեկը չի մնալու, իմացի´ր` այն մինչ այժմ կրածդ նեղություններից ավելի վատ հետևանք կունենա քեզ համար»:

Թեև Հովաբի  խոսքերը շատ ծանր էին, սակայն ժամանակի հանգամանքներին նայելով` Դավիթն առանց որևէ պատասխան տալու վեր է կենում և նստում քաղաքի դռան մոտ, ու երբ զորքը, նրա ներկայության մասին լսելով, քաղաք է մտնում, Դավիթը զվարթ դեմքով, բոլորին մեծարանքի և խնդակցության նշաններ ցույց տալով, զորքին շնորհակալ է լինում, որից նրանք անչափ ուրախանում են:

Դու հայրական սքանչելի սիրո սաստկությունը տե´ս. անհնազանդ որդին, հոր կյանքին սպառնալով, նրա դեմ բանակ է հանում, սակայն նրա մահվան մասին լսելով` հոր սիրտը չափազանց շատ ցավում է և հառանչանքներով արտասվում: Այո՛, Աբիսողոմը, հորը հակառակ լինելով, արժանի էր մահվան, ինչպես օրենքների գրքում է գրված, որ հորն ու մորն անհնազանդ որդուն քարկոծությամբ սպանեն, որպեսզի մյուսները վախենան (Բ Օր. 21:18-21), սակայն Դավիթը նրա մահը չէր ցանկանում, որ թերևս մի օր զղջալով` ուղիղ ճանապարհ բռնի:

Իրենց զավակներին անիծողները թող Դավթից օրինակ վերցնեն, եթե զավակդ չար ճանապարհով է ընթանում, բնավ մի՛ անիծիր, ընդհակառակը, աղոթի´ր Աստծուն, որ նրան ուղղորդի, քանի որ անիծելով նա առավել ևս կվատթարանա, և նորից քո սիրտը  ցավելու է նրա համար: Նաև իրենց հայրերին անհնազանդները, Աբիսողոմի պատմությունը կարդալով, թող խրատվեն, քանի որ հիշյալը իր անհնազանդութամբ անօրինակ  սոսկալի մահվամբ է մահանում` աշխարհում շատ վատ անուն  թողնելով, որից էլ ամեն մարդ զզվանքով պետք է զգուշանա: