Արմավենին ու փուշը

Ճամփեզրին մի արմավենի էր աճում, իսկ դրա տակ՝ փշի մի թուփ: Երբ ճամփորդներ էին անցնում՝ փուշը կառչում էր նրանցից ու քերծում: Մարդիկ բարկանում ու նախատում էին փշին՝ ափսոսալով, որ ոչ ոք չի պոկում այն, որպեսզի չվնասի մարդկանց: Մի օր փուշը գլուխը հպարտությամբ վեր բարձրացրեց ու ամբարտավանորեն ասաց արմավենուն.

- Ի՞նչ օգուտ բարձրությունիցդ, եթե ոչ ոք ոչ մի բառ չի ասել քո մասին: Լսո՞ւմ ես, միայն իմ մասին են խոսում: Իմ համբավը մեծ է աշխարհում, իսկ դու ոչնչություն ես:

- Չար է համբավդ, այնպես, ինչպես դու: Իսկ այն, ինչ քո մասին ասում են՝ լռությունից էլ վատ է,- պատասխանեց արմավենին,- Իմ մասին միայն այն ժամանակ են խոսում, երբ արմավներն են հավաքում ճյուղերիցս: Դու ճիշտ ես, հազվադեպ են խոսում, բայց այդ խոսքերը լի են երախտագիտությամբ և օրհնությամբ:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի