[Որպեսզի] Ադամը չկարծի, որ դրախտը իր սեփականությունն է, այլ Աստծո ողորմությունը ըմբռնելով՝ ջանք գործադրի այն պահպանել, որպեսզի այնտեղից դուրս չհանվի: Ուստի Ադամի այլ տեղում ստեղծվելը և դրախտ փոխադրվելը նրա համար մեծ խրատ էր:

Մարդուն բարիք անելը երկու կերպ է լինում, մեկը՝ իր նպատակին հասցնել, մյուսը՝ իր երկյուղի, կամ կասկածների պատճառից ազատել: Բարերար Աստված երկու բարիքն էլ միառժամանակ է շնորհում մարդուն, քանի որ հարկավոր բաները այնպես է տալիս, որ դրանցից մարդուն վնաս չի լինում: Շատ անգամ մարդը հեշտությամբ է հարստություն գտնում, սակայն դժվարությամբ է այն պահում, կամ չի կարողանում պահպանել և կորցնում է: Հարստության հասնելը քաջություն չէ, այլ իմաստություն է դրա մեջ հարատևելն ու մնալը: Աստծո բարիքը միշտ ողորմություն է մարդու համար, բայց նա պարտավոր է այդ ողորմությունը պահել, պահպանել և կորցնելուց զգուշանալ:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902