Աստծու խոսքը մեզ վրա թույլ ներգործելու պատճառների մասին

Իսկ ա­ռա­կը այս է նշա­նա­կում. սեր­մը Աստ­ծու խոսքն է: Ո­րոնք որ ճա­նա­պար­հի ե­զեր­քին են, այդ նրանք են, որ լսում են, և ա­պա սա­տա­նան գա­լիս հա­նում է խոս­քը նրանց սրտից, որ­պես­զի չհա­վա­տան և չփրկվեն: Եվ ո­րոնք որ ա­պա­ռա­ժի վրա են, այդ նրանք են, որ երբ լսեն, խնդությամբ են ըն­դու­նում խոս­քը, բայց ար­մատ չեն բռնում. սրանք միառ­ժա­մա­նակ հա­վա­տում են, իսկ փոր­ձության ժա­մա­նակ` հե­ռա­նում: Իսկ այն, որ փշե­րի մեջ ըն­կավ, այդ նրանք են, որ երբ լսում են խոս­քը, աշ­խար­հի հոգ­սե­րով, հարս­տությամբ և զվար­ճությամբ զբաղ­ված լի­նե­լով` խեղդ­վում և անպ­տուղ են լի­նում: Իսկ այն, որ պա­րարտ հո­ղի վրա է, նրանք են, որ բա­րի և զվար­թա­գին սրտով լսե­լով խոս­քը` ըն­դու­նում են այն և հա­րատևե­լով պտուղ են տա­լիս (Ղուկ. Ը 11-15):

Ին­չո՞ւ է այ­սօր Աստ­ծու խոս­քը թույլ ներ­գոր­ծում մեզ վրա: Ին­չո՞ւ հնում քրիս­տոն­յա­ներն ա­վե­լի զգա­յուն էին նրա նկատ­մամբ: Ա­ռա­ջին խո­չըն­դո­տը, ո­րը թույլ չի տա­լիս, որ Աստ­ծու խոսքն ա­ճի և հա­սու­նա­նա մար­դու սրտում, ծու­լությունն ու ան­փու­թությունն են: Հի­սուս Քրիս­տոս Իր սերմ­նա­ցա­նի ա­ռա­կում այս մա­սին ա­սում է. «­Մի մաս սերմ ըն­կավ ճա­նա­պար­հի ե­զեր­քին» (Ղուկ. Ը 5): Ճա­նա­պար­հը խորհր­դան­շում է ծույլ ու ան­բան մար­դու սիր­տը (ըստ ս. Հովհ. Ոս­կե­բե­րա­նի մեկ­նության): Ինչ­պես ճա­նա­պար­հին թափ­ված սերմն է ան­ցորդ­նե­րի ոտ­քի կո­խան դառ­նում, այդ­պես էլ ծույլ ունկն­դի­րը ու­շադ­րություն չի դարձ­նում Աստ­ծու խոս­քին: Նրա հա­մար դա­տարկ և ու­նայն պատ­մություն­ներն ա­վե­լի ա­խոր­ժե­լի են, քան ի­րեն քրիս­տո­նեա­կան կյան­քի մեջ հաս­տա­տող խրատ­նե­րը: Ա­հա նման ան­փու­թության մի օ­րի­նակ:

Մի հույն վար­ժա­պետ չէր կա­րո­ղա­նում հաս­նել այն բա­նին, որ ժո­ղո­վուրդն ի­րեն ունկնդ­րեր, երբ խո­սում էր պե­տա­կան կարևո­րա­գույն գոր­ծե­րի մա­սին: Այդ­ժամ նա սկսում է պատ­մել մի մտա­ցա­ծին պատ­մություն այն մա­սին, թե ինչ­պես մի պա­տա­նի ամ­ռա­նը մի մար­դու ա­վա­նակ է վար­ձում, որ մի քա­ղա­քից մյու­սը գնա: Երբ կե­սօ­րին արևը սկսում է կի­զել, եր­կուսն էլ ցան­կա­նում են շո­գից պատս­պար­վել ա­վա­նա­կի ստվե­րի ներ­քո, սա­կայն վի­ճե­լով` սկսում են հրմշտել ի­րար ստվե­րի հա­մար: Պա­տա­նին ա­սում է, որ ինքն է վար­ձել ա­վա­նա­կը, ուս­տի նրա ստվե­րը ևս­ ի­րեն է պատ­կա­նում, իսկ տե­րը, թե` վար­ձով է տվել ա­ռանց ստվե­րի: Պատ­մե­լով այս­քա­նը` վար­ժա­պե­տը թող­նում է իր տե­ղը, որ հե­ռա­նա, սա­կայն ժո­ղո­վուր­դը ետ է պա­հում նրան` պա­հան­ջե­լով, որ ա­վար­տի պատ­մությու­նը և ա­սի, թե ինչ­պես լուծ­վեց վե­ճը: Այդ­ժամ վար­ժա­պե­տը ծի­ծա­ղում է և ա­սում. «Ի՜նչ ­մար­դիկ եք դուք: Ա­վա­նա­կի ստվե­րի մա­սին լսել ու­զում եք, իսկ հայ­րե­նի­քի փրկության մա­սին` ոչ»:

Այդ­պի­սին են ո­րոշ քրիս­տոն­յա­ներ. երբ նա­յում են, լսում կամ կար­դում ու­նայն բա­ներ, բնավ չեն ձանձ­րա­նում, թե­կուզ այն տ­ևի մի ամ­բողջ օր: Իսկ Աստ­ծու խոս­քը կար­դա­լու կամ լսե­լու ժա­մա­նակ չու­նեն:

Մյուս խո­չըն­դո­տը, ո­րը թույլ չի տա­լիս, որ Աստ­ծու խոսքն ար­մա­տա­վոր­վի մարդ­կանց սրտե­րում և պտղա­բե­րի, խստասր­տությունն է: Հի­սուս Քրիս­տոս խստա­սիրտ մարդ­կանց նմա­նեց­նում է քա­րե­րի. «Եվ ու­րիշ մի մաս ըն­կավ ա­պա­ռա­ժի վրա. երբ բու­սավ, չո­րա­ցավ խո­նա­վություն չլի­նե­լու պատ­ճա­ռով» (Ղուկ. Ը 6): Ինչ­պե՞ս է մար­դը դառ­նում քա­րի նման: Մեղ­քի մեջ հա­րատևե­լով: Ի­մաս­տունն ա­սում է. «Ամ­բա­րիշտն ար­հա­մար­հում է չա­րիք­նե­րը, երբ հաս­նում է դրանց խոր­քե­րը» (Ա­ռակ. ԺԸ 3), այ­սինքն` երբ մար­դը վարժ­վում է ա­նօ­րեն գոր­ծե­րի, չի լսում ո՛չ խղ­ճի խայ­թոց­նե­րը, ո՛չ­ էլ քա­րո­զիչ­նե­րի հան­դի­մա­նություն­նե­րը:

Եր­րորդ խո­չըն­դո­տը կեն­ցա­ղա­յին հոգ­սերն ու հա­ճույք­ներն են: Փրկի­չը այս ա­մե­նը ար­տա­հայ­տեց «փշեր» բա­ռով. «Եվ ու­րիշ մի մաս ըն­կավ փշե­րի մեջ. ու փշե­րը նրա հետ բու­սե­լով` այն խեղ­դե­ցին» (Ղուկ. Ը 7): Քիչ չի պա­տա­հում, երբ մար­դիկ խան­դա­ղա­տան­քով, եր­բեմն էլ ար­ցուն­քով են ի­րենց մեջ ըն­դու­նում Աստ­ծու խոս­քը, թվում է` ու­զում են մաք­րա­գործ­վել մեղ­քե­րից ու ճշմա­րիտ ու­ղի գտնել: Հե­տա­գա­յում, սա­կայն, չցան­կա­նա­լով զրկվել որևէ ժա­մա­նա­կա­վոր բա­րի­քից կամ էլ ցան­կա­նա­լով ա­ռա­վել բազ­մա­պատ­կել հարս­տությու­նը, ի­րենց հոգևոր տկա­րության պատ­ճա­ռով մնում են այն­պի­սին, ինչ­պի­սին ե­ղել են: Ուս­տի Տերն ա­սում է. «Չեք կա­րող ծա­ռա­յել Աստ­ծուն և մա­մո­նա­յին» (Մատթ. Զ 24): Մա­նա­վանդ մարմ­նա­կան կրքերն ու ար­ծա­թա­սի­րությու­նը թույլ չեն տա­լիս, որ Աստ­ծու խոս­քը պտղա­բե­րի մար­դու սրտում: Սրանք են փրկա­րար սեր­մե­րի` Աստ­ծու խոս­քի ըն­դուն­ման և հո­գում պա­հե­լու հիմ­նա­կան խո­չըն­դոտ­նե­րը:

 

Գրիգոր Դարբինյան

«Ինչպես կարդալ Աստվածաշունչը» գրքից

 

21.04.23
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․