Խոնարհության մասին

Հայր Աղաթոնը, մինչ պատրաստվում էր մահվամբ փոխվելու, երեք օր բաց մնացին աչքերը, և բնավ չէր շարժում դրանք: Իսկ եղ­բայրները բոթեցին նրան և ասացին. «Որտե՞ղ ես արդյոք, հա՛յր Աղա­թոն»: Իսկ նա նրանց ասաց. «Աստծո դատաստանի առաջ եմ ես, որդ­ յակնե՛ր»: Ասացին նրան. «Դո՞ւ էլ ես երկնչում այդ ժամից, հա՛յր»: Եվ նա նրանց ասաց. «Ես իմ կարողության չափով ջանացի պահել Աստծո պատվիրանները, սակայն, այնուամենայնիվ, մարդ եմ և չգի­տեմ, թե իմ գործերը հաճո եղա՞ն Աստծուն, թե՞ ոչ»: Եղբայրներն ասացին նրան. «Չե՞ս կարող գործերիդ վրա վստահ լինել, թե հաճո են Աստծուն»: Ասաց նրանց ծերը. «Չեմ համարձակվում վստահ լինել, մինչև չկանգնեմ Աստծու առաջ, քանզի այլ է Աստծու դատաստանը, և այլ` մարդկային դատաստանը»: Եվ երբ եղբայրները կամենում էին այլ բան ևս խոսել, ասաց. «Աղաչում եմ` ոչինչ մի՛ խոսեք ինձ հետ այս ժամին, որովհետև չեմ կարող լսել»: Եվ նույն պահին էլ վախճան­վեց խնդությամբ` խոսելով հրեշտակների հետ, որոնք եկել էին նրա հոգին տանելու երկինք:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016