Խոստովանությունը

Մի մարդ սիրում էր մշտապես օղի խմել: Եվ երբ հարբում էր, հիշում էր, որ մեղավոր մարդ է ու պետք է անպայման եկեղեցի գնա և իր մեղքերը խոստովանի: Մի կիրակի աղաղակելով վազում է դեպի եկեղեցի և հոգևորականին գանգատվում.

- Ինչքան գալիս եմ եկեղեցի, որպեսզի մեղքերս խոստովանեմ, սարսափելի պատկերներ եմ տեսնում. թվում է՝ դևերը հետապնդում են ինձ և ուր գնում եմ, ինձ հետևում են և ասում, որ իմ ընկերներն են և իմ օղու շիշն են ուզում, որպեսզի մինչև վերջ այն խմեն` մի կաթիլ անգամ ինձ համար չթողնելով... Ինչո՞ւ մեղքերի խոստովանությունն ինձ չի օգնում:

Հոգևորականը նայում է նրան և պատասխանում.

- Մեկը չի տեսնում իր մեղքը և համարում է, թե մեղք չի գործել, երկրորդը նկատում է իր մեղքը, բայց այն չի խոստովանում, երրորդը տեսնում է իր մեղքը և խոստովանում է, սակայն ոչ թե ուղղվելու ու այդ մեղքից հրաժարվելու, այլ իր սրտում մեղավոր քայլն արդարացնելու համար, որ պարզապես բնույթով այդպիսին է: Մեկ ուրիշն էլ տեսնում է իր մեղքը և խոստովանում, սակայն ոչ թե իր քայլն արդարացնելու համար, որ ինքն այդպիսին է, այլ հրաժարվում է այդ մեղքից, մեղսալի բնույթից և փոխվում, դառնում ամբողջ սրտով, մտքով ու հոգով դեպի բարին, Աստծուն: Հիմա ինքդ գնահատիր, թե ինչպես ես խոստովանում մեղքերդ, երբ հերթական անգամ հարբած եկեղեցի ես մտել, դատարկ օղու շիշն էլ ձեռքիդ, որպեսզի մեղքերի խոստովանություն անես: Այդ դեպքում ինչո՞ւ դևերը պիտի հեռանան և քեզ չընկերակցեն...

 

Հովհաննես Մանուկյան

11.07.22
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․