Շատ լավ, որովհետև բոլորը՝ որպես մի սիրտ ու մի մարմին, եղբայրական սիրով օգնում էին միմյանց, իսկ կարիքավորներին օրական ապրուստ կամ թոշակ տալու համար առաքյալների հաստատած կարգով նաև սպասավոր էր նշանակված: Թեև սրա հետ կապված՝ ոմանք արդարությանը հակառակ գործեցին, բայց երբ դա իմացվեց, իսկույն ըստ կարգի մուծեցին:

Այդ օրերում եբրայեցիների նկատմամբ դժգոհության ձայն բարձրացրին հելլենացիները, որոնց այրիներն օրական ապրուստի հարցում անտեսված էին: Այդ պատճառով առաքյալները, հավատացյալներին կանչելով, ասում են. «Ցանկալի չէ, որ մենք Աստծու խոսքը թողնենք ու սեղանին ծառայենք: Ընտրե՛ք Սուրբ Հոգով և իմաստությամբ լի յոթ մարդ, որոնց այս գործը հանձնարարելով՝ մենք աղոթքով և Աստծու խոսքը քարոզելով կզբաղվենք»:

Այս առաջարկը բոլորին դուր եկավ, և ընտրեցին Ստեփանոսին, որ լի էր Սուրբ Հոգով և հավատով, Փիլիպպոսին, Պրոքորոնին, Նիկանորին, Տիմոնին և անտիոքցի Նիկողայոսին: Առաքյալները, սրանց վրա ձեռքերը դնելով, աղոթում են ու սարկավագ ձեռնադրում: Այս կարգի հաստատումով հավատացյալների միջից դժգոհությունը վերացավ, և Աստծու խոսքը աճեց ու հավատացյալների թիվը Երուսաղեմում այնքան շատացավ, որ բազում քահանաներ ևս հավատացին Հիսուսին:

Հավատացյալները հատկապես շատ ուրախ էին այն մեծամեծ հրաշքների համար, որ սուրբ Ստեփանոսը ժողովրդի մեջ գործում էր Սուրբ Հոգու շնորհի զորությամբ: Որքան Հիսուսին հավատացողներն ուրախանում էին դրանով, անհավատ հրեաները, մանավանդ ուրիշ երկրներից եկող և Երուսաղեմում բնակություն հաստատողներից ոմանք, դրանից այն աստիճան են նեղսրտում, որ սկսում են թշնամաբար վիճել նրա հետ: Բայց երբ անկարող են լինում պատասխանելու, ստախոս մարդիկ դրդում են նրան զրպարտելու և վկայելու, թե Ստեփանոսը անարգեց Մովսեսին և Աստծուն:

Այսպիսի չար ու անիրավ դիտավորությամբ ժողովուրդը, քահանաներն ու օրենսգետները  բորբոքվելով իսկույն հարձակվում են նրա վրա և բռնի ուժով ատյան են բերում, որտեղ ստախոս անձինք վկայություն են տալիս, թե՝ «Այս մարդը չի դադարում սուրբ տեղում և օրենքի դեմ հայհոյություն անելուց: Մենք նրանից լսեցինք, որ ասում էր. “Նազովրեցի Հիսուսն այս տեղը քանդելով՝ Մովսեսի տված Օրենքը պիտի փոխի”»: Այս կերպ սուտ վկայություն տալով՝ սրանք զրպատեցին Ստեփանոսին, բայց նա այն աստիճան անվախ ու հանգիստ սրտով  էր կանգնած, որ բոլոր ժողովականները, նրան նայելով, տեսնում են նրա դեմքն իբրև «հրեշտակի դեմք»:

Արդարև, նրա հոգին զարդարված էր աստվածային շնորհով, և ի նշան դրա՝ դեմքը ևս հրեշտականման երևաց նույնիսկ իր հակառակորդներին, որպեսզի հասկանան և ուղղվեն: Բայց նրանք, արդարություն չճանաչող, համառ և անգութ մարդիկ լինելով, նրան հանիրավի քարկոծելով սպանեցին: Ուստի երբ քահանայապետը սուտ վկայի ասածները լսելուց հետո  հարցնում է, թե՝ «Ճշմարի՞տ է», Ստեփանոսը պատասխանում է. «Լսե՛ք ինձ, հայրե՛ր և եղբայրնե՛ր»: Եվ հայր Աբրահամի ժամանակից սկսած Սուրբ գրքում գրվածները պատմելով՝ հաստատում է, որ Հիսուսն է Մեսիան և Աստծու Որդին, և որպեսզի զղջան, նրանց թերություններն էլ է հայտնում: Որովհետև ինչպես իրենց հայրերը, այնպես էլ իրենք, միշտ Սուրբ Հոգուն հակառակ են ապրել. հայրերը՝ մարգարեներին սպանեցին, որոնք նախապես գրեցին Մեսիայի գալստյան մասին, իսկ իրենք, Մեսիային մատնելով, խաչի վրա սպանեցին նրան:

Նրա այս խոսքերը լսելով՝ ամենքը սաստիկ զայրանում են և ատամները կրճտացնում, բայց Ստեփանոսը, որ լցված էր Սուրբ Հոգով, դեպի երկինք է նայում և տեսնում Աստծու փառքն ու Հիսուսին՝ Աստծու աջ կողմում նստած, ուստի ասում է նրանց. «Ահա տեսնում եմ երկինքը բացված և Մարդու Որդուն, որ Աստծու աջ կողմում է կանգնած»: Այդ ժամանակ հիշյալ նախանձոտները, բարձրաձայն աղաղակ բարձրացնելով, փակում են իրենց ականջները և բոլորը միասին նրա վրա հարձակվելով՝ քաղաքից դուրս են հանում և այնտեղ քարկոծում նրան:

Ստախոս վկաները, որոնք Ստեփանոսի ոխերիմ թշնամիներն էին, թեթևաշարժ լինելու և ուրիշներից ավելի շատ քար նետելու նպատակով իրենց հագուսները հանում դնում են մի երիտասարդի մոտ, որ պահպանի դրանք: Այս երիտասարդի անունը Սավուղ էր (սա Սողոսն է, որ հետո առաքյալ դառնալով՝ Պողոս անվանվեց. թե սա ինչպես  հավատաց Հիսուսին և առաքյալ դարձավ, որտեղ և ինչու Պողոս անվանվեց, հետո պիտի հիշատակենք):

Հիսուսի հավատարիմ աշակերտ Ստեփանոսի՛ն նայիր. որովհետև ինչպես որ Հիսուսն ինքը աղոթեց իրեն խաչը հանողների համար, այնպես էլ սա իրեն քարկոծողների համար ներում է խնդրում՝ ասելով. «Ո՛վ հայր, սա նրանց համար մեղք մի՛ համարիր»: Եվ ապա ծնկի եկած,  «Ո՛վ Տեր Հիսուս, ընդունի՛ր հոգիս» ասելով՝ ննջում է: Արդարև, արդար մարդը որքան էլ տանջանքների մեջ լինի, նրա համար մահը քաղցր քուն է համարվում: Սողոսը կողմնակից էր Ստեփանոսի սպանողներին  և ըստ ամենայնի համակարծիք էր նրանց:

Այնուհետև հավատացյալները, նահատակի մարմինը թաղելով, մեծ սուգ ու կոծ արեցին նրա վրա: