Վեց ժամ, որովհետև ժամը երեքին խաչը ելավ և իննին մեռավ: Սակայն երբ ժամը վեցը եղավ, արեգակը խավարեց, և ամբողջ աշխարհն ընկղմվեց մթության մեջ, իսկ ժամը իննին, երբ հոգին ավանդեց, խավարը ցրվեց, և նորից լույս եղավ:  Այստեղ կատարվեց Ավագ ուրբաթ օրվա մասին մարգարեական պատգամը, թե՝ «Մի օր պիտի լինի, որ հայտնի է Աստծուն,  որ ո՛չ ցերեկ է և ո՛չ գիշեր, ու երեկոյան լույս պետք է լինի»:

  Հիրավի, իրեն Մեսիա և Աստծու Որդի կոչելու համար հրեաները Հիսուսին խաչեցին, բայց որպեսզի նրա Մեսիա և Աստծու Որդի լինելը բոլորին հայտնի դառնար, Աստված հատուկ խավարեցրեց արևի լույսը, որ մարդիկ խելամուտ լինելով հավատան նրան և աստվածային ողորմության արժանանան: Այսպես ուրեմն, Հիսուսի մահվան ժամանակ խավարի ցրվելն ու նորից լուսանալը նշան էր, որ նրա շնորհի լույսով մարդկային հոգիները պետք է պայծառապես լուսավորվեն:

Բացի այդ,  տաճարի վարագույրը, որ կախված էր Սրբություն Սրբոցի առջև, իսկույն վերից վար պատռվելով՝ երկու մասի բաժանվեց, երկիրը շարժվելով տատանվեց, վեմ քարերը ճեղքելով՝ գերեզմանները բացվեցին, և շատ սրբեր Հիսուսի հարությունից հետո  կենդանացան ու Երուսաղեմ գալով՝ շատերին երևացին և այդպիսով Հիսուսի հարությունը  հաստատեցին իրենց հրաշալի ներկայությամբ:

Լա՛վ խորհիր. որովհետև հին օրենքը նոր օրենքի ստվերն էր (ինչպես որ չորրորդ դարի Բ. հարցում հիշվեց), այդ պատճառով Հիսուսի մահվամբ տաճարի վարագույրը պատռվեց, որպեսզի բոլորին հայտնի լինի, որ հին օրենքը վերջացավ և նոր օրենքը հայտնվեց: Նմանապես, երբ Հիսուսը Ծաղկազարդի օրը մեծ փառքով Երուսաղեմ էր գալիս, և ժողովուրդը օվսաննա էր աղաղակում, փարիսեցիները նախանձելով ասացին. «Սաստի՛ր աշակերտներիդ, որ լռեն»,  իսկ Հիսուսը պատասխանեց. «Եթե դրանք լռեն, քարերը կաղաղակեն» (տե՛ս ԽԵ. հարցում): Ահա այստեղ այդ խոսքը կատարվեց: Իհարկե, երբ Հիսուսը խաչի վրա էր, մարդիկ օվսաննա ասելով չփառավորեցին նրան, բայց անշունչ արարածները,  աստվածային հրամանով շարժվելով, վկայեցին նրա՝ Աստծու Որդի լինելը և սքանչելապես փառավորեցին նրան:

Որպեսզի անշունչ արարածների այսպիսի շարժումը բնական երևույթ չհամարվեր, մեռյալները  ևս հարություն առնելով՝ մարդկանց ազդարարեցին կենդանի խոսքով: Այս մասին ոչ միայն մեռելները վկայեցին, այլև ժամանակակից գիտնականները, այդ հրաշալի երևույթները կամ նշանները տեսնելով, պատմական տարեգրություններում արձանագրեցին: Ինչպես որ Դիոնեսիոս Աթենացի անունով  գիտնական, փիլիսոփա և աստղագետ մի անձ, որ այդ նույն ժամանակ գործերով Աթենայից Արեգ քաղաքն էր եկել (Դամասկոսի մոտ), Հիսուսի մահվան ժամանակ պատահած խավարը տեսնելով և պատճառը հետազոտելով, իմացավ, որ դա բնական երևույթ չէր, ուստի զարմանախառն երկյուղով լցված՝ պատմության մեջ այսպես արձանագրեց. «Կա՛մ երկիրն է կործանվում, կա՛մ բնության Արարիչն է չարչարվում»: Այս պատճառով  ավելի ուշ, երբ Պողոս առաքյալը Աթենք գնալով Սուրբ Ավետարանն էր քարոզում, Դիոնեսիոսը ոչ միայն ինքը հավատաց (Գործ 17:34), այլև ուրիշներին էլ քարոզում էր, թե Հիսուսը Աստծու Որդի է, ինչպես որ հայտնի է նրա պատմությունից:

Եվ որովհետև այդ օրն ուրբաթ էր, հրեաները Պիղատոսին են դիմում խաչվածների ազդրերը կոտրելու և նրանց վայր իջեցնելու խնդրանքով, որ նրանց մարմինները խաչի վրա չմնան մինչև շաբաթ: Ուստի զինվորները եկան և կոտրեցին ավազակների ազդրերը, ու նրանք մեռան, և նրանց իջեցնելով՝ վերցրին: Սակայն որովհետև Հիսուսն արդեն մեռած էր, նրան չդիպան, բայց զինվորներից մեկը գեղարդով վիրավորեց նրա կողը, և իսկույն արյուն ու ջուր ելավ: Այսպես կատարվեց այն պատգամը, թե՝ «Նրա ոսկորը չպիտի փշրվի»: Կատարվեց նաև մարգարեական այն խոսքը, թե՝ «Պիտի նայեն նրան, ում խոցեցին»:

Հիսուսի կողքից արյան և ջրի ելնելը նրա կատարյալ Աստված և կատարյալ մարդ լինելու նշան էր, քանի որ նա, իր աստվածությամբ անմահ լինելով, մարմնով մեռավ: Նաև արյունը սուրբ պատարագի, իսկ ջուրը մկրտության խորհուրդը հայտնելու համար էր: Հարյուրապետը, որ զինվորների հետ Հիսուսին էր պահպանում, վերոհիշյալ հրաշքները տեսնելով, խոստովանում է, թե նա արդարև Աստծու որդի էր, և փառք է տալիս Աստծուն: Ժողովրդից ոմանք ևս, որ չարասիրտ մարդիկ չէին և միայն տեսարանը դիտելու էին եկել, կուրծք ծեծելով տրտմությամբ հետ էին  դառնում:

          Այդպես էլ Հիսուսի բոլոր ծանոթներն ու շատ կանայք, որ Գալիլեայից եկել էին նրա հետևից, հեռվից նայելով՝ լալիս էին ու կոծում: Այստեղ կատարվեց Մովսես մարգարեի ձեռքով Սուրբ Գրքում գրված այն պատգամը, թե՝ «Քո կյանքը աչքերիդ առջև կախված կլինի»: Արդարև, Հիսուսը, որ հավիտենական կյանք է և ամենքին կենդանություն տվող, մարդկային ցեղը մեղքից փրկելով՝ երկնավոր կյանքի արժանացնելու համար խաչի վրա մեխված կախվեց:

          Հովսեփ Արեմաթացու առաքինությո՛ւնը տես: Սա մի արդար և բարեգործ անձ էր, որ նաև Աստծու արքայության հույսն ուներ և Հիսուսին աշակերտած լինելով՝ նրա թշնամիների մտադրություններին երբեք հավանություն չէր տվել: Այս անձը, թեև նախանձոտներից երկնչելով, չհայտնեց, որ աշակերտել է Հիսուսին, բայց նրա մահից հետո այլևս ոչ մեկից չքաշվելով՝ ամենայն համարձակությամբ դիմեց Պիղատոսին ու խնդրեց Հիսուսի մարմինը՝ պատվով թաղելու համար: Պիղատոսը զարմանում է, որ Հիսուսն այդքան շուտ մեռել է, և երբ հարյուրապետին կանչելով ճշտում է նրա մահը, մարմինը տալիս է Հովսեփին:

Այդ ժամանակ Նիկոդեմոսը ևս, որ նախկինում գիշերով Հիսուսի մոտ էր եկել (ինչպես ԺԷ. հարցում հիշեցինք) հարյուր լիտրի չափ զմռսախառն հալվե է բերում (մեկ լիտրը 96 տիրեմ է) և Հիսուսի մարմինը խաչից իջեցնելով՝ հրեաների սովորության համեմատ (ինչպես սովոր էին անել մեծ մարդկանց) պատանում են խնկով հանդերձ: Սակայն որովհետև ժամն ուշ էր, և Հովսեփն այդ վայրին մոտ մի պարտեզ ուներ, որտեղ քարե փորված մի մեծ այր կար, ահա այս քարայրում իր համար փորել տված մի կռածո նոր գերեզմանի մեջ  թաղում են Հիսուսին և վրան կափարիչ վեմ դնելով՝ փակում: Այս վեմը ցայսօր մեր  Սուրբ Փրկիչ վանքում է գտնվում:

Պատմվում է, որ այդ նույն տեղում Երուսաղեմի Եզեկիա թագավորի Սոմնաս անունով վերակացուն իր համար գերեզման էր փորել տվել: Այս մասին Եսայի մարգարեն, նրան հանդիմանելով, վճիռ արձակեց, որ նա պետք է ամայի անապատում մեռնի (Եսայի 22:15): Արդարև, հիշյալ Սոմնասը, մարգարեի վճռի համաձայն, Բաբելոնի անապատում մեռավ, որից հետո Հովսեփ Արեմաթիցին գնեց այդ տեղը: Դարձյալ, Հիսուսի գերեզմանի վրա դրված կափարիչ վեմի մասին պատմվում է, թե (հիշված է երրորդ դարի ԻԲ. հարցում) այն քարն է, որ Հակոբ նահապետը, Խառան գնալիս հրաշալի տեսիլքը տեսնելուց հետո, զարթնեց և յուղով օծեց իբրև նշանաքար:

Այդ ժամանակ Մարիամ Մագդաղենացին և առաքինի այլ կանայք, գերեզմանի մոտ լինելով, տեսան, թե Հիսուսի մարմինը որտե՛ղ և ինչպե՛ս թաղեցին: Սրանք փափագեցին նորից զմռսելով օծել նրա մարմինը, և նրանցից ոմանք իսկույն գնացին ու պատրաստեցին  անուշահոտ յուղեր ու խունկ, իսկ Մարիամ Մագդաղենացին և մյուս Մարիամը գերեզմանի առջև նստում են մի կարճ ժամանակ, բայց ժամանակը ուշանում է, ուստի այդ երեկո իրենց մտադրությունն ի կատար ածել չկարողանալով՝ խորհում են, որ շաբաթն անցնելուց հետո՝ կիրակի օրը գան և Հիսուսի մարմինը նորից օծեն, ինչպես իրենք էին փափագում: