Մի վարպետ իրենց քաղաքում չափազանց բարձր աշտարակ է կանգնեցնում, որպեսզի ամեն կողմից բոլորը տեսնեն, իսկ ինքը բարձրանում է դրա ամենավերին հարկը և ինքնագոհ սպասում թագավորի ժամանելուն, որ նրան դիմավորի և իր կատարած գործի համար պարգև ստանա: Երբ թագավորը պալատականների հետ մոտենում է, աշտարակն այնքան բարձր է լինում, որ այս մարդն աստիճաններով ինչքան իջնում է, ճանապարհն անվերջ է թվում: Իսկ հասնելուն պես ոչ ոքի չի գտնում, որովհետև թագավորն իր պալատականների հետ արդեն հեռացած է լինում...
Երբ մենք աղոթում ենք, մեղքերի թողություն խնդրում և կրոնական այլ արարողակարգերը պահում, սակայն ներքուստ չենք փոխվում, սիրով ու խոնարհությամբ լցվում, նոր մարդ դառնում, հոգևոր հպարտությունը մեր սրտում այս աշտարակի պես վեր է սլանում, և այս դեպքում մեր բոլոր հոգևոր ջանքերը մեր հոգու փրկության համար օգտակար չեն լինում...
Հովհաննես Մանուկյան
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի