Մովաբացի կռապաշտ մի աղջիկ էր, որը, թողնելով կռապաշտությունը, ընդունում է Իսրայելի Աստծուն և Նրա օրենքները: Որովհետև Իսրայելի դատավորների օրոք մադիամացի կռապաշտները, յոթ տարի շարունակ մտնելով իսրայելացիների բնակավայրերը, փչացնում էին արտերի բերքը: Այս է պատճառը, որ սաստիկ սով է սկսում (տե՛ս Ը հարցը), և այդ սովի պատճառով Հուդայի ցեղից բեթղեհեմցի մի պատվավոր մարդ, որի անունը Եղիմելեք էր, իր ընտանիքով մովաբացիների երկիր է գաղթում:

Եղիմելեքը Նոեմի անունով մի կին ուներ և երկու որդի, որոնց անունները Մաաղոն և Քեեղոն էին: Արդ, Եղիմելեքի մահվանից հետո որդիներն ամուսնանում են մովաբացի աղջիկների հետ. Մաաղոնի կնոջ անունը Հռութ էր, իսկ Քեեղոնի կնոջ անունը` Որփա։ Սրանք տասը տարի այն երկրում բնակվելով` Մաաղոնն ու Քեեղոնն  օտարության մեջ անզավակ մահանում են: Եվ քանի որ սովը վերջացել էր, Նոեմին իր բնիկ երկիր՝ Բեթղեհեմ, վերադառնալու ցանկություն է հայտնում: Նրա հարսներն էլ արտասվելով չեն ցանկանում բաժանվել իրենց սկեսուրից:

Նոեմին, օրհնելով իր հարսներին, քանիցս նրանց առաջարկում է իրենց հոր տուն վերադառնալ, և թեև Որփան գնում է, սակայն Հռութը պատասխանում է Նոեմիին. «Քո ժողովուրդը թող իմ ժողովուրդն էլ լինի, և քո Աստվածը` իմը, մինչև մահ չեմ բաժանվի քեզնից»: Բարեպաշտ կինը, լսելով Հռութի սույն խոսքերը, այլևս չի ընդդիմանում։ Գալիս են Բեթղեհեմ, որի բնակիչները, նրանց վերադարձի մասին իմանալով, ուրախությամբ շտապում են տեսակցության և խնդակցության:

Բեթղեհեմ քաղաքում Բոոս անունով հարուստ և պատվավոր մի մարդ, որը Եղիմելեքի ազգականն էր, Նոեմիին բնակության համար տուն է տալիս. եղանակն էլ գարի հնձելու ժամանակն էր: Հռութը Նոեմիից թույլտվություն ստանալուց հետո հասկ ժողովելու համար արտ է գնում: Նախախնամության տնօրինությամբ հասկեր հավաքելու ժամանակ Բոոսի արտը մտնելով` Բոոսը տեսնում է նրան և հարցնում, թե ով է,  և երբ իմանում է, որ Նոոմինի հարսն է, պատվիրում է, որ այլ տեղ հասկ հավաքելու չգնա և օրհնելով մխիթարական խոսքեր է ասում նրան, քանի որ լսել էր նրա հավատարմության մասին, մանավանդ հորը և մորը թողել էր և հույս դրել Իսրայելի Աստծու վրա: Ուստի ծառաներին պատվիրում է օգնել Հռութին և երբեք չնեղել: Հռութը, Բոոսի մարդասիրության համար անչափ շնորհակալ լինելով, խոնարհությամբ երկրպագում է նրա առջև և հավաքած գարին, ինչպես նաև այնտեղ կերած հացից երեկոյան տանում է Նոեմինին:

Քանի որ Բոոսը հիշյալ Եղիմելեքի ազգականն էր, Նոեմին մտադրվում է Հռութին ամուսնացնել նրա հետ: Հռութը Նոեմիի կարգադրությամբ և խորհրդով հագուստները փոխելուց հետո գիշերը գնում է Բոոսի ննջած վայրը և գիշերում նրա ոտքերի մոտ: Թեև Բոոսը նրա ներկայությունից շփոթվում և վախենում է, սակայն երբ իմանում է նրա մտադրությունը, քաջալերում և մխիթարական խոսքեր ասելուց հետո վեց բաժին գարի տալով և օրհնելով՝ հետ է ուղարկում:

Երբ Հռութը Բոոսի խոսքերն և հուսադրող վարվելաձևը պատմում է Նոեմիին, սա պատասխանում է. «Այժմ հանգի´ստ նստիր, Բոոսն ինչ  խոստացել է, անպատճառ կանի»: Արդ, թեև Բոոսը ցանկանում է ըստ օրենքի  Հռութին կնության առնել, սակայն Եղիմելեքի մերձավորագույն մի բարեկամ էլ կար. այս է պատճառը, որ Բոոսը, ժողովելով ժողովրդի ծերերին, նրանց ներկայությամբ այդ մերձավոր ազգականին առաջարկում է ըստ օրենքի Հռութի հետ ամուսնանալ, սակայն նա հոժարակամ հրաժարվում է իր օրինական իրավունքից, ուստի Բոոսը բոլորի գիտությամբ և օրենքով ամուսնանում է Հռութի հետ:

Այն ժամանակ վերոհիշյալ ծերերը ուրախությամբ իրենց սրտագին մաղթանքներն և խնդակցական օրհնություններն են նվիրում այդ պատվական ամոլին: Սույն ամուսնությունից մի զավակ է ծնվում, որի անունը Ովբեդ են դնում, սույն Ովբեդից ծնվում է Հեսսեն՝ Դավթի հայրը (Մատթ. Ա:5):