Հաղորդությունը

Շատ կրթված մի պարոն ցանկացավ այն վանքում Սուրբ Հաղորդություն ստանալ, որտեղ հայտնի ծեր Հակոբ Էվբեացին էր ճգնում: Հայր Հակոբն, իր հոգևոր աչքերով, այդ մարդու հոգին տեսնելով՝ հասկացավ, որ նա չպետք է Հաղորդություն ստանա, քանի որ նրա հոգին ծանրացել էր բազմաթիվ մեղքերից: Հաղորդություն ստանալու նախորդ օրը, երեկոյան, ծերը երկար զրուցեց այդ մարդու հետ՝ փորձելով խելքի բերել նրան ու նրա սիրտն դեպի ապաշխարություն ուղղել: Սակայն նրա բոլոր ջանքերը զուր անցան:

Ծերն անքուն գիշեր անցկացրեց՝ մտածելով, թե ինչպես վարվի այդ պարոնի հետ: Մի կողմից չէր կարելի նրան Սուրբ Հաղորդություն տալ այն մեղքերի պատճառով, որոնց համար չէր զղջացել ու ապաշխարել: Մյուս կողմից, եթե չտային, այդ անխոհեմ քրիստոնյան դա որպես անձնական վիրավորանք կընդուներ ու միգուցե հեռանար Եկեղեցուց:

Երկար մտածելուց ու աղոթելուց հետո ծերը որոշեց Աստծո կամքին ապավինել:

Առավոտյան Պատարագի ժամանակ պարոնը մոտեցավ ու իբրև թե Հաղորդություն ստացավ: Այդ պահին այդտեղ ներկա եղող մի բարեպաշտ հավատացյալի բացահայտում եղավ: Նա հանկարծ տեսավ, թե ինչպես մի անսովոր շողարձակում ելավ Սուրբ Մարմինն ու Արյունը պահող հոգևարականի ձեռքից ու ոսկե շողով ձգվեց ետ՝ դեպի սկիհը: Դա Սուրբ Հաղորդության մասնիկն էր: Աստծո կամոք այն հեռացավ անարժանորեն հաղորդվողի շուրթերից, որպեսզի որպես դատապարտություն չհանդիսանա նրա համար:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի