Մի մենաստանում վանականները խորհրդի էին հավաքվել, որպեսզի եղբայրներից մեկի մեղքերի մասին խոսեն: Միայն աբբա Պիորն էր լուռ: Վերջապես նա վեր կացավ, դուրս գալով մի պարկ վերցրեց, ավազ լցրեց մեջն ու մեջքին դրեց: Այնուհետև մի փոքրիկ զամբյուղ էլ վերցրեց, մի քիչ ավազ լցրեց ու իր դիմացը պահելով ներս եկավ: Եղբայրները հարցրեցին.
- Սա ի՞նչ է:
- Այս պարկը, որը լի է ավազով, իմ սեփական մեղքերն են, քանի որ բազմաթիվ են: Եվ ես դրանք իմ ետևում եմ թողել, որպեսզի չտանջեն ինձ ու լաց չլինեմ: Իսկ դիմացիս մի քանիսն իմ եղբոր մեղքերն են, որոնց համար դատապարտում եմ նրան: Բայց պետք է հակառակն անեմ. սեփական մեղքերս պետք է իմ դիմաց լինեն, որպեսզի սգամ դրանց համար և Աստծուց թողություն աղերսեմ:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի