Նրա Աքաաբ որդին: Ինչպես որ Ամրին է հետևում Հերոբովամի ամբարիշտ կյանքին, այդպես էլ Աքաաբը, նույն չար ճանապարհը բռնելուց բացի, է´լ ավելի է չարանում, որովհետև Սիդոնի թագավոր Հոբաղի դստերը՝ Հեզաբելին` իրեն կնության առնելով, որը Բահաղ կուռքն էր պաշտում,  հանուն նրա սիրո, Սամարիայում նույնպես կռատուն և սեղան կառուցելով ու անտառ տնկելով, սկսում է պաշտել Բահաղ կուռքը:

Իսրայելի առաջին թագավոր Հերոբովամը, Իսրայել երկրում կռապաշտությունն  ընդհանուր դառնալու պատճառ է լինում,  նրա հաջորդներն էլ, այդ վարքը շարունակելով, իրենց սոսկալի պատիժն են կրում, և Աքաաբն էլ նրանց օրինակից խրատվելու փոխարեն, նրանցից ավելի վատթար լինելով, առավելագույն պատժի էր արժան, սակայն Աստված չի ցանկանում նրան անմիջապես պատժել, այլ ցանկանում է նրա պաշտած կուռքերի անօգուտ լինելը ցույց տալ, որպեսզի սա զղջա և իր անօգուտ ճանապարհից հետ դառնա: Այս նպատակով Եղիա մարգարեն, Աստծու հրամանով Աքաաբի մոտ գալով, հանդիմանական եղանակով է խոսում և վճիռ կայացնում` ասելով. «Հետագա տարիներին ո՛չ ցող և ո՛չ էլ անձրև չպիտի տեղա, այլ միայն երբ ե´ս կամենամ» (Գ Թագ 17:1):

Լա՛վ մտապահիր. Աքաաբը երկնքի և երկրի ստեղծող Աստծուն ուրանում և կուռքերն է երկրպագում, և ահա որպես պատիժ և խրատ` Եղիա մարգարեն արգելում է, որ անձրև գա, որպեսզի սով լինի: Սրանից բացի` վճռում է` երբ ինքը կամենա, այն ժամանակ միայն անձրև գա, որպեսզի Աքաաբնը այդ ամենը բնական արհավիրք չհամարի, այլ  իր մեղքերի համար Աստծուց պատիժ համարելով` չար ճանապարհից հետ դառնա և ապաշխարի:

Եղիան իր խոսքն ասելուց հետո գնում է Հորդանանի հակառակ ափը և թաքնվում  Քոռաթի ձորում, որտեղ առատ ջուր էր հոսում: Աստծու հրամանով ագռավները Եղիային առավոտյան և երեկոյան հաց ու միս են բերում  սննդի համար:

Այսպես Եղիան միառժամանակ այնտեղ է ապրում, իսկ Իսրայել երկրում անձրև չլինելու պատճառով  սովը սաստկանում է, և ժողովուրդն էլ` խիստ տառապում: Ուստի Աստված, ժողովրդին գթալով և մանավանդ ցանկանալով հատուկ ողորմություն անել Սարեփթա քաղաքում ապրող մի որբևայրու, հանկարծ ցամաքեցնում է հեղեղատի ջուրը, և Եղիան ծարավ է մնում, և Աստված նրան ուղարկում է Սարեփթա քաղաքի նույն այդ այրի կնոջ մոտ, որը պետք է հյուրընկալեր մարգարեին և կերակրեր:

Անշուշտ, մարգարեն ուր էլ լիներ, Աստված կարող էր մի որևէ ձևով պահել նրան, սակայն ցանկանում է իր անհուն ողորմությունը և մարդասիրությունը տալ նրան, և սովորեցնել, որ երբ ժողովուրդը մեղանչելով պատժի է արժանի լինում, պետք չէ մեղքի մեծությանը համապատասխան խստությամբ պատժել նրան: Այս է պատճառը, որ անչափ հուսահատ վիճակում գտնվող այրի կնոջ մոտ է ուղարկում նրան, որպեսզի ժողովրդի խղճալի վիճակը տեսնելով` նրա մարդկային սիրտը գթությամբ լցնի:

Ըստ Աստծու հրամանի` Եղիա մարգարեն Սարեփթա քաղաքը է գնում  այն ժամանակ, երբ հիշյալ այրի կինը քաղաքի դարպասների մոտ փայտ հավաքելիս հանդիպում է մարգարեին. սա նրանից խմելու ջուր է խնդրում,  և երբ կինը գնում է` ջուրը բերելու, հետևից ձայն է տալիս, որ մի կտոր էլ ուտելու հաց բերի: Այն ժամանակ որբևայրի կինը հայտնում է, որ ուտելիք չունի, և դա հաստատում է երդումով: Բայց նաև ավելացնում է, որ տանը մի բուռ ալյուր և մի փոքր էլ յուղ ունի և ահա փայտ է հավաքում, որ հաց թխի, իր զավակների հետ վերջին անգամ հաց ուտի և հետո մահանա:

Իրոք, քանի որ խեղճ և թշվառ կինը, մի փոքր ալյուրից և մի չնչին յուղից բացի, տանը ոչինչ չուներ և ուրիշներից էլ հույս ու ակնկալիք չէր կարող ունենալ, ուրեմն նրան զավակների հետ  մնում էր սովից մահանալ: Եղիան, այս խոսքը լսելով, պատասխանում է. «Քաջալերվի՛ր կին, դու նախ` ինձ համար կերակո´ւր պատրաստիր, ապա` քո և զավակներիդ համար, քանի որ այսպես է հրամայում Տերը, որ մինչև անձրևի գաը, ալյուրն ու յուղը երբեք չպակասեն»: Խեղճ կինը, Եղիայի խոսքին հավատալով, նրան իր տուն է տանում և նախ նրա համար կերակուր է պատրաստում և կերակրում, որով էլ աստվածային ողորմությամբ մինչ անձրևի գալը ո՛չ այլուրն է պակասում, ո՛չ էլ յուղը, և այսպիսով հանգիստ ապրում է: Եղիան միառժամանակ մնում է այնտեղ:

Հետո  մահանում է կնոջ որդիներից փոքրը, և կինը Եղիային ասում է. «Դու սուրբ մարդ ես, դրա պատճառով որդիս մահացավ»: Քանի որ մտածում էր` ինքը մեղավոր մեկն է, իսկ մարգարեն` սուրբ, և սրբությանը անարժանաբար ծառայելու համար որդու մահը  պատիժ է համարում, սակայն մարգարեն, մահացած մանկանը գրկելով, իր սենյակ է տանում և այնտեղ ջերմեռանդորեն աղոթելով` հարություն է տալիս և հանձնում մորը:

Հիշյալ կնոջ առաքինությունից օրինա´կ վերցրու. ճշմարիտ է, որ Աստված, նրա թշվառ վիճակը գթալով, Եղիային Սաբեփթա է ուղարկում, սակայն կինն էլ իր կատարյալ հավատքով ցույց է տալիս, որ ինքն արժանի է ոչ միայն այդ աստվածային գթությանը, քանի որ իրեն ոչ միայն հանգիստ ապրելու հնարավորություն է ընձեռվել, այլև իր որդին, որի մահը խոցել էր մայրական սիրտը, մարգարեի` Աստծուն խնդրանք ուղղելու արժանի աղոթքով կենդանի իրեն է վերադարձվում, որ աստվածային շնորհների մի առանձնակի պարգև և ընծա է:

Դու Աքաաբի չարությո´ւնը տես. սրա մեղքի պատճառով է անձրևը դադարում, սակայն նա զգաստանալու և «մեղա՜» ասելու փոխարեն Եղիա մարգարեին է որոնում, որ սպանի: Երբ որոնելով չի կարողանում գտնել, կասկածելով, որ այդ կողմերի մարդիկ են թաքցրել մարգարեին, սկսում է չարչարել նրանց: Մանավանդ նրա անզգամ կինը բոլոր ճշմարիտ մարգարեներին, որոնք հայտնաբերվում են Իսրայել երկրում, կարողանում է ձերբակալել, սպանել է տալիս: Սակայն Աբդիո անունով մի բարեպաշտ մարդու միջոցով հարյուր հոգի կարողանում են ազատվել. հիսունին` մի քարանձավում, մյուս հիսունին` մի այլ քարանձավում թաքցնելով`այդ բարեպաշտ անձնավորությունը պահում էր նրանց: Ճշմարիտ է, որ Աքաաբ թագավորի պալատականներից էր, սակայն կուռքեր չերկրպագելով և առ Աստված ունեցած սիրուց և հնազանդությունից դրդված` Հեզաբելի չար և անողորմ հալածանքներից փրկում է մարգարեներին:

Այսպես երեք տարի  ո´չ ցողը, ո´չ էլ անձրևը չեն թրջում երկիրը, սովն օրըստօրե սաստկանալով` ամբողջ Իսրայելը անոթի և ծարավ է դառնում: Սակայն ամբարիշտ թագավորը փոխանակ իր հպատակների սույն դառնաղետ վիճակի մասին խորհելու, իր ձիերի և ջորիների մասին է հոգում, քանի որ սրանց համար էլ խոտ և դարման չկար: Ուստի սա իր վստահությանը արժանացած վերոհիշյալ Աբդիո պալատականի հետ շրջագայության է դուրս գալիս, որ թերևս ձորերի եզերքին, հեղեղատների մոտ կամ էլ աղբյուրների ակունքներում մի քիչ խոտ և կանաչ գտնեն: Արդ, ինչպես վերը հիշատակվել է, ողորմած Աստված, ժողովրդին գթալով և ցանկանալով անձրև տալ, Եղիա մարգարեին հրամայում է գնալ և ներկայանալ թագավորին:

Երբ մարգարեն Աստծու հրամանով գնում էր Աքաաբի մոտ, հանկարծ նրա առջև է դուրս գալիս  Աբդիոն, որը, թագավորից բաժանվելով, այլ վայրերում էր խոտ փնտրում, և որը մարգարեին տեսնելուն պես գետնատարած երկրպագությամբ ողջունում է Աստծու մարդուն: Եղիան ասում է. «Գնա՛, թագավորին հայտնի՛ր իմ գալուստը»: Սակայն Աբդիոն, վախենալուվ, որ լուրը հայտնելու համար իր բացակայելու ժամանակ թերևս Աստված Եղիային մի այլ տեղ փոխադրի, և եթե նրան չկարողանա գտնել, Աքաաբն անպատճառ իրեն մահվան կդատապարտի, չի ցանկանում գնալ:

Այն ժամանակ Եղիան երդումով հաստատում է, որ հենց այդ օրը պետք է հանդիպի թագավորին, ուստի գնալով` Աբդիոն Աքաաբին հայտնում է լուրը: Քանի որ թագավորն արդեն որոնում էր նրան, իսկույն ընդառաջ է դուրս գալիս, սակայն հարգանքով խոսելու փոխարեն բարկացած դեմքով ասում է. «Իսրայելը կործանողը դո՛ւ ես»: Սրան Եղիան առանց երկյուղի պատասխանում է. «Ես չեմ, այլ դու և քո հոր տունը, որ Աստծուն թողնելով` Բահաղի հետևից գնացիք»:

Հետո իշխանությամբ հրամայում է, որ Կարմեղոս լեռան մոտ հավաքի Իսրայելի ժողովրդին և Բահաղի բոլոր 450 մարգարեներին,  անտառների 400 մարգարեներին (որոնց Հեզաբելն էր կերակրում), և ինքն էլ մեկնում է հիշյալ լեռ: Այս Կարմեղոս լեռը ԻԲ հարցում հիշատակված Կարմեղոս լեռը չէ: Եղիան և նրա Եղիսե աշակերտը ընդհանրապես այստեղ էին բնակվում. մանավանդ սույն լեռը մեծապես հռչակվում է նրանց այս լեռան վրա գործած զանազան հրաշքներով, ինչպես  հայտնի է Սուրբ գրքից: