Գավազանի օձ դառնալը փարավոնի անգթությունն է ցույց տալիս, և որ Մովսեսի ձեռքով պիտի պատժվեր: Քանի որ ինչպես հովիվը գավազանով է արածեցնում իր ոչխարներին, նույնպես էլ իշխանը արդարության օրենքներով է կառավարում մարդկանց: Եթե իշխանը արդարությամբ չի կառավարում իր հպատակներին, նրա գավազանը օձի պես է դառնում, ինչպես որ Մովսեսի գավազանը օձ դարձավ, որպեսզի անօրեն փարավոնին թունավորելով՝ կորստյան մատնի, որին կատարելապես արժանի էր:

Աստծո պատվիրանը գավազանի նման է, որին դեմ գործելը գավազանը ձեռքից գցելու պես է, և երբ պատվիրանը գետին է ընկնում՝ օձ դառնալով թունավորում է մարդուն, քանի որ ինչպես պատվիրանին հակառակ չգործողը չի պատժվում, այնպես էլ պատվիրանին հակառակ գործողը հարկավ պատժվում է: Ուրեմն, եթե չես ցանկանում պատժվել, պատվիրանի գավազանը ձեռքիցդ բնավ մի՛ գցիր:

Նմանապես, Մովսեսի ձեռքերի բորոտվելը Իսրայելի ժողովրդի վիճակն է հայտնում: Քանի որ նրանք Եգիպտոս գնացած ժամանակ, այն ժամանակի փարավոնը, ի պատիվ Հովսեփի, նրանց անվնաս և անվտանգ պահպանում էր՝ կարծես իր ծոցում, բայց հետո եկող թագավորները նրանց հարստահարելով և չարչարելով վիրավորեցին, նույնպես էլ իսրայելացի ժողովուրդը, եգիպտացիների վատ սովորություններին հակվելով, կարծես թե բորոտվեցին: Մովսեսի ձեռքը բորոտությունից հետո վերստին առողջանալը նշանակում է, որ իսրայելացիները որքան էլ, որ Եգիպտոսում բարոյապես վիրավորվեցին, սակայն այնտեղից դուրս գալով՝ նորից իրենց նախնական վիճակը պիտի ստանային: Դարձյալ, գետի ջրի արյուն դառնալը իսրայելացիների մանուկներին գետը նետելն էր հայտնում, որտեղ իրենց մահն էին գտնում:

Այժմ դու մտապահի՛ր. որքան փարավոնը, արդարությանը հակառակ գործելով, պատժի արժանի եղավ, սակայն Աստված, իր գթությամբ, նախ Մովսեսին նրա մոտ է ուղարկում, որպեսզի զղջա և եթե չզղջա՝ ըստ այդմ պատիժ կրի: Քանի որ Աստված մարդուն չի պատժում, բայց միայն իր հանցանքի համար, սակայն նախ զղջման է հրավիրում, որպեսզի Իր գթությունը հայտնի դառնա: Եվ եթե մարդը, Աստծո գթությունը առհամարհելով, իր չար ճանապարհից չի հրաժարվում, այն ժամանակ պատժում է, որ Իր արդարությունը հայտնի դառնա:

Խրա՛տ առ. փարավոնը՝ մի մեծաշուք թագավոր լինելով հանդերձ, նրան պատժելու համար մի հովիվ է ուղարկվում, և այն էլ ոչ թե զորքով և զրահով, այլ բոլորովին միայնակ և միայն մի ցուպ կամ գավազան իր ձեռքում: Արդ, մարդը թող չհպարտանա աշխարհի զորությամբ, քանի որ, երբ Աստված իր հայացքը հեռացնի, թագավոր էլ լինի՝ մի տկար հովվից կհաղթվի:

Ապա (ինչպես որ արդեն հիշեցինք), Աստծո հրամանի համաձայն, Մովսեսն իր կնոջն ու երեխաներին վերցնում է և Եգիպտոս գնալու համար ճանապարհ ընկնում, սակայն փոքր որդին՝ Եղիազարը, համարվում է, որ այն օրերին ծնված լինելու պատճառով ճանապարհին չնեղվելու մտայնությամբ դեռևս թլփատված չէր: Երբ առաջին իջևանին են հասնում, հրեշտակը երևալով ցանկանում է սպանել Մովսեսին: Մովսեսի կինը, պատճառը գուշակելով, իսկույն գայլախազով թլփատում է մանկանը, և հրեշտակի ոտքերին փարվելով՝ հայտնում է, որ ահա՛ մանկան արյունը դադարեց: Որից հետո հրեշտակը մեկնում է այդտեղից. այս խոսքով կինն իբրև ցանկանում էր ասել, թե՝ ահա՛ Աստծո հրամանը կատարվեց, մի՛ սպանիր Մովսեսին, որը պատժի արժանի ուրիշ հանցանք չունի:

Խրա՛տ առ, Մովսեսը Աստծո հրամանը կատարելու համար Եգիպտոս է գնում, սակայն դրանից առաջ եղող հրամանը գործադրած չլինելու պատճառով, քիչ մնաց, որ պատժվի. ուրեմն մարդը պարտավոր է կատարել Աստծո բոլոր հրամանները. եթե բոլոր պատվիրանները կատարի և միայն մեկի մեջ թերանա՝ բոլորին պարտապան կմնա (Հակոբ. 2:10): Քանի որ պատվիրանը Աստծո հրամանը լինելով, դրանցից որն էլ անկատար մնա՝ հրամանին հակառակ է գործած լինում, որով էլ մարդը պատժի է արժանանում:

Մովսեսը տեսնում է, որ կինն ու երեխաները իրեն արգելք են լինում և նեղություն պատճառում, այս պատճառով նրանց աներոջ մոտ ուղարկելով՝ ինքը միայնակ և առանձին է գնում: Եվ երբ հասնում է Քորեբ լեռանը, Ահարոնը դիմավորում է նրան և միմյանց տեսնելով ուրախանում են: Մովսեսը պատմում է Ահարոնին Աստծո բոլոր հրամանները:

Այսպես երկուսը միասին Եգիպտոս են գնում, և Ահարոնը ժողովրդի ծերերին հայտնում է այն, ինչ անհարժեշտ է: Մովսեսն էլ նրանց առջև հրաշք է գործում և նրանք հավատալով՝ ուրախանում են Աստծո այցելության համար: Ապա Մովսեսը և Ահարոնը գնում են փարավոնի մոտ և խնդրում, որ Աստծուն զոհ մատուցելու համար Իսրայելին թույլ տա երեք օրվա ճանապարհ անցնել դեպի անապատ: 

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902