Գեր տղամարդն իր նոր, թանկարժեք մեքենայով գալիս է ծեր վանականի մոտ և ասում.
- Հա՛յր սուրբ, ցույց տուր ինձ դրախտը: Ասում են, թե այս աշխարհում էլ կարող ես դրախտը տեսնել և այն վայելել:
Վանականը հայացքն ուղղում է նրա մեքենային, այնուհետև պատասխանում.
- Այս անտառից հեռու մի վայր կա, գնանք և ցույց կտամ…
Նստում են մեքենան ու կանգ առնում մի տափաստանում: Վանականը իջնում է և հիացմունքով ասում.
- Ահա՛, չե՞ս տեսնում, դրախտում ենք…
Գեր տղամարդը զարմացած նայում է շուրջը, սակայն հապշտապ, միևնույն ժամանակ մեծ բավականությամբ մեքենայից հանում է թռչնի մի վանդակ և թռչուն որսացող ցանց, ապա միամիտ հայացքով հարցնում.
- Իսկ ինչո՞ւ չեն երգում դրախտի թռչունները… որտե՞ղ են նրանք… այստեղ միայն ամայի տափաստան եմ տեսնում…
Ծեր վանականը խիստ հայացքով նայում է նրան և հանդիմանելով պատասխանում.
- Կարծում ես, թե դրախտի թռչուննե՞ր պիտի որսաս, որ տանես տուն, վանդակի մեջ պահես ու մեծ գոհունակությամբ նստես բազմոցիդ, սուրճ խմես և նրանց դայլայլը լսես, որպեսզի դրախտում լինես և այն վայելես… Սրտո՛ւմդ պիտի դայլայլեն դրախտի թռչունները, սրտո՛ւմդ, այլ ոչ թե քո վանդակում… Քեզ այստեղ բերեցի, որովհետև խղճացի անտառի այն թռչուններին, որոնց պիտի որսայիր և իբրև դրախտի թռչուններ բանտարկեիր ու տանեիր… Ավետարանում ասվում է, թե Աստծո Արքայությունը դրսից տեսանելի կերպով չի գալիս և թե ահավասիկ այստեղ է կամ այնտեղ է, որովհետև ահա Աստծո Արքայությունը ներսում, ձեր մեջ է (Ղուկ.17.20-21):
Հովհաննես Մանուկյան
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի