Մի անգամ հայր Արսենը հայր Ալեքսանդրոսին ասաց. «Երբ վերջացնես արմավենու տերևները հյուսելդ, ե՛կ միասին ճաշենք, իսկ եթե հյուրեր ունենաս, նրանց հետ կե՛ր»: Իսկ հայր Ալեքսանդրոսը դանդաղ և հանգիստ էր գործում: Արդ, երբ ճաշի ժամը հասավ, և դեռ գործելու տերևներ կային, ուզեց կատարել խոսքը և ջանում էր ավարտել այն: Իսկ ծերը տեսնելով, որ ուշացավ, ճաշակեց՝ կարծելով, թե նա հյուրեր ունի իր մոտ: Ծերը հարցրեց. «Հյուրե՞ր ունեիր քեզ մոտ»: Նա ասաց՝ ո՛չ: Եվ ծերն ասաց. «Իսկ ինչո՞ւ չեկար այստեղ»: Եվ նա պատասխանեց. «Որովհետև դու ինձ ասացիր, թե՝ երբ հյուսելը վերջացնես՝ արի, և քո խոսքը պահելով՝ նոր ավարտեցի»: Զարմացավ ծերը նրա հաստատունության վրա և ասաց նրան. «Ավելի շո՛ւտ վերջացրու գործդ, որպեսզի և՛ պաշտամունքը կատարես, և՛ կերակուր ճաշակես, ապա թե ոչ՝ շատ շուտ կտկարանա մարմինդ»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի