Պատասխան – Առաջին հարցիդ այսպես եմ պատասխանում՝ Շնորհալուց վերցնելով, թեպետ այս երգերը բնորոշ են յուրաքանչյուր դասին, սակայն փոխանցաբար բոլորն էլ երգում են: Քանզի եթե երեքսրբյան փառաբանությունը միայն սերովբեներին հատկացված լիներ, ինչպես որ ասվեց, և իրենք էլ միշտ Աստծո Աթոռին մոտ են ու որևէ տեղ չեն ուղարկվում, ապա Եսայի մարգարեն ինչպե՞ս էր լսում այդ փառաբանությունը ուրիշ հրեշտակներից: Ուրեմն՝ վերևում Աստծո փառաբանությունները հատուկ են առանձին դասերի, սակայն փոխանցաբար երգում են բոլորը:

Մյուս հարցիդ այսպես կպատասխանեմ. Եզեկիելի առաջին տեսիլքում ասվում է. «Եվ Հոգին ինձ բարձրացրեց, ու ետևիցս մեծ շարժման ձայն լսեցի. ասում էին՝ օրհնյալ է Տիրոջ փառքը՝ իր բնակատեղիում» (Եզեկ. 3:12): Այս մեկնությունն ուսուցանում է, որ հանկարծ մեկը տգիտաբար չկարծի, թե ամեն մի դասի օրհնաբանությունը միշտ նույնն է: Եվ այսպիսի մոտավոր օրինակ է տալիս՝ ասելով. «Երբ խնջույքի ժամանակ մի քանի քնարահարներ լինեն, պարզ է, որ միշտ մեկ եղանակով չեն երգի, իսկ հրեշտակները, որ մարդկանցից առավել գերագույն են, արդյոք միշտ նույն օրհներգո՞ւթյունը կունենան»: Հրեշտակները որքան մեզնից բարձր են տեղով, այնքան և գերազանց են իմաստությամբ, որքան առավել մոտ են Աստվածային Լույսին, այնքան մեզնից առավել կսիրեն, կպաշտեն, կպատվեն և բազմատեսակ օրհնությամբ կգովաբանեն ու կփառավորեն Աստծուն:

Արդ՝ կարող ես հարցնել, թե ինչո՞ւ է Հովհաննես Ավետարանիչը Հայտնության մեջ ասում. «Չորս կենդանիներ, որոնցից ամեն մեկը շուրջանակի ուներ վեց թև և ներսից լի էր աչքերով, զօր ու գիշեր չէին դադարում ասելուց. Սո՜ւրբ, Սո՜ւրբ, Սո՜ւրբ… Ամենակա՛լ Տեր Աստված, դու, որ Է-ն ես և ես և որ գալու ես» (Հայտ. 4:8):

Այս չորս կենդանիների օրհնությունը միայն այդ էր և միշտ դա էին ասում: Սակայն հարկավոր էր սերովբեների նման ասել. « Սո՜ւրբ, Սո՜ւրբ, Սո՜ւրբ, Տեր զորությունների, լի է ողջ երկիրը Նրա փառքով»: Ուրեմն՝ հետևելով նախասացյալ վարդապետին՝ մենք ևս ասում ենք, թե Եսայի մարգարեն ժամանակի պահանջով այդքանը լսեց և իմացավ, քանի որ Սուրբ Հոգին այդքանը տեղեկացրեց:

Եվ Հովհաննես Ավետարանիչը, առաջին գալուստից հետո, երկրորդը ևս նկատելով, տեսնում էր նույն հայտնությունը, և այդ չորս կենդանիներից ավելի տեղեկություն ստացավ: Ուրեմն հարկ է իմանալ, որ յուրաքանչյուր ժամանակ պետք եղածի չափ օրհնաբանություն տրվեց, այլ ոչ թե մշտապես նույն բանն էին ասում: