Չի զղջում: Ընդհակառակը, թշնամուն հաղթելուց հետո խնջույքների և զվարճանքների է տրվում: Քանի որ Հեզաբելը քաղաքի մոտ կառուցած ամառանոց, այնտեղ նաև ագարակ և կալատեղ ուներ: Այդ տեղին մոտ Նաբովթ անունով մեկը նույնպես այգի ուներ, և Աքաաբը ցանկանում է այն գնել և իր համար բանջարանոց դարձնել, ուստի Նաբովթին առաջարկում է այդ այգին իրեն տալ, որի փոխարեն կա´մ մի այլ այգի կտա, կա´մ էլ գինը կվճարի:

Սակայն աստվածային պատվիրան (Ղևտ. 25:23) կար, ըստ որի` իսրայելացիները իրենց կալվածքը չեն կարող վաճառելով մեկ ուրիշին վերջնականապես փոխանցել, և քանի որ այդ այգին էլ  Նաբովթի ցեղի ժառանգությունն էր, նա ստիպված է լինում մերժելու արքայի առաջարկը` ասելով. «Աստված մի´ արարսցե, որ ես իմ հայրական միակ կալվածքը քեզ տամ»: Աքաաբը, սույն մերժողական պատասխանից անչափ տխրելով, տուն է վերադառնում և տխրությունից չի ցանկանում անգամ հաց ուտել, և հիվանդ տեսք ընդունելով` պառկում է: Նրա կին Հեզաբելը, երբ տեղեկանում է եղելությանը, Աքաաբին ասում է. «Այսպե՞ս պիտի թագավորես, վե´ր կաց, հա´ցդ կեր, ես Նաբովթի այգին քեզ կտամ»:

Ուշադրության է արժանի այն, որ թեև Աքաաբը Նաբովթի մերժման պատճառով շատ է տխրում, սակայն հաշվի առնելով  որևէ մեկի ունեցվածքը բռնությամբ վերցնելը` հակառակ է արդարությանը, լավագույնը  լռելն է համարում: Իսկ Հեզաբելը, որ անչափ դաժան կին էր և Աստծուց էլ չէր երկնչում, ոչ միայն ցանկանում է հափշտակել Նաբովթի այգին, այլև նրան սպանելու դիտավորությամբ և չար խորհրդածությամբ Աքաաբից մեծամեծներին հրովարտակ է ուղարկում, որով նրանց պատվիրում է ծոմ պահել և ժողովրդին ժողովել, և Նաբովթին բազմության վերևը նստեցնելով` երկու չար մարդկանց վկայել է տալիս, որ Նաբովթը հայհոյել է Աստծուն և թագավորին, և այդ վկայությունից անմիջապես հետո քարկոծությամբ սպանում են նրան:

Արդարև, թագավորական հրովարտակին համապատասխան` Նաբովթին քարկոծում են, սակայն նրա մահվամբ չբավարարվելով` նրա երկու որդիներին էլ  են սպանում, որպեսզի այգին  անտեր մնալով` Աքաաբը կարողանա այն գրավել (Դ Թագ. 9:26):

Դու Հեզաբելի անգութ և անողորմ խորամանկությո´ւնը տես.  Նաբովթի հանիրավի սպանության չարագործ խաբեությունը ծածկելու համար, որ հանկարծ հայտնի դառնալով` ժողովուրդը չբամբասի, գործին այնպիսի տեսք է տալիս, որ կարծես թե Աստծու և թագավորի պատիվը պաշտպանելու համար է արդարությամբ այդպես վարվել, քանի որ ծոմապահությամբ և երկու մարդկանց վկայություներով են սպանել մարդուն:

Թեև սույն գաղտնիքին տեղյակ մարդիկ նրա անսիրտ վարմունքն է´լ ավելի են տարածում, սակայն նա, ընդհանրապես հոգ չանելով, երբ ստանում է Նաբովթի մահվան լուրը, Աքաաբին ասում է. «Ելի´ր և գրավի´ր այգին, քանի որ Նաբովթը մահացել է»: Աքաաբը եղելությունը իմանալուն պես հագուստը պատռում է և քուրձ հագնելով` ասում. «Նաբովթը հանիրավի է  մահացել», սակայն այսուհանդերձ ո՛չ հանդիմանում և ո՛չ էլ պատժում է չարագործին, ընդհակառակը, իբր արդեն կալվածքի տեր` շտապում է գրավելու այն:

Մինչ նա ճանապարհին էր, Աստծու հրամանով Եղիա մարգարեն նրա դեմ է դուրս գալիս և բարկությամբ ասում. «Այնտեղ, որտեղ  շներն ու խոզերը Նաբովթի արյունը լիզեցին, նույն վայրում քո արյունը պիտի լիզեն, և ինչպես  Հերոբովամի և Բաասի ցեղերը սրով սպանվեցին, այդպես էլ քո ցեղը սրի պիտի քաշվի, և Հեզաբելի դիակը շները պիտի ուտեն»: Թեև Աքաաբը Եղիային թշնամի էր համարում, նրա խոսերից շատ է նեղվում, սակայն միևնույն ժամանակ գիտակցելով, որ ինքը մեղավոր է, այս անգամ շտապում է զղջալու և զգեստը պատռելով, քուրձ հագնելով, արտասուքներով և ծոմապահությամբ ապաշխարում է, քանի որ գիտեր, որ Եղիայի արտասանած և վճռած պատիժը անպատճառ իրագործվելու է:

Լա՛վ ըմբռնիր, թե ինչքան օգտակար է, որ մարդ հասկանա իր հանցանքը և խոնարհ սրտով անկեղծորեն զղջա: Քանի որ Եղիայի սպառնալի պատիժը Աքաաբի օրոք պիտի գործադրվեր, սակայն հիշյալի` խոնարհությամբ, զղջալով և արտասուքով ու ծոմապահությամբ ապաշխարելու համար Աստված Եղիային ասում է, որ նրա օրոք չպիտի լինի պատիժը, այլ նրա որդու օրոք (Գ Թագ. 21:28, 29): Հիրավի, ինչպես  Աստծու օրենքներին հակառակ գործող մարդն է պատժի արժանանում, այդպես էլ խոնարհությամբ և անկեղծությամբ զղջացող մեղավորն ազատվում է պատժից: