Անմիտ մարդը

Շիկահեր տղան թռչկոտելով վազում էր երիտասարդ կնոջ կողքով՝ փորձելով բռնել նրա ձեռքը: Իսկ նա միայն սաստում էր նրան՝ քթի տակ փնթփնթալով.

- Ի՞նչ պատիժ է գլխիս: Ծնվել է, որպեսզի խանգարի ինձ ապրել:

- Մամ, իսկ երբ վերադառնանք, մորեխի մասին հեքիաթը կկարդա՞ս:

- Խեղճ երեխա,- վշտանում էին մարդիկ,- հիմարիկը չգիտի, որ իրեն մանկատուն է տանում:

Երբ տղան մեծացավ և կարողացավ մորն այցելել, ապա աշխատում էր հնարավորինս երկար ժամանակ նրա հետ անցկացնել: Պատանին հաճախ էր մորը սաստիկ հարբած վիճակում գտնում, շտապ օգնություն էր կանչում և մինչ բժիշկների գալը քնքշությամբ շոյում էր նրա ձեռքն ու համբուրում կեղտոտ այտը.

- Ախր ինչո՞ւ ես այսպես անում, մայրիկ: Համբերիր, ամեն ինչ լավ կլինի:

- Աննորմալ երեխա, ուղղակի անմիտ: Սեփական անձի հանդեպ ոչ մի հարգանք չունի: Մայրը նրան չէր սիրում, իսկ նա վազում է, փրկում,- զարմանում էին ծանոթները:

Արագ անցան դպրոցական տարիները, թռավ ուսանողական ժամանակը: Երիտասարդը գերազանցությամբ ավարտեց ուսումը և բոլորը նրա համար լավ ապագա էին գուշակում: Սակայն, ի զարմանս ամենքի, նա գնաց դպրոցում աշխատելու:

- Կարմիր դիպլոմդ էլ քեզ չօգնեց: Հիմարը կործանեց իր ապագան, գնաց օտար անբաններին դաստիարակելու,- վրդովվում էին ծանոթները:

Մայրը մահացավ: Հոգատար որդին չէր մոռանում դեպի գերեզման տանող ճանապարհը, բայց այժմ իր կնոջ հետ միասին, ով հարևան մուտքից էր:

Անմիտ,- քննադատում էին բակի տատիկները,- ինչպիսի գեղեցկատես տղա է, քանի աղջիկ էր պատրաստ նրա հետ ամուսնանալ: Իսկ նա տգեղ ու կաղ մեկին ընտրեց:

Նրանք ի զորու չէին հասկանալ, որ գլխավորն աչքով չես տեսնի: Իսկ երիտասարդները սիրով ու համերաշխ էին ապրում: Միայն երեխաներ չունեին: Սակայն շուտով հարևանները նրանց տեսան այգում զբոսնելիս՝ երկու փոքրիկների հետ՝ մի աղջկա ու տղայի: Ինչ-որ մեկի կողմից լքված երեխաները հարազատ էին դարձել այդ զույգի համար:

- Անմիտ,- եզրակացրեցին շրջապատի մարդիկ,- այդ կինը ծնել չի կարող, իսկ նա խենթանում է նրա համար: Դե հիմա թող ուրիշների երեխաներին մեծացնի:

Սակայն դա ամենևին էլ չէր անհանգստացնում երջանիկ ընտանիքին: Տարիներն անցնում էին: Երեխաները մեծացան, լավ ուսում ստացան, իրենց ընտանիքները կազմեցին և ոչ մի օր չմոռացան ծնողների մասին:

Մի անգամ ձմռանը հայրը զբոսնում էր գետափին: Նա մոտեցավ հավաքված մարդկանց, ովքեր հետևում էին սառույցի պոկված կտորին հայտնված շանը: Կենդանին աղիողորմ վնգստում էր՝ մարդկանցից օգնություն հայցելով: Սակայն դա ոչ մի կերպ չէր ազդում մարդկանց սրտերի վրա: Եվ միայն տարեց տղամարդն, առանց երկար-բարակ մտածելու, սառցե ջուրը նետվեց…

- Ի՜նչ անմիտ մարդ,- ասում էին հարևանները,- Վերջերս տարած ինֆարկտից հետո այդպես վարվել: Խելք չուներ և չավելացավ էլ: Հիմար ծնվել էր, հիմար էլ մեռավ:

Իսկ նա իր հերթին էր սպասում դրախտի դարպասների մոտ:

- Անունդ ի՞նչ է,- հարցրեց մուտքի մոտ կանգնած հրեշտակը:

- Ինքս էլ մոռացա, թե ինչ է անունս,- պատասխանեց մարդը,- բայց շրջապատիս մարդիկ ինձ Անմիտ էին անվանում:

- Ներս արի, անունդ գրված է Կյանքի Գրքում, սակայն այն այլ կերպ է հնչում՝ Սեր:

 

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի