Չի կատարում: Որովհետև խոստացել էր վերադարձնել իսրայելացիներից գրաված և ասորիների իշխանության ներքո  բոլոր քաղաքները, սակայն Ռամաթը չի վերադարձնում: Աքաաբը երեք տարի սպասում է և երբ տեսնում է, որ Ադերի որդին իր խոստումը դրժում է, սկսում է Ռամաթը գրավելու պատրաստություն տեսնել: Արդ, այդ ընթացքում Հուդայի թագավոր Հովսափաթը գալիս է Սամարիա՝ Իսրայելի թագավորին տեսակցության, որի Գոթողիա անունով աղջկան իր որդուն` Հովրամին, կնության էր վերցրել, ուստի նրանց միջև բարեկամություն հաստատված լինելով` Աքաաբը Հովսափաթին առաջարկում է միասին պատերազմել:

Թեև Հուդայի թագավորը չի հավանում այս առաջարկը, սակայն չցանկանալով կոտրել Աքաաբի սիրտը` ցանկություն է հայտնում նախ մարգարեի միջոցով Աստծուն հարցնելու և ապա նրա հրամանով շարժվելու: Իսրայելի թագավորը Բահաղի` չորս հարյուրի հասնող մարգարեներ է հավաքում, որոնք Աքաաբին միաձայն հայտնում են հետևյալը. «Գնա՛, Աստված Ռամաթը քո ձեռքը պիտի հանձնի»: Մանավանդ Սեդեկիա անունով մեկը, երկու երկաթյա եղջյուրներ պատրաստած և անվայել շարժումներով, աղաղակում է.  «Այս եղջյուրներով պիտի հարվածես Ասորիքին»:

Սակայն Հովսափաթը նրանց խոսքերին չի հավատում, քանի որ հասկանում է, որ բոլորը ստախոս և շողոքորթ մարդիկ են, և դրա համար էլ հարցնում է. «Չկա՞ արդյոք այստեղ Աստծու մարգարե, որ նրան հարցնենք»: Աքաաբը պատասխանում է. «Աստծու մարգարե Միքիան այստեղ է, սակայն իմ մասին վատ արտահայտվելու համար նրան մերժել եմ»: Արդարև, Միքիա մարգարեն, Աստծու հրամանի համապատասխան, իր ճշմարիտ կանխասացություններով Աքաաբին չէր հաճոյացել, սակայն ընդառաջելով Հովսափաթ թագավորի խնդրանքին` մարդ է ուղարկում, որ բերեն նրան:

Պատգամավորը ճանապարհին մարգարեին պատմում է իրողությունը` ասելով. «Տե՛ս, որ ինչպես բոլոր մարգարեները, որոնք հաղթանակի ավետիսի խոսքեր խոսեցին, դու էլ նույնը անես»: Միքիան պատասխանում է. «Ինչ Աստված ինձ հայտնի, այն պիտի խոսեմ»: Երբ նա ներկայանում է թագավորներին, Աքաաբը հարցնում է. «Հարձակվե՞մ Ռամաթի վրա, թե՞ ոչ»: Արդ, Միքիան հասկանում է, որ նա սուտ մարգարեների ասածը անպատճառ պետք է անի, ուստի ասում է. «Գնա՛, հաղթանակը քոնն է»:

Սակայն Աքաաբը, նրա խոսքի ոճից հասկանալով, որ բուն ասելիքն այդ չէ, երդվեցնում է նրան, որ ճշմարտությունն ասի, ահա այն ժամանակ մարգարեն պատասխանում է. «Տեսա Իսրայելը մի անհովիվ ոչխարների հոտի նման լեռների վրա ցիրուցան, և Աստված ասում է. «Սրանք տեր չունեն, թող ամեն մեկն իր տեղը վերադառնա»»: Սույն պատասխանից ենթադրվում էր, որ Աքաաբը պիտի մահանար, և իսրայելացիները, խեղճ և թշվառ վիճակում, փախուստով պիտի ազատվեին, ուստի Աքաաբը Հովսափաթին ասում է. «Ես քեզ նախապես չասացի, որ սա իմ մասին լավ բան չի ասելու»:

Դու Աքաաբի անմտությո´ւնը տես: Քանի որ սուտ մարգարեները կեղծավորաբար նրա սրտի ցանկացածն են հայտնում, նա պահանջում է, որ Միքիան էլ սրանց նման խոսի: Սակայն նա, ճշմարիտ Աստծու մարգարեն լինելով, վերստին հայտնում է, որ նրանք սատանայի թելադրանքով սուտ են խոսում, և որ Աքաաբը, նրանց խոսքերին հավատալով, Ռամաթի վրա հարձակվելով, այնտեղ մահ պիտի գտնի: Սույն հանդուգն կամ համարձակ հայտարարությունից հետո վերոհիշյալ Սեդեկիան չի համբերում և ապտակում է մարգարեին, որը պատասխանում է. «Դու նույնպես այն օրը (պատիժ իրագործելու օրը) սենյակից սենյակ պետք է վազես և երկյուղից թաքնվելու վայր պիտի փնտրես»:

Այն ժամանակ Աքաաբը բարկությամբ հրամայում է, որ Միքիա մարգարեին բռնեն և բանտում պահեն մինչև պատերազմից իր վերադառնալը: Միքիան աներկյուղ պատասխանում է. «Եթե պատերազմից ողջ վերադառնաս, ուրեմն Տերը ինձ հետ չի խոսել»: Դրանից բացի` բոլորին ցույց տալու համար, որ ինչ ասել է, անպատճառ պետք է կատարվի, բարձրաձայն խոսում է այնտեղ հավաքված զորավարների հետ, որպեսզի երբ կանխասացությունը կատարվի, գիտակցեն Աստծու զորությունը:

Հովսափաթը, լսելով Միքիա մարգարեի խոսքերը, ստուգապես հասկանում է, որ Աքաաբը պետք է պատժվի, սակայն ասածից չհրաժարվելու համար, նրա հետ պատերազմ է գնում: Աքաաբն էլ, թեև չէր ցանկանում հավատալ Աստծու մարգարեի կանխասացությանը, սակայն կասկածներ ունենալով` շտապում է՝ իր զգեստը Հուդայի թագավորին հագցնելու, իսկ ինքը, հասարակ զինվորի զգեստներ հագնելով, կառքով է գնում պատերազմ, որպեսզի թշնամին իրեն չճանաչի: Թշվա՜ռ մարդ. գալիք պատժից խուսափելու համար վարքը փոխելու փոխարեն հագուստն է փոխում:

Երբ երկու կողմերը սկսում են պատերազմել, ասորիների զորքը, Հովսափաթին տեսնելով և նրան Իսրայելի թագավորի տեղը դնելով, հարձակվում է նրա վրա: Քանի որ ասորիների թագավորն իր զորքին պատվեր էր տվել, որ հատուկ ուշադրություն դարձնեն և իսրայելացիների թագավորին գտնելու և սպանելու համար ոչ մի ջանք չխնայեն: Հովսափաթը, այդ ճգնաժամային պահին իրողությունը հասկանալով, աղաղակում է, որ ինքն իսրայելացիների թագավորը չէ, և մանավանդ Աստծու օգնությամբ (Բ Մնաց. 18:31) թեպետ  կարողանում է վերահաս վտանգից ազատվել, սակայն մահու չափ վախենում է:

Պատերազմի թեժ պահին Աքաաբը վիրավորվում է արձակված նետից, ուստի նրան պատերազմի դաշտից դուրս են հանում: Նրա ստացած վերքից այնքան առատ արյուն էր հոսում, որ կառքը արյունով է լցվում, և երեկոյան իր կառքի մեջ էլ մահանում է: Իսրայելացիների թագավորի մահվան լուրը մունետիկի միջոցով զորքի մեջ տարածվելուն պես զորքն իսկույն ցրվում է, և ամեն մարդ իր տուն է վերադառնում, և Աքաաբի մարմինն էլ, Սամարիա բերելով, անշուք թաղում են:

Ահա այսպիսով, կատարվում է Միքիա մարգարեի կանխասացությունը (տե´ս ԾԷ հարցը), նաև իրակականանում էր հիշյալ մարգարեի այն խոսքը կամ գործը, որն ասել էր, երբ Աքաաբը չէր ցանկացել սպանել ասորիների թագավոր Ադերի որդուն, և ահա Աքաաբը նրա փոխարեն է սպանվում: Սրանից բացի, երբ կառքում եղած հանդերձները Սամարիայի ավազանի ջրով լվանում են, խոզերն ու շները սկսում են լիզել նրա արյունը, որով էլ կատարվում է Եղիա մարգարեի կանխասացությունը (տե´ս ԾԷ հարցը՝ Աքաաբը հե՞տ է դառնում իր չար ճանապարհից):