Գնաց ոմն դիվահար Սկիտե և երկար ժամանակ չէր բժշկվում: Հետո նրան գթաց մի ծեր և խաչակնքելով՝ հալածեց դևին նրանից: Բարկանալով դրա վրա` դևն ասաց ծերին. «Քանի որ դու հանեցիր ինձ իմ բնակարանից, ես կգամ քեզ վրա»: Ծերն ասաց. «Եթե գաս, ես դրանից չեմ նեղվի. ե՛կ ինձ վրա»: Եվ եկավ նրա վրա, տասներկու տարի ապրեց ծերը վշտերի մեջ, իսկ դևը նեղում էր նրան, տապալում, հարվածում և ցնցում էր: Եվ ծերի օրական կերակուրը արմավի տասներկու կորիզն էր, և նա ճգնում էր պահեցողությամբ և աղոթքներով: Եվ դևը, տեսնելով նրա այսպիսի հոժարակամությունն ու համբերությունը, չդիմացավ, այլ փախչելով գնաց նրա մոտից: Տեսնելով նրան՝ ծերն ասաց. «Ինչո՞ւ ես գնում, դև՛, և փախչում ես ինձանից. ե՛կ ապրենք միասին»: Դևն ասաց. «Անիծվե՛ս Տիրոջից, չա՛ր ծեր, որ սովամահ էիր անում ինձ. քեզ հետ ոչ ոք չի կարող ապրել, բացի Աստծուց»: Այսպես սիրում էին ժուժկալությամբ համբերել և ուրախ էին նեղությունների մեջ:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի