Ո՞ւր են տները

Մի մարդ մահացավ ու հայտնվեց Աստծո դատաստանի առջև: Աստված երկար նայում էր նրան տարակուսանքով ու մտահոգությամբ լռում: Մարդը չդիմացավ ու հարցրեց.

- Տեր, ի՞նչ որոշում ես կայացրել ինձ համար: Ինչո՞ւ ես լռում: Չէ՞ որ արժանի եմ Երկնային Արքայությանը: Ես տառապել եմ,- արժանապատվությամբ հայտարարեց մարդը:

- Այդ երբվանի՞ց են տառապանքները որպես արժանիք համարվում,- զարմացավ Աստված:

- Ես քուրձ եմ կրել,- համառորեն խոժոռվում էր մարդը,- թեփ ու չոր ոլոռ եմ կերել, ջրից բացի ոչինչ չեմ խմել, կանանց չեմ դիպչել: Ես տանջել եմ մարմինս պահքով ու աղոթքներով…

- Հետո ի՞նչ,- հարցրեց Աստված,- Հասկանում եմ, որ տանջվել ես, բայց հատկապես ինչի՞ համար ես տանջվել:

- Քո փառքի համար,- առանց մտածելու պատասխանեց մարդը:

- Համա թե փառք ունեմ ես,- տխրությամբ քմծիծաղեց Տերը,- Նշանակում է մարդկանց սովի եմ մատնում, ստիպում եմ քուրձ ու փալաս հագնել և զրկում սիրո՞ւց:

Լռություն տիրեց: Աստված նույն մտահոգությամբ նայում էր մարդուն:

- Դե ի՞նչ որոշում ես կայացնում ինձ համար,- իր մասին հիշեցրեց մարդը:

- Ասում ես տանջվել ես,- կամացուկ արտասանեց Աստված,- Ինչպե՞ս բացատրեմ, որ հասկանաս: Օրինակ՝ փայտագործը, որ քեզանից առաջ էր այստեղ: Իր ողջ կյանքը տներ էր կառուցել մարդկանց համար, ցրտին ու տապին, երբեմն սոված էր մնացել և հաճախ մուրճով մատերին էր հարվածել, այդ կերպ էլ տառապել էր: Բայց միևնույն է շարունակել էր տներ կառուցել: Եվ հետո ստացել իր արդար վաստակածը: Իսկ դու ստացվում է ողջ կյանքդ մուրճով մատերիդ ես հարվածել միայն:

Աստված լռեց մի պահ…

- Իսկ կառուցածդ տներն ո՞ւր են: Ո՞ւր են տները, հարց եմ տալիս:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի