Այո՛, հնազանդ էր: Որովհետև Աստված Սողոմոնին անչափ մեծ իմաստություն, գիտելիք, խոհեմություն, հիշողություն և երկայնամտություն էր տվել, որոնցով էլ պետական գործերում արթնություն և անաչառ վարք ցույց տալով` ժողովուրդը ուրախ, գոհ, երջանիկ և կատարելապես հնազանդ էր: Աստծու ողորմությամբ թեև Սողոմոնի թագավորությունը հաստատուն և երանելի վիճակում էր, սակայն Երուսաղեմի և Եգիպտոսի միջև գտնվող ազգերի հանդեպ  կասկածները փարատելու համար, որոշում է Եգիպտոսի փարավոնի դստերը կնության առնել, որն ապագայում՝  ծերության ժամանակ, իր համար գայթակղություն է լինում:

Քանի որ նախքան տաճարը կառուցելը խորանն ու ողջակեզների սեղանը Գաբավոնում` մի բարձր լեռան վրա էին գտնվում, և ժողովուրդը սովոր էր այնտեղ գնալու, որ խունկ ծխի և զոհեր մատուցի: Սողոմոնը նույնպես զոհ մատուցելու փափագով Գաբավոն է գնում իր հազարապետերի, հարյուրապետերի և իսրայելացիների դատավորների ու մեծամեծների հետ, և նույն այդ սեղանին Բարձրյալ Աստծուն հազար ողջակեզներ  մատուցում: Այն ժամանակ Աստված, Սողոմոնին երևալով, հարցնում է. «Ի՞նչ կցանկանաս Ինձնից, որ տամ քեզ»: Սողոմոնը Աստծուց շնորհակալ է լինում նախ` իր հոր՝ Դավթի հանդեպ ցուցաբերած ողորմության և բարիքների համար,  նաև` այն շնորհի համար, որով նրա փոխարեն իրեն թագավոր է կարգել, ապա` հայտնելով, որ ինքը դեռ  պատանի է և ժողովրդին կառավարելու անհրաժեշտ ուժ ու կարողություն չունի,  խնդրում է, որ իրեն իմաստություն պարգևի, հանճար և գիտություն, որպեսզի կարողանա չարն ու բարին զանազանել և ժողովրդի դատաստանը արդարությամբ կատարել (Բ Մնաց. 1:10):

Սողոմոնի այս անօրինակ խնդրանքն Աստծուն անչափ հաճելի լինելով` Աստված պատասխանում է. «Քանի որ կյանք, ունեցվածք, հզորություն և թշնամիներից վրեժխնդրություն չցանկացար, այլ ցանկացար, ըստ իրավունքի և արդարության, դատաստան տեսնելու համար իմաստություն և հանճար ստանալ, ահա փափագիդ համապատասխան` քեզ իմաստություն և գիտություն եմ տալիս, այնպես, որ մինչ այսօր քեզ նման ոչ մեկը չի եղել և քեզնից հետո էլ չի լինի: Իշխանություն և մեծություն չխնդրեցիր, ահա քեզ տվեցի մի այնպիսի հզոր թագավորություն, որ քեզ ժամանակակից բոլոր թագավորների մեջ քեզ նման և քեզ հավասար ոչ մեկը չի գտնվի, և եթե Իմ հրամանների և օրենքների համաձայն ընթանաս, ինչպես հայրդ` Դավիթն էր ընթանում, քեզ անպատճառ երկար կյանք էլ կպարգևեմ»:

Թեպետ սույն խոսքերը Սողոմոնը երազում է  լսում, սակայն ասես արթուն` հրաշալի ձևով է պատասխանում: Երբ արթնանում է, Աստծուց գոհանալով Երուսաղեմ է վերադառնում և շտապում է՝ տապանակի առջև երկրպագություն անելու և նորից զոհեր մատուցելու, Աստծուն փառավորելով և անսահման շնորհակալություն հայտնելով՝ ողջ ներկա ժողովրդին էլ պատվում է մեծ խնջույքով, որից էլ ուրախացած` բոլորը ցնծալով տոնում են:

Այդ ժամանակ երկու անպատիվ կին դատի են գալիս Սողոմոնի մոտ: Նրանցից մեկն ասում է. «Մենք երկուսով մի տան մեջ էինք բնակվում. ես որդի ունեցա, և երեք օր հետո նա ունեցավ. տանը, երկուսիցս բացի, ոչ ոք չկար. գիշերը սրա որդին մահացավ, քանի որ պառկել էր երեխայի վրա. արդ, նույն գիշեր` իմ քնած ժամանակ, նա, իմ որդուն վերցնելով, իր մահճակալին է պառկեցնում և իր մեռած մանկանը դնում  իմ ծոցը. երբ առավոտյան  արթնացա` մանկանս կաթ տամ, տեսա, որ մահացած է և իմ որդին չէ»: Իսկ մյուսը պատասխանում է, որ այդպես չէ, այլ մեռածը նրանն է, իսկ կենդանին` իրենը:

Իրոք, այս դեպքում եղելությունը ճշտելու համար վկայի կարիք կար կամ էլ նրանց երդվեցնելու, սակայն ո´չ վկա կար, ո´չ էլ կարելի էր վստահել նրանց երդմանը, ուստի Սողոմոնը հրամայում է, որ սուրը բերեն և կենդանի մանկանը երկու մասի բաժանելով` մի կեսը մեկին տան, մյուսը՝ մյուսին: Այդ պահին մանկան իրական մայրը, իսկույն ցավագին աղաղակելով, ասում է. «Մանկանն այդ կնո´ջը տվեք և մի´ սպանեք»: Իսկ մյուս կինը ասում էր. «Կտրե´ք, թող ոչ ինձ լինի, ոչ էլ նրան»:

Այն ժամանակ Սողոմոնը հրամայում է, որ մանկանը տան այն կնոջը, որը համաձայն չէր մանկան մահվանը, քանի որ նա էր մանկան իրական մայրը: Ժողովուրդը, այս դատաստանի մասին լսելով, անչափ տպավորվում և զարմանում է, ուստի սկսում են պատկառել և երկյուղել նրանից, քանի որ հասկանում են, որ  այսպիսի իմաստությունը աստվածային տուրք և պարգև է:

Այնուհետև Սողոմոնը իր պալատում անհրաժեշտ ծառաներ և պաշտոնյաներ է նշանակում, և յուրաքանչյուրն իրեն հանձնարարված որոշակի գործն անթերի կատարելով` ժողովրդին կառավարելը մեծապես դյուրանում  է, այնպես որ բոլոր իսրայելացիները, խաղաղ և հանգիստ ապրելով, սկսում են այգիներում և պարտեզներում ուտել, խմել և զվարճանքներով ժամանակ անցկացնել, առանց վտանգի և ամենափոքր երկյուղի:

Սողոմոնի անունը այնքան է փառավորվում, որ Իսրայել երկրի շրջակայքում գտնվող երկրներում` Եփրատից մինչև Եգիպտոս, օտար թագավորներն ու ժողովուրդները հնազանդվում են նրան, ոմանք` երկյուղից, ոմանք էլ` նրա գիտության և իմաստության համբավից պատկառելով, այնպես որ այս օտար երկրներից նրան ուղարկված ընծաներն ու տուրքերը այքան շատ ու մեծաքանակ են լինում, որ բնիկ իսրայելացիներից շատ բան պահանջելու և նեղություն տալու կարիք չի լինում: Այո՛, Սողոմոնի հարստությունը այնքան է բազմանում, որ իր պետության մեջ, ինչքի և անասունների անչափ առատությունից և բազմազանությունից բացի, ոսկին ու արծաթն էլ, Երուսաղեմի բնակիչները  հասարակ քարերի նման են հավաքում (Գ Թագ. 10:27):

Սրանից բացի` Սողոմոնը թագավորական գործերը կանոնավոր և գեղեցիկ վարելուց հետո մարդկանց համար օգտակար խրատական գրքեր և գիտությանը նվիրված երկեր է շարադրում, և նրա գիտելիքների հռչակն աշխարհով մեկ տարածվելով` բոլոր ժողովուրդներից և թագավորներներից գալիս են` նրա իմաստուն խոսքերը լսելու և հիացմունքի ու զարմանքի պարտքն անձամբ վճարելու:

Այսուհետև Սողոմոնը ցանկանում է Դավթի կարգադրության համախատասխան  կառուցել տաճարը (տե՛ս ԽԱ հարց), և Դավթի պատրաստած շինանյութից բացի` ինքն էլ իր կողմից անհրաժեշտ նյութերի պատրաստությունը տեսնելու ցանկությամբ Լիբանանի Քիրամ թագավորին տեղեկացնում է (որը Դավթի բարեկամն էր), որ անհրաժեշտ փայտանյութն ուղարկի: Հիշյալ թագավորը, այս լուրը ստանալով, անչափ ուրախանում է և խոստանում նրա խնդրանքը կատարել: Սողոմոնը բոլոր իսրայելացիներից երեսուն հազար մարդ է ընտրում և նրանց երեք խմբի բաժանում, որպեսզի տասը հազար մարդ, իրար փոխարինելով, կարողանան մի ամիս աշխատել և երկու ամիս տուն գնալ, այնպես որ տասը հազարը մշտապես առանց դադարի աշխատանեն:

Նաև ութսուն հազար քարտաշ, յոթանասուն հազար բեռնակիր է վերցնում և երեք հազար վեց հարյուր մարդկանց էլ պաշտոնյաներ  կարգում, և սրանց բոլորին ուղարկում է Քիրամ թագավորի մոտ, որ նրա մարդկանց հետ տաճարի համար անհրաժեշտ նյութերն այնտեղ պատրաստեն, և բոլոր այս աշխատողների և վարպետների ուտելիքը Սողոմոննն է մատակարարում: Ահա այսպես երեք տարվա ընթացքում անհրաժեշտ քարը և ատաղձը պատրաստ է լինում, որը Քիրամը, ծովեզերք իջեցնելով, նավերով  ուղարկում է Հոպպե, և Սողոմոնն էլ Երուսաղեմ է փոխադրել  տալիս: