Այո՛, շատերը բարձրացան: Քանի որ Աստծո հրամանով Մովսեսը և Ահարոնը, ինչպես նաև նրա երկու որդիները՝ Նաբադը և Աբիուդը և ժողովրդի ծերակույտից յոթանասուն հոգի միասին լեռը բարձրացան, որպեսզի տեսնեն այն վայրը, որտեղ կանգնել էր Աստված, և որը աղյուսաձև երկնագույն շափյուղայից էր: Սակայն մի՛ կարծիր, թե Աստված նյութական վայրի կարիքն ունի, և մարդկանց նման որևէ տեղ կանգնելու անհրաժեշտություն, այլ այդպիսի նշանները տեսանելիորեն կային և Մովսեսի հետ խոսելը հայտնելու համար էին: Այն դեղին գոհարի տեսքով պատկերված լինելը Նրա մեծ փառքն է հայտնում:

Սակայն մի՛ համարիր, թե Աստծո փառքը մարմնավոր է, այլ մարդկանց աչքում գոհարն ու ադամանդը մեծահարգ, գեղեցկագույն և պատվավոր լինելու պատճառով Աստված Իր փառքը նրանց միջոցով է հայտնում: Քանի որ երևույթները տեղի են ունենում մարդկանց ընկալմանը համապատասխան: Ինչպես որ նույն տեղը աղյուսաձև երևաց, որպեսզի իսրայելացիները Աստծո ողորմությունը հասկանան: Քանի որ Եգիպտոսում ցեխ կոխոտելով աղյուս պատրաստելուց իրենց ազատելուց և օր-օրի փառքից փառք բարձրացնելուց հետո, ցեխը իբրև թե ադամանդի էր վերածել:

Դարձյալ, ինչպես որ ծովը երկնագույն է երևում, նույնպես այդ տեղի երկնագույն երևալը իսրայելացիների ծովով անցնելով ազատվելն է հայտնում: Նաև երկնքի նման պայծառ երևումն է հայտնում, որ եթե Աստծուն հնազանդ մնային, ապա երկնքի փառքին և արքայության անվախճան շքեղությանը պիտի արժանանային: Իսկ Աստծո «ոտքերի տեղ» բացատրությունը Աստծո Բանի մամնանալու նշանն էր:

Ահա այս պատճառով իսրայելացիների ծերերին ցույց է տալիս այն վայրը, որպեսզի գնան և ժողովրդին հայտնեն, և նրանք նույնպես գոհ լինելով միշտ հնազանդության մեջ մնան՝ իրենց խոստումի համաձայն: Ապա լեռից իջնելուց և ճաշելուց հետո, Մովսեսը, Աստծո հրամանի համաձայն, իր ծառայի՝ Հեսուի հետ նորից լեռն է բարձրանում, ամպը իրենց պատելով, այնտեղ նրանց պահում է վեց օր: Յոթերորդ օրը Աստված ամպի միջից Մովսեսին դեպի լեռան բարձրունքն է կանչում և այնտեղ առանց հաց ուտելու քառասուն օր և քառասուն գիշեր պահում է (Ելք 24:18):

Սակայն Հեսուն Մովսեսի հետ վերև չբարձրացավ, այլ մնաց իր տեղում: Աստծո փառքի տեսիլքը՝ բորբոքված հրի տեսքով, լեռան գագաթից տեսանելի էր ամբողջ ժողովրդին (Ելք 24:18), որպեսզի հասկանան, որ Աստված այնտեղ է, և որ նորից Մովսեսի հետ է խոսում պատվիրաններ տալու համար: Հիշյալ տեսիլքը կամ տեսարանը քառասուն օր ու գիշեր նույն ձևով մնաց, քանի որ Մովսեսի լեռից իջնելու ժամանակ դեռևս այդ հրեղեն նշանը մնում էր, ինչպես որ հայտնում է Բ Օրինաց 9:15 համարում:

Այն քառասուն օրվա ընթացքում Աստված Մովսեսին հայտնում էր, թե ինչպիսին պիտի լինեին Ուխտի տապանակը և Վկայության խորանը, որում պիտի պահվեր Ուխտի տապանակը, և այդ երկուսն էլ Մովսեսը պիտի պատրաստել տար: Նույնպես այնտեղ Մովսեսին հայտնվեց, որ Ահարոնը և նրա զավակները քահանաներ պիտի լինեն, և թե ինչպիսին պիտի լինեն նրանց զգեստների ձևը և տեսքը քահանայագործելու ժամանակ: Այնտեղ՝ այդ ժամանակ Աստված խոսեց մատուցելիք զոհերի և դրանք մատուցելու սովորության և անհրաժեշտ ու կարևոր պայմանների մասին:

Եվ դարձյալ, Մովսեսին քարերից պատրաստված երկու տախտակներ է տալիս, որոնց վրա Աստված տասնաբանյա օրենքն էր գրել (Ելք 24:17), ինչպես որ Ելք 25 գլխից մինչև 32 գլուխներում հիշյալ կետերի մասին ամեն ոք կարող է կարդալ (Խոսեց Տերը Մովսեսի հետ. Ելք 25):

Ահավասիկ տասնաբանյա օրենքների համառոտ բովանդակությունը.

Առաջին՝ ճանաչել Աստծո մեկությունը, երկրպագել միայն Աստծուն, ամեն ինչից առավել Նրան սիրել և կուռքերին բնավ երկրպագություն չանել:

Երկրորդ՝ Աստծո անվամբ սուտ չերդվել:

Երրորդ՝ սուրբ պահել շաբաթ օրը. այս պատվիրանը կիրակիի առումով փոխվեց, քանի որ այն օրը Հիսուս Փրկիչը հարություն առավ:

Չորրորդ՝ պատիվ և հարգանք ընծայել հորը և մորը:

Հինգերորդ՝ մարդ չսպանել:

Վեցերորդ՝ չշնանալ:

Յոթերորդ՝ գողություն չանել:

Ութերորդ՝ սուտ վկայություն չտալ:

Իններորդ և տասներորդ՝ ուրիշների ունեցվածքներին և կնոջը ցանկության աչքով չնայել:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902