Երեմիա մարգարեն աստվածային ներգործող զորությամբ թաքցնում է այն, ինչպես նաև թաքցնում է վկայության խորանը և այն ոսկե սեղանը, որի վրա Աստծուն խունկ էին ծխում, քանի որ նա, ստույգ իմանալով Երուսաղեմի մոտալուտ կործանման մասին, այդ սրբությունները, թշնամու ձեռքը չընկնելու համար տաճարից հանելով, Հորդանանի գետի մյուս կողմն է տանում և այնտեղ` լեռան վրա` անտառում գտնվող մի քարանձավում, թաքցում (Բ Մակ. 2:5):

Մարգարեի հետ եղած մարդիկ ցանկանում են իմանալ քարանձավի տեղը, սակայն չեն կարողանում գտնել, քանի որ Աստված ցանկանում է մարդկանցից թաքցնել այդ տեղը, մինչև որ Ինքը կամենա հայտնել: Նույն ձևով էլ քահանաները Երեմիայի հրամանով վերցնում են ողջակեզի սեղանի կրակը (այն, որ հրաշքով էր վառվել) և Երուսաղեմի մոտ գտնվող մի անջուր ջրհորում թաքցնում: Հետագայում, երբ ժողովուրդն ազատվում է գերությունից, Նեեմիի միջոցով գտնում են այն, սակայն կրակն  այլևս մարել և տղմոտ մի զանգվածի էր վերածվել: Այդ տիղմը բերելով ողջակեզի սեղանին են դնում, և երբ արեգակի ճառագայթները դիպչում են դրան, այն հրաշքով իսկույն նորից վառվում է (Բ Մակ. Ա:21, 22):

Սույն հրաշալի իրողությունը տեսնելով` ամբողջ ժողովուրդը միաձայն և միահամուռ գոհություններ և փառք են մատուցում բարձրյալ Աստծուն, Որը բազում տառապանքներից հետո ցանկանում է մխիթարել Իր ժողովրդին: