Ոմն եղբայր Սկյութիայից եկավ Թեբայիդ և մտնելով մի հասարակաց վանք` մնաց այնտեղ: Բոլորն այնտեղ սուրբ այրեր էին և կոչվում էին տաբենիսացիներ: Երբ որոշ ժամանակ մնաց այնտեղ, վանահորն ասաց. «Աբբա՛, աղո՛թք արա ինձ վրա և արձակի՛ր, քանզի չեմ կարողանում բնակվել այստեղ»: «Ինչո՞ւ, որդյա՛կ»,– հարցրեց նրան վանահայրը: Եղբայրը նրան ասաց. «Աբբա՛, այստեղ ոչ տառապանք կա, ոչ էլ վարձատրություն, քանզի բոլոր հայրերը ճգնողներ են, իսկ ես մեղավոր մարդ եմ: Գնամ այնտեղ, որտեղ կգտնեմ ծաղր և արհամարհանք, քանզի սրանք են, որ ապրեցնում են մեղավոր մարդուն»: Իսկ զարմացած վանահայրը՝ ճանաչելով, որ ջանադիր մշակ է, արձակեց նրան` ասելով. «Գնա՛, որդյա՛կ, և քաջալերվի՛ր, թո՛ղ զորանա քո սիրտը և համբերությամբ սպասի Տիրոջը»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի