Նրա Մանասե որդին: Սա տասներկու տարեկան էր, երբ թագավոր է դառնում, և թագավորում է հիսունհինգ տարի: Սակայն կռապաշտ լինելով` վերակառուցում է Եզեկիայի քանդած կուռքերի սեղանները և նորից անտառներ տնկելով` կուռքեր պաշտում և ժողովրդին էլ խրախուսում: Սրանից բացի, երկնքի աստղերի անուններով կուռքեր կառուցել տալով, երկրպագում էր դրանք` որպես աստվածներ: Մանասեն մինչև անգամ տաճարում շատ կուռքեր է դնում և, Աստծու համար պատրաստվածը կուռքերին հատկացնելով, իր որդիներին, ի պատիվ նրանց, կրակի միջով է անցկացնում` ասես նրանց ընծայելով, և զոհեր է մատուցում:

Այս ամբարիշտ արքան, թողնելով Աստծու մարգարեներին, պատվում էր կախարդներին և հավատում նրանց, թեև ճշմարիտ մարգարեները Աստծու հրամանով շատ են խրատում և հորդորում, սակայն լսելու փոխարեն շատերին սպանում է, մանավանդ Եսայի մարգարեին սպանում է՝ սղոցով երկու մասի բաժանելով, մինչ նա Աստծու հրամանն էր հաղորդում թագավորին: Նա այնքան է չարանում, որ իր անզգամությամբ գերազանցում է Աստծու հրամանների դեմ գնացող Իսրայելի և Հուդայի բոլոր թագավորներին:

Այս է պատճառը, որ Աստված բարկանալով ասորիների թագավորի ձեռքով պատժում է նրան, որ զղջա և ապաշխարի: Ասորեստանի թագավորի կարգադրությամբ զորքերի հրամանատարները, գալով Երուսաղեմ, կարողանում են բռնել Մանասե թագավորին և Բաբելոն են տանում՝ կապկպված, նրա ձեռքերն ու ոտքերը շղթաներ  անցկացնելով, ինչպես նաև պարանոցը  շղթայելով`բանտարկում:

Դու Մանասեի թշվառությո՛ւնը տես. նա, որ Հուդայի թագավոր լինելու ժամանակ Աստծուն ուրանալով, մարգարեներին սպանել է տալիս, սակայն, երբ բանտարկվում է, ոչ միայն զղջում է իր արածների համար, այլև սրտամորմոք հառաչանքներով սկսում է արտասվել և, ուղիղ սրտով Աստծու անհուն ողորմությունը հուսալով, պաղատանքներով աղոթքներ է ուղղում առ Աստված (Բ Մնաց. 33:12): Ու քանի որ Աստված ողորմած և բարեգութ է, ընդունելով նրա աղոթքները, նրան ազատում է դառնաղետ գերության վիճակից: Քանի որ Աստված Բաբելոնի արքայի սրտում գութ է դնում առ Մանասե թագավոր, և նա, ազատելով նրան, Երուսաղեմ է ուղարկում: Երբ նա վերստին բազմում է իր գահին, իր զղջումի համաձայն` մինչ  մահ հնազանդ և հավատարիմ է լինում Աստծուն, Երուսաղեմից և Հուդայից վերացնում է բոլոր կուռքերը և կուռքերին վերաբերող իրերը, որոնք  նախկինում ինքն էր պատրաստել:

Դրանից բացի, մաքրել տալով տաճարը, հրամայում է ըստ օրենքի սովորական զոհեր մատուցել Աստծուն: Նաև կարգադրում է, որ ժողովուրդը ոչ միայն հրաժարվի կուռքերից, այլև կատարելապես հնազանդվի Աստծուն և միայն Նրան ծառայի: Երուսաղեմի և մանավանդ Սիոնի պարիսպը դարձյալ կառուցելով` ամրացնում է և հզոր քաղաքներում զորք և զորավարներ  տեղակայում: Ապա երբ Մանասեն մահանում է, նրան, մի յուրահատուկ շուքով, թաղում են իր պարտեզում:

Մանասեի պատմությունը մեծ հույս և մխիթարություն է մեղավորներին, թե ինչպես նրա նման կատարելապես զղջան և ապաշխարեն` օրինակ ունենալով նրա աղոթքն ու պաղատանքը, որը Մեծ պահքի ժամանակ կարդացվում է Սուրբ Եկեղեցում (Տե´ր ամենակալ, Աստված Աբրահամի և Հակոբի... (Ժամագիրք)):

Մանասեին հաջորդում է նրա Ամոն որդին, որը, հետևելով հոր սկզբնական չար վարքին, նորից վերականգնում է նրա վերացրած կուռքերը և երկրպագում դրանք: Ամոնը հակված էր հոր վատ օրինակին, սակայն նրա նման զղջալով ուղղվելու և ապաշխարելու ժամանակ չի ունենում, քանի որ նրա ծառաները միավորվելով հենց իր պալատում սպանում են նրան: Թեև ժողովուրդը,  դա իմանալով, վրեժխնդիր է լինում` պատժելով այդ մարդկանց, սակայն թշվառ Ամոնը միայն երկու տարի թագավորելուց հետո իր անօրեն վարքի մեջ էլ մահանում է:

Այստեղ հարկ է նկատել, թե ինչպես մեղավորները, Մանասե թագավորի կյանքի օրինակն աչքի առջև ունենալով, կարող են մեծապես մխիթարվել և ամեն պարագայում Աստծու անսահման ողորմությանը և գթությանն ապավինելու համարձակություն ունենալ, նույն ձևով էլ նաև Ամոնի վիճակի և նրա թշվառ վախճանի մասին խորհելով` պարտավոր են երկնչել, որ միգուցե նրա նման զղջալու ժամանակ չգտնելով` մեղքի մեջ մահանան: