Վերաբերմունքը Սուրբ Գրքի նկատմամբ

Ով Աստ­ծուց է, Աստ­ծու խոս­քերն է լսում (Հովհ. Ը 47):

Ռուս Ուղ­ղա­փառ Ե­կե­ղե­ցու ժա­մա­նա­կա­կից մի հոգևո­րա­կան Նոր Կտա­կա­րա­նի ըն­թերց­ման կար­գին վե­րա­բե­րող` հա­մայն­քին ուղղ­ված իր հով­վա­կան քա­րո­զում ա­սում է. «Ըն­դու­նի՛ր­ այս սրբա­զան Գիրքն իբրև պարգև` ա­ռաք­ված քեզ երկն­քից` Տի­րոջ կող­մից... Ըն­թեր­ցե­լիս մի՛ մո­ռա­ցիր, որ տես­նում ես Ի­րեն` Տի­րո­ջը, Ով Իր ա­ռաք­յալ­նե­րի հետ միա­սին Ա­վե­տա­րան­նե­րում, Գործք ա­ռա­քե­լո­ցում և ա­ռա­քե­լա­կան թղթե­րում խո­սում և գոր­ծում է քո առջև»: Ա­հա՛ մար­դու ճշմա­րիտ վե­րա­բեր­մուն­քը «հա­վի­տե­նա­կան և կեն­դա­նի» խոս­քի նկատ­մամբ:

Յու­րա­քանչ­յուր պատ­մա­կան ան­ձի գոր­ծու­նեությունն ա­վարտ­վում է նրա մահ­վամբ, և այն­ժամ ի­րա­պես այն մեզ հա­մար դառ­նում է անց­յա­լի պատ­մություն: Այդ­պի­սին չէ Հի­սուս Քրիս­տո­սի անձն ու գոր­ծու­նեությու­նը: Նա մե­ռած չէ, այլ ողջ է և «մոտ է բո­լոր նրանց, ով­քեր կան­չում են Ի­րեն, բո­լոր նրանց, ով­քեր կան­չում են Ի­րեն ճշմար­տա­պես» (Սաղմ. ՃԽԴ 18): «Եվ ա­հա Ես ձեզ հետ եմ բո­լոր օ­րե­րում` մինչև աշ­խար­հի վախ­ճա­նը» (Մատթ. ԻԸ 20): «Ուր եր­կու կամ ե­րեք հո­գի հա­վաք­ված լի­նեն Իմ ա­նու­նով, այն­տեղ եմ Ես, նրանց մեջ» (Մատթ. ԺԸ 20): Ուս­տի և մենք Ա­վե­տա­րանն ըն­թեր­ցե­լիս կա­րող ենք խո­նարհ ու հա­վա­տա­վոր սրտով տես­նել Տի­րոջն Իր ա­ռաք­յալ­նե­րի հետ գոր­ծե­լիս, լսել Նրա խոս­քը...

«Հի­սուս Քրիս­տո­սը` մե­ղա­վոր­նե­րի Բա­րե­կա­մը, քայ­լում է Աստ­վա­ծաշն­չի այ­գի­նե­րով, ինչ­պես մի ժա­մա­նակ` Պա­ղես­տի­նի լեռ­նե­րով ու հո­վիտ­նե­րով: Դուք կա­րող եք հի­մա էլ տես­նել Նրան, ե­թե բաց աչ­քե­րով նա­յեք հին մար­գա­րեություն­նե­րին, ա­վե­լի հստակ կտես­նեք Նրան չորս Ա­վե­տա­րան­նե­րում: Նա բա­ցա­հայ­տում է մեզ գաղտ­նիք­նե­րով լե­ցուն Իր հո­գին ա­ռա­քե­լա­կան թղթե­րում և լսել տա­լիս Իր քայ­լե­րը Հայտ­նության գրքի խորհր­դա­նի­շե­րում. լսել է տա­լիս, թե ինչ­պես է մո­տե­նում Իր գա­լուս­տը: Ողջ է Քրիս­տոս Իր Գրքում. դուք Նրան տես­նում եք գրե­թե ա­մեն է­ջում, լսում Նրա խոս­քը. ա­սես Ինքն ան­ձամբ խո­սում է ձեզ հետ: Քրիս­տոս ցայժմ խո­սում է Իր Գրքի մեջ «ե­րա­նի­նե­րի» լե­ռից. Աստ­ված, Ով ա­սաց` ե­ղի­ցի լոյս, շա­րու­նա­կում է Իր Գրքի է­ջե­րում նույն պատ­գամ­նե­րը տալ: Ան­կա­շառ ու ան­փո­փոխ ճշմար­տությունն է Իր ողջ զո­րությամբ բնակ­վում Գրքում և Նրան կեն­դա­նի պա­հում: «Խո­տը չո­րա­նում է, ծա­ղիկն էլ թափ­վում, բայց Տի­րոջ խոս­քը մնում է հա­վիտ­յան» (Ա Պետ. Ա 24):

Ինչ­պես որ կար­դում ու վե­րըն­թեր­ցում ենք մեզ հա­մար թան­կա­գին մար­դու նա­մա­կի տո­ղե­րը` կանգ առ­նե­լով յու­րա­քանչ­յուր բա­ռի վրա, խո­րա­մուխ լի­նե­լով նրա մեջ և բա­վա­կա­նություն ստա­նա­լով, մեր միտքն ու զգաց­մունք­ներն ուղ­ղե­լով նրան, ու­մից ստա­ցել ենք նա­մա­կը, այդ­պես էլ պետք է կար­դանք Աստ­ծու խոս­քը: Պետք է կար­դալ երկ­յու­ղա­լից ու­շադ­րությամբ, թո­թա­փե­լով ա­մեն մի կաս­կած ու կեն­ցա­ղա­յին բո­լոր հոգ­սե­րը, վեր բարձ­րաց­նե­լով սե­փա­կան միտքն ու սիրտն առ Նա, Ով Իր հայ­րա­կան հո­գա­տա­րությամբ «ա­ռա­քեց Իր խոսքն ու բու­ժեց մեզ» (հմմտ. Սաղմ. ՃԶ 20):

Աստ­ված հայտն­վում է Սուրբ Գրքում` կար­ծես քայ­լե­լով ու խո­սե­լով, ուս­տի և մար­դը Սուրբ Գիր­քը կար­դա­լիս ա­սես լսում է Աստ­ծու ձայ­նը: Մենք խո­սում ենք Քրիս­տո­սի հետ, երբ ա­ղոթ­քի ենք կանգ­նում. մենք լսում ենք Նրան, երբ կար­դում ենք Սուրբ Գիր­քը (ս. Ամբ­րո­սիոս Մի­լա­նի ե­պիս­կո­պոս):

Ե­թե դու երկ­րա­վոր թա­գա­վո­րից նա­մակ ստա­ցած լի­նեիր, մի՞­թե մեծ ու­րա­խությամբ չէիր կար­դա այն: Ի­հար­կե, մեծ ու­րա­խությամբ և սրտատ­րոփ ու­շադ­րությամբ: Այ­նինչ ստա­ցածդ նա­մա­կը ոչ թե երկ­րա­վոր, այլ երկ­նա­յին Թա­գա­վո­րից է, իսկ դու գրե­թե ար­հա­մար­հում ես այդ շնոր­հը` այդ ան­գին գան­ձը:

Ա­մեն ան­գամ կար­դա­լով սուրբ Ա­վե­տա­րա­նը` դու լսում ես Քրիս­տո­սի` քեզ հաս­ցեագր­ված խոս­քե­րը: Ըն­թեր­ցե­լիս դու և՛ ա­ղո­թում ես Նրան, և՛ զրու­ցում Նրա հետ (ս. Տի­խոն Զա­դոնս­կի):

Ո­մանք պար­ծե­նում են ազն­վա­զարմ իշ­խան­նե­րի ու ար­քա­նե­րի հետ ու­նե­ցած զրույ­ցով, իսկ դու պան­ծա՛, որ Սուրբ Գրքում զրու­ցում ես Սուրբ Հո­գու հետ, քան­զի Սուրբ Հո­գին է նրա մի­ջո­ցով խո­սո­ղը:

Ջա­նա՛ ըն­թեր­ցել Սուրբ Գիր­քը և հա­րատևել ա­ղոթ­քի մեջ: Քան­զի ա­մեն ան­գամ, երբ Գրքե­րի մի­ջո­ցով խո­սում ես Աստ­ծու հետ, սրբա­գործ­վում են մար­մինդ ու հո­գիդ: Ի­մա­նա­լով այս` ջա­նա՛ հա­րատևել ըն­թեր­ցա­նության մեջ (ե­պիս­կո­պոս Ֆեո­ֆան):