Հայրերից մեկն ասաց. «Դրացի երկու եղբայրներ կային, որոնցից մեկն օտար էր, մյուսը` բնիկ: Օտարը վարքով խիստ ծույլ էր, իսկ բնիկը` հույժ առաքինի: Օտարը վախճանվեց, իսկ ծերը, քանի որ տեսանող էր, տեսավ, որ բազում հրեշտակներ էին սպասավորում նրան: Եվ երբ ուզեց երկինք մտնել, վիճաբանություն եղավ նրա համար: Ձայն եկավ երկնքից, որ ասաց. «Դրա ծուլության մասին գիտենք, որ այդպես է, սակայն օտարության համար բացե՛ք դրա առաջ»: Սրանից հետո ննջեց և բնիկը, և եկան նրա բոլոր ազգականները, և ծերը տեսավ, որ ոչ մի տեղ հրեշտակ չի երևում: Զարմացավ և երեսի վրա ընկնելով՝ պաղատում էր Աստծուն, թե ինչու օտարը հեղգ էր և այնպիսի փառքի արժանացավ, իսկ սա, առաքինի լինելով, ոչինչ չեղավ սրա համար: Եվ ձայն լսեց, որ ասաց. «Այս առաքինին, երբ վախճանվում էր, բացեց աչքերը, տեսավ ազգականներին, որ լաց էին լինում, և նրա հոգին մխիթարվեց, իսկ օտարը, թեև հեղգ էր, յուրայիններից ոչ ոքի չտեսավ և հոգոց հանելով՝ լացեց, և Աստված մխիթարեց նրան»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի