Մտահոգություն

Կանաչ բացատում գտնվող խրճիթի մոտ մի երիտասարդ` մտահոգ ու տխուր, անտարբեր նայում է սեղանին դրված մի կտոր հացին, որի երկու կողմից մի քանի մրջյուն`յուրաքանչյուրն իր կողմն է քաշում:

Մոտենում է մի ծերունի և ասում.

- Ո՛վ երիտասարդ, մտազբաղ ու մտահոգ ես` մտքերով ծանրաբեռնված ու հոգեպես լարված..., մտածում ես, թե ինչպես իրականություն դարձնել նպատակներդ այս աշխարհում: Սակայն նայիր սեղանի վրա դրված հացին և մրջյուններին, որոնք այս փոքրիկ հացի կտորը համարում են մի ամբողջ աշխարհ ու նպատակ, և ամեն մեկն իր կողմն է քաշում ու իրենը համարում:

Ծերունին վերցնում է հացը, թափ տալիս: Մրջյուններն ընկնում են սեղանի վրա ու

խուճապահար դեսուդեն վազվզում: Ծերունին հացը դնում է իր գրպանը և շարունա-կում.

- Ահա այժմ այս հացը ոչ այս մրջյունինն է, ոչ էլ մյուսինը: Նայի՛ր երկրին, երկնքին ու կտեսնես, որ այս ամենը Աստծունն է, և ինչ էլ որ անես կամ չանես, այդ բոլորն էլ Արարչի ձեռքերի անսահմանության մեջ փոքրիկ սահմաններ են և մտահոգվելու ու անհանգստանալու որևէ  առիթ չկա, քանի որ կյանքն ու նպատակը Աստծո ձեռքում է, արդ խաղաղվի՛ր, հանդարտվի՛ր և մի՛ տխրիր: Նախ՝ խնդրիր Երկնքի արքայությունը և Նրա արդարությունը, և այդ բոլորը ավելիով կտրվի քեզ:

Այնուհետև ծերունին շարունակում է իր ճանապարհը, իսկ երիտասարդը նայում է հորիզոնին, երկրին ու երկնքին և ինքն իրեն հարցնում.

- Իրա՛վ, արդյոք այս ամենն ու՞մն է:

Հովհաննես  Մանուկյան