Ո՛չ, չի հնազանդվում: Որովհետև ինչպես փարավոնի աղջկան էր կնության վերցրել, նմանապես այլ հեթանոս թագավորների հետ խնամիանալով` իր կռապաշտ կանանց այնքան էր սիրում, որ ծեր հասակում, անսալով նրանց` թույլ է տալիս կուռքերի համար տներ կառուցել, դրանք պաշտել, և այսպիսով, Աստծուն անհնազանդ է լինում: Ճշմարիտ է` Սողոմոնը չէր հավատում կուռքերի, սակայն իր կանանց սիրտը չկոտրելու համար ծնրադրելով կուռքերի առջև` մեծապես մեղանչում է Աստծու օրենքների սրբության, արդարության և ճշմարտության հանդեպ:

Ուստի Աստված բարկանալով  ուղղակի հայտարարում է. «Դու, կանանցդ համակրելով, Իմ հրամանները չես պահում. թագավորությունդ վերցնելով` ծառայիդ պիտի տամ»: Սակայն որքան էլ Աստված կամենում էր Սողոմոնի թագավորությունը նրա ծառային տալ, հանուն Դավթի սիրո` նրա օրոք սպառնալիք չի գործադրում, այլ Սողոմոնի որդի Ռոբովամի օրոք է կատարում: Նույն ձևով և՛ ի պատիվ Դավթի, և՛ Երուսաղեմը ընտրելու և Իր անվանը հատկացնելու համար ամբողջ թագավորությունը չի ջնջում, այլ կամենում է մի մասը նրա որդուն թողնել (Գ Թագ. 11:13):

Դու Աստծու արդարությո´ւնը տես: Քանի դեռ Սողոմոնը հնազանդ էր Աստծու օրենքներին, բոլոր հեթանոս ազգերը հնազանդվում էին նրա իշխանությանը, սակայն, երբ նա աստվածային իշխանությանը չի հնազանդվում, կռապաշտները նույնպես բացահայտորեն սկսում են չհնազանդվել նրա հրամաններին: Օրինակ` եդովմացիների կռապաշտ թագավորը, որի անունը Ադեր էր, Սողոմոնի իշխանության հանդեպ թշնամանալով, մեծ նեղություններ է պատճառում նրան:

Դավիթը նախկինում` Եդովմի երկրին տիրելուց հետո, այնտեղ բերդ է կառուցում և մշտապես զորք  պահում, որպեսզի նրանք հնազանդ մնան իր իշխանությանը (Բ Թագ. 8:14, Ա Մնաց. 18: 13), սակայն նրանց մի կերպ հաջողվում է կոտորել Դավթի զորքը: Ուստի նրա հրամանով Հովաբը գնում և վեց ամիս այնտեղ է մնում, ու նրանց արու մարդկանց կոտորելիս հիշյալ Ադերը, որը եդովմացիների թագավորի որդին էր և դեռ փոքր էր, հոր ծառաներից մեկի հետ կարողանում է փախչել և ապաստանել Եգիպտոսի թագավորի մոտ: Թագավորը սույն արքայազուն մանկանը թոշակ է սահմանում և տուն-տեղ նվիրում, որ հանգիստ ապրի: Սրանից բացի, երբ Ադերը մեծանում է, ամուսնանում է փարավոնի քենու հետ և, այսպիսով, որպես փարավոնի փեսա` Եգիպտոսում բարձր դիրք  զբաղեցնում:

Թեև Ադերը  հանգիստ կյանք էր վարում Եգիպտոսում, երբ լսում է Դավթի և Հովաբի մահվան մասին, փարավոնի թույլտվությամբ վերադառնում է հայրենիք` Եդովմ, և որպես հոր ժառանգորդ` թագավորում է այնտեղ և երկար տարիներ ակամա հարկատու և հնազանդ լինում  Սողոմոնին: Սակայն երբ սա, Աստծուն բարկացնելով, կորցնում է նախկին փառքն ու շքեղությունը, Ադերը, իսկույն գլուխ բարձրացնելով և առանց ակնածելու նրա զորությունից, դուրս է թափում սրտում կուտակված թշնամության ու ատելության թույնը:

Նաև Դամասկոսի թագավորը` Ռազոն, որը հարկատու էր Սողոմոնին և նրա իշխանության հպատակն էր, այդ պահին ապստամբելով նրա դեմ և միավորվելով հիշյալ Ադերի հետ, Սողոմոնին շատ մեծ չարիք և նեղություն է պատճառում:

Սողոմոնը Երուսաղեմի և Սիոնի միջև  ձորակը լցնել տալու ժամանակ (տե´ս ԼԵ հարցը) եփրեմի ցեղից Հերոբովամ անունով ճարպիկ մի մարդու` աշխատողներին  վերակացու էր կարգել, որոնք, քար և հող կրելով, չարաչար նեղվում էին սույն  բեռնակրությունից: Հերոբովամը, որ սրանց ցեղակիցն էր, տեսնելով նրանց չարչարանքները, բարկանում է, սակայն միառժամանակ համբերում և իր գործին հետամուտ լինելով` շարունակում է պաշտոնավարել:

Մի օր, երբ Հերոբովամը դուրս էր եկել Երուսաղեմից, նրան է հանդիպում Աքիրա մարգարեն և ճանապարհից շեղելով` դաշտ տանում, և երբ երկուսով դաշտում մենակ են մնում Աքիրան, իր հագած նոր զգեստները պատռելով, տասներկու մասի է բաժանում, որոնցից տասը Հերոբովանին տալով` ասում է. «Կուռքեր երկրպագելու պատճառով Սողոմոնը բարկացրել է Աստծուն, Որը, նրա թագավորությունը բաժանելով, տասը մասը քեզ կտա, և որպեսզի Դավթի ճրագը չմարի, և Երուսաղեմը ամբողջությամբ չմերկանա իր փառքից, երկուսը կթողնի նրա որդուն, և եթե դու Աստծու պատվիրանները պահես այնպես, ինչպես Դավիթն էր պահում, Աստված հետդ կլինի, և թագավորություննդ էլ հաստատ կմնա»: Հերոբովամը, սույն խոսքերը լսելով, երբ թագավորությունը ձեռք բերելու համար քայլեր է ձեռնարկում, Սողոմոնը, նրա քայլերը չհավանելով, ցանկանում է սպանել, այն ժամանակ Հերոբովամը վախից փախչում է Եգիպտոս և մինչև Սողոմոնի մահը մնում այնտեղ:

Հարկ է նկատել, որ մինչ այդ ժամը ոչ մեկը չէր համարձակվում ընդդիմանալ Սողոմոնի կամքին, և թերևս այս է պատճառը, որ վերոհիշյալ ապստամբների խլրտումներն ու թշնամանքը ծանր են թվում Սողոմոնին և խոցում են սիրտը, սակայն անկարող է լինում պատժելու ապստամբներին: Քանի որ Աստված, բարկացած լինելով նրա վրա, թշնամիներին թույլ է տալիս, որ նեղություն և անհանգստություն պատճառեն նրան, որպեսզի նրանց միջոցով զգաստանա և առ Աստված վերադառնա և Նրա սուրբ սերն ու երկյուղը լիովին չհանի իր մտքից:

Դրանից բացի` ինչպես որ նրա իմաստությունը հռչակված էր ամբողջ աշխարհում, և մարդիկ փափագում  էին նրան տեսնել և նրա խոսքը լսել, այդպես էլ  նրա սխալների և հանցանքների մասին լսելով ու պատիժը տեսնելով` երկնչում են, որ Աստծուն բարկացնելով` Նրա բարկության սարսափելի հետևանքը, պատիժն ու պատուհասը չկրեն: Իրոք, Սողոմոնը աստվածային իրավունքին և օրենքներին հակառակ գործելու համար զղջում է (ինչպես պարզվում է ծերության ժամանակ գրած «Ժողովող» գրքից), սակայն նրա պատմությունը ողջ աշխարհում, ընդհանրապես բոլոր մարդկանց համար զարմանքի և խրատվելու նյութ է լինում, ուստի մարդիկ, քանի դեռ կենդանի են, պետք է երկյուղով և զգուշությամբ ապրեն, որպեսզի չսխալվեն, ու իրենց ողջ կարողությամբ խույս տան անզգամ կանանց չար հրապուրանքներից:

Սողոմոնը քառասուն տարի թագավորում է Երուսաղեմում և տակավին վաթսուն տարեկան չդարձած վախճանվելով` թաղվում է Սիոնում: Ահա այսպես սույն հողագնդից հեռանում է այն տաղանդավոր և անզուգական մարդը, որը միևնույն ժամանակ ահարկու և սիրելի էր ազգերին և ժողովրդներին, ինչպես նաև շատ թագակիր իշխանավորների, և որն իր բովանդակ կյանքով լուսավոր և պայծառորեն ցույց էր տվել, որ մարդկային կյանքն անհաստատ է, և ամեն ինչ ունայն է առանց Աստծու հատուկ պաշտպանության, ուստի միայն երկյուղն ու պատվիրանապահությունն առ Աստված կարող  են երջանկացնել մարդուն: