Ժամանակը չի սպասում ոչ ոքի

Դեպի Երկնային Արքայություն տանող ճանապարհով ընթացողները միմյանց հոգեպես զորակցելու և մխիթարելու կարիք ունեն, քանի որ դժվարին է ճանապարհը, ուստի Պողոս առաքյալը հորդորում է և ասում. «Ուրեմն ուշադրությո՛ւն դարձրեք ձեր ապրելակերպին: Մի՛ ապրեք անմտորեն, այլ իմաստունների նման: Օգտագործեցե՛ք ժամանակը, քանզի այս օրերը չար են» (Եփես. 5:15-16), «հետևաբար, քանի դեռ ժամանակը մեր ձեռքին է, բարիք անենք բոլորին, մանավանդ հավատի ճանապարհի մեր հարազատներին» (Գաղ. 6:10): Հին ժամանակներում, երբ վանականները ճանապարհին միմյանց հանդիպում էին, բարևելիս մեկը հարցնում էր. «Եղբա՛յր, ինչպե՞ս ես փրկվում»: Մյուսը պատասխանում էր. «Քո սուրբ աղոթքներով, հա՛յր»:   

Չնայած բոլոր դժվարություններին ու վտանգներին՝ քրիստոնյան ուրախանալու հետևյալ առիթներն ունի, նախ որ քրիստոնյա է, Քրիստոսի անունն է կրում և Քրիստոսի միջոցով Աստված ընդունեց իրեն որպես Իր որդի ու ամեն օր ինքը դիմում է Աստծուն «Հայր մեր» խոսքերով: Ուրախություն է քրիստոնյայի համար, որ փրկագնվել է Փրկչի կողմից (Գաղ. 3:13; Ա Տիմոթ. 2:6), որ Քրիստոսին հավատարիմ լինելու դեպքում իր անունը չի ջնջվի կյանքի գրքից (Հայտ. 3:5), և իր համար Տերը աշխարհի սկզբից ի վեր պատրաստել է Երկնքի Արքայությունը (Մատթ. 25:34): Այդ պատճառով Պողոս առաքյալն ասում է. «Միշտ ուրա՛խ եղեք Տիրոջով. նորից եմ ասում՝ ուրա՛խ եղեք» (Փիլիպ. 4:4):    

Մարդը երբեմն-երբեմն հիշում է իր անցյալը, բայց կգա ժամանակ, երբ մարդու ողջ կյանքը կդառնա անցյալ և անցյալի սխալներն այլևս հնարավոր չի լինի ուղղել: Ժամանակը չի սպասում ոչ ոքի, ուստի քրիստոնյան պետք է գնահատի իր կյանքի ժամանակը, որ Աստված վստահել է իրեն՝ իր հոգու փրկության համար: Ավետարանում կարդում ենք, որ մի հրեա իշխանավոր, մոտենալով Հիսուսին, հարցնում է. «Բարի՛ վարդապետ, ի՞նչ պիտի անեմ հավիտենական կյանքը ժառանգելու համար»: Տերը պատասխանում է, որ հավիտենական կյանքին արժանանում են աստվածային պատվիրաններն իրագործելով (Ղուկ. 18:18-31): Փրկության արժանանալու համար պետք է աստվածային պատվիրանները կյանքի կոչել և մասնակից լինել եկեղեցու խորհուրդներին: Քրիստոնյայի համար Աստծու խոսքը ճրագ է, որպեսզի չսայթաքի և չընկնի անդունդը, ինչպես գրված է Սուրբ Գրքում. «Քո խոսքը ճրագ է իմ ոտքերի համար, և լուսավորում է իմ շավիղները» (Սաղմ. 118:105): Հավատի ճրագը մարելու դեպքում անհրաժեշտ է դիմել Տիրոջ օգնությանը: Նա, ով ունի հավատ, երանելի է՝ Տիրոջ խոսքի համաձայն. «Երանի՜ նրանց, որոնք հավատում են առանձ Ինձ տեսնելու» (Հովհ. 20:29), իսկ հավատ չունեցողին Սուրբ Գիրքն անվանում է անզգամ (Սաղմ.13:1), քանի որ մարդը մերժում է այն, ինչն այնքան ակնհայտ է, և այդպիսի մեկը կդատապարտվի՝ Տիրոջ խոսքի համաձայն. «Ով որ հավատա և մկրտվի, կփրկվի, իսկ ով որ չհավատա, կդատապարտվի» (Մարկ. 16:16):

Ճշմարիտ հավատին հետևում են բարի գործերը, քրիստոնյան պետք է զգուշանա մեղքից՝ որպես իր կյանքի մեծագույն վտանգից: Կան ժայռեր, որոնց վրա սոճիներ են աճում, սոճու փոքրիկ սերմն ընկնելով ժայռի ամենափոքր բացվածքի մեջ, աճում է և ծառի վերածվում, այդպես էլ, եթե հոգու զրահը մի փոքր բացվածք ունենա, և մեղքի սերմն այնտեղ թափանցի, ապա կջլատի հոգու ողջ ամրությունը: Հզոր արծիվները որսվել են ոչ մեծ թակարդից, հզոր նավերը խորտակվել են ջրի տակ թաքնված փոքր քարերից, մի փոքր կայծից քաղաքներ են այրվել: Փոքր թվացող մեղքն էլ կարող է մեծ ավերներ գործել: Ո՛չ հիվանդությունը, ո՛չ աղքատությունը և ո՛չ էլ մահն, ըստ առաքյալի խոսքի (Հռոմ. 8:38), չի կարող մարդուն բաժանել Աստծուց, միայն մեղքն է, որ բաժանում է մարդուն Աստծուց: Եսայի մարգարեն ասել է. «Ձեր մեղքերն են պատնեշ դարձել ձեր և Աստծու միջև, ձեր անօրենությունների պատճառով է Նա Իր երեսը շրջել ձեզնից, որ չգթա» (Եսայի 59:2): Աստծուց բաժանող այդ պարիսպը ամուր է, քանի դեռ կա, բայց այն պինդ քարերից չէ, եթե մեղավորը զղջա, այն միանգամից փուլ կգա:  

Այսպիսով, եթե մեղքը բաժանում է մարդուն Աստծուց, ապա ապաշխարությունը վերամիավորում է մարդուն Աստծու հետ: Չկա պատմության մեջ մի օրինակ, որ մեղավորը զղջա և Աստծուց ներում չստանա: Բոլոր մարդիկ մեղանչում են, եթե Աստված խիստ ու պահանջկոտ Դատավոր լիներ, ապա փրկությունն անհնարին կլիներ բոլորի համար: Դատավորն Ինքը խոնարհաբար մարդու մասին ասում է, որ նա տկար է (Մատթ. 26:41), իսկ Իր մասին վկայում է. «Կենդանի եմ Ես և ամբարշտի մահը չեմ ուզում, այլ՝ նրա հետ կանգնելն իր չար ճանապարհից ու ապրելը» (Եզեկ. 33:11): Լողի դասընթացին ուսուցիչն օգնում է իր աշակերտին, որ ջրի երեսին մնա, թույլ չտալով, որ խեղդվի, բայց միաժամանակ պահանջում է աշակերտից լողի շարժումներն անել, առանց որի նա երբեք չի սովորի լողալ: Այդպես էլ Աստված ցանկանում է այս կյանքում սովորեցնել մարդուն հոգևոր կյանքի հմտությունները՝ պատրաստելով նրան հավիտենական երանելի կյանքին: Մարդուց պահանջվում է հեռու մնալ չարից և բարու մեջ հաստատվել՝ ըստ սաղմոսերգուի. «Խուսափի՛ր չարից և բարիք գործիր» (Սաղ. 33:15), իսկ Եսայի մարգարեն ասել է. «Սովորեցեք բարի՛ք գործել» (Եսայի 1:17): Եվ կրկին, եթե լողի ուսուցիչը տեսնում է, որ իր աշակերտն արդեն ինքնուրույն սկսել է լողալ, բայց մի պահ շփոթվում է, շտապում է օգնության և չի թողնում նրան մենակ՝ օգնելով հաղթահարել դժվարությունը: Բայց վա՜յ այն աշակերտին, որ հպարտորեն և ինքնագլուխ սկսում է լողալ օվկիանոսում՝ դեռ վարժ լողալ չիմանալով: Աստծու պատվիրանները կատարելու և փրկության արժանանալու համար, բավական չէ կամքի ուժ և վճռականություն ունենալ, այլ անհրաժեշտ է Աստծու օգնությունը: Հայրաբանական գրականության մեջ հետևյալ օրինակին ենք հանդիպում. «Սերմն իր մեջ աճելու ուժ ունի, բայց եթե չլինեն հողը, արևն ու խոնավությունը, այն չի աճի: Այս պետք է հասկանալ նաև հոգևոր իմաստով՝ «երկիրը» Աստծու կողմից մարդուն տրված հնարավորություն է բարին գործելու, ճշմարտության Արեգակը Քրիստոսն է, որ լուսավորում է ողջ մարդկությանը (Հովհ. 1:9), սերմը խոնավությամբ «ոռոգելը» Սուրբ Հոգու շնորհներն են: Եվ երանելի է նա, ինչպես նշում է սաղմոսերգուն, որ իր պտուղը ժամանակին է տալիս (Սաղմ. 1:3)»:

Չարն ամեն ինչ անում է, որ մարդուն հուսահատության մեջ գցի, թուլացնի ողջ ուժն ու կամքը, ներշնչի, որ, միևնույն է, չի կարող փրկվել և որ դա իրագործելի է եղել միայն սրբերի ու ճգնավորների, բայց ոչ մեղավորների համար, որոնք նույնիսկ չգիտեն, թե ինչպես պետք է ապաշխարեն: Հուսահատության և անզորության զգացումը չարը ներշնչել է նաև սրբերի մեջ՝ փորձելով նրանց մեջ սերմանել այն միտքը, որ նրանց կյանքն ու սխրանքներն անօգուտ են և աննշան՝ փրկության համար: Բայց նրանք մերժեցին փորձչի գայթակղությունները և հաղթանակած դուրս եկան: Պատմության մեջ հաճախ է պատահել, որ պետություններն ու մեծ բանակները պարտություն են կրել, կորուստներ ունեցել, առանց զինտեխնիկայի մնացել և նահաջել: Սակայն փորձառու հրամանատարները, չհուսահատվելով, շարունակել են պատերազմը, վերջին մարտում հաղթանակել են՝ հանկարծակի և վճռական հարված հասցնելով թշնամուն: Եթե քրիստոնյան էլ շարունակի պայքարը, զենքերը վայր չդնի և չփախչի մարտի դաշտից, չնայելով նախորդ բոլոր պարտություններին, ապա ամուր կպահի հավատի վահանը, գլխից չի հանի փրկության սաղավարտը, ձեռքից բաց չի թողնի Սուրբ Հոգու սուրը և կկարողանա հանգցնել չարի արձակած բոլոր մխացող նետերը (Եփես. 6:16-17): Չարի դեմ պայքարում քրիստոնյան իր կողքին ունի ամենահզոր Դաշնակցին ու Պաշտպանին՝ Աստծուն: Հնարավոր է այդ պայքարում քրիստոնյան վիրավորվի, այսինքն՝ մեղանչի, քանի որ պայքարը հեշտ չէ, և թշնամին հմուտ է ու խորամանկ, բայց քրիստոնյայի համար այդ վերքերը չեն կարող մահացու լինել, քանի որ առաջնագծի հիվանդանոցում՝ եկեղեցում, ապաշխարությամբ և Սուրբ Հաղորդությամբ վերքերն ամբողջովին ապաքինվում են: Քրիստոնյան Քրիստոսի մարտիկն է և կոչված է ոչ թե խաղաղ ու հանգիստ գոյության, այլ պայքարի, և հաղթանակելով արժանանալու է Երկնային Արքայությանը՝ հավիտենապես վայելելով խաղաղություն, պատիվ և ուրախություն:

 

Կազմեց Կարինե Սուգիկյանը

 

21.06.23
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․