Աբրահամը ինչի՞ց էր վախենում, որ Աստված քաջալերում էր նրան:

Ինչպես որ բարձր վայրում կանգնածը ավելի է վախենում, որ չընկնի, նույնպես էլ Աբրահամի փառքը, որքան ավելանում էր, նույնքան էլ խոնարհ սրտով երկնչում էր, որ Աստծուն չբարկացնի: Որքան Աբրահամը խոնարհվում է, այդքան Աստծո օգնությունն է հայտնվում (Ղուկ. 13:11): Որի համար էլ Աստված մխիթարում և քաջալերում է նրան, որ չերկնչի (Ծննդ. 15:1): Մինչ այդ Աբրահամը Աստծուց ոչինչ չէր խնդրել, և դեռևս որդի չունենալու համար այս անգամ խնդրում է, որ գոնե իր հավատարիմ ծառա Եղիազարը իր ժառանգը լինի, (հիշյալը նրա տան վերակացուն էր և մանկությունից ի վեր իր մոտ մեծացած լինելով զավակի նման սիրում էր):

Սակայն Աստված, Եղիազարին նրան ժառանգ կարգելու փոխարեն, հայտնում է, որ նրա զավակները երկնքի աստղերի նման անհաշիվ պիտի լինեն (Ծննդ. 15:5): Կարծես թե ասելու լիներ Աստված. «Ո՛վ Աբրահամ, դու բավականանում ես քո ծառայի քեզ ժառանգ լինելով, սակայն քո ժառանգը պիտի քո որդին լինի և ոչ թե միայն աշխարհի հարստության և ստացվածքի, այլ մանավանդ երկնքի արքայության, որովհետև ով որ քեզ նման կատարյալ հավատով և սիրով Աստծուն հնազանդվելով Մեսիային հավատա՝ նա քո հոգևոր որդին համարվելով՝ աստղի նման պիտի փայլի երկնքում»: Ինչպես որ քրիստոնյաները՝ Աբրահամի հոգևոր զավակները լինելով, երկնքի աստղերին են նմանեցվել, իսկ հրեաները՝ մարմնավոր որդիներ լինելով, երկրի ավազին են նմանվում:

Հիրավի, Աբրահամը Աստծո խոստմանը հավատալով՝ իր արդարությունը հայտնի դարձավ (Ծննդ. 15:6), սակայն իր սրտի խնդությունից միանգամայն շտապում է հարցնել Աստծուն, թե ինչպես պիտի խոստացած երկիրը գրավի և տիրանա դրան (Ծննդ. 15:8): Մի կարծիր, թե Աստծո խոստմանը տարակուսելով է այս հարցը տալիս, այլ ձևի և կերպի մասին տեղեկություն ստանալու համար է խնդրում, որպեսզի Աստված մի նշանով հայտնի, թե երբ և ինչ եղանակով պիտի գործադրի իր խոստումը:

Արդ, թե ե՞րբ և ինչպե՞ս Աբրահամի սերնդին խոստացված երկիրը ժառանգելը հայտնելու համար հրաման է տրվում նրան, որ երեք տարեկան մի երինջ, մեկ արու այծ և մեկ խոյ վերցնի և դրանց երկու մասի բաժանելով իրար դեմ դիմաց դնի, նույնպես մեկ տատրակ և մեկ աղավնի վերցնի, սակայն դրանց ձեռք չտա: Երբ Աբրահամն ամեն ինչ ըստ հրամանի արեց, թռչունները այդ մսերի վրա էին իջնում և արևը մայր մտնելիս հիշյալի (Աբրահամի) վրա մի թմրություն, երկյուղ և խավար իջավ, և կրակի բոցախառը ծուխը այդ մսերի միջով անցնում էր:

Երբ Աբրահամը այս վիճակի մեջ էր, նրան ասվեց. «Իմացի՛ր, որ քո զավակները օտար երկրում և պանդխտության մեջ 400 տարի պիտի չարչարվեն (Ծննդ. 15:13) և իրենց չարչարող ազգը պիտի պատժվի, հետո բազում ստացվածքներով Քանանի երկիրը պիտի վերադառնան»: Արդարև այսպիսով Աստված Աբրահամի հետ ուխտ կապեց (Ծննդ. 15:18), որով հայտնի դարձավ, որ նրա սերունդը Եգիպտոսում պիտի չարչարվի և հետո ազատվելով Քանանի երկրին պիտի տիրանան: Ինչպես որ Մովսեսի միջոցով Իսրայելի ժողովրդի Եգիպտոսից դուրս գալը և չորրորդ դարում Հեսուի առաջնորդությամբ Երուսաղեմի կողմերում տիրապետելը Ս. Գրքի մեջ ընդարձակորեն պատմվում է: 

 

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902

Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․