Վանականները, սրահի դուռը կիսաբաց թողնելով, շտապում են ժամերգության: Մի կատու գողեգող մտնում է սրահ, շուռ տալիս անկյունում դրված ձեթով լի կճուճը և փախչում: Վանականները հավաքվում են և վիճում, թե իրենցից ով է մեղավոր, որ սրահի դուռը բաց է մնացել, և կատուն ներս է մտել: Եվ նրանցից ոչ ոք չի ընդունում, որ ինքն է մեղավոր, այլ բոլորը կատվին են մեղադրում: Այնուհետև գնում են վանահոր մոտ, որպեսզի պարզեն, թե ով է մեղավոր: Վանահայրը նայում է նրանց և ասում.
- Եթե Աստված ձեզ ասեր, որ մեղավոր եք, միանգամից կընդունեիք՝ կարծելով, թե արդեն այնպիսի խոնարհության և հեզության աստիճանի եք հասել, որ միանգամից ընդունում եք Աստծու ասածը, սակայն Աստված կատվին ուղարկեց, որպեսզի նրա միջոցով ձեզ ցույց տա, որ դեռևս բավարար խոնարհություն և հեզություն չունեք, երբ մեկդ մյուսին ասում է, թե՝ դու ես մեղավոր. ձեր սրտում միանգամից վրդովվում եք և շատ դժվարությամբ եք ընդունում, որ մեղավոր եք...
Հովհաննես Մանուկյան
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի