Կյուրոս թագավորի օրոք: Քանի որ (ինչպես Դանիելի տասնչորսերորդ գլխում է հիշատակվել) Բաբելոնի իշխանությունը Կյուրոսին անցնելու առաջին իսկ տարում Իսրայելի ժողովուրդը ազատվում է գերությունից: Սակայն ոչ թե Կյուրոսն իր կամքով է այսպիսի բարիք գործում հրեաների հանդեպ, այլ աստվածային կամքով և ողորմությամբ է լինում այս շնորհը, քանի որ դեռևս հիշյալի՝ աշխարհ գալուց երկու հարյուր տարի առաջ Եսայի մարգարեն է գրել, որ Կյուրոս թագավորի ձեռքով պիտի հրեաներն ազատվեն գերությունից (Ես. 45:1, 13):

Այս է պատճառը, որ Կյուրոսն իր իշխանությանը ենթակա բոլոր հրեաների համար հրովարտակ է արձակում, որ վերադառնան Իսրայել և Աստծու տաճարը վերակառուցեն, իսկ նրանք, ովքեր չեն կամենա գնալ, տաճարը կառուցելուն անհրաժեշտ ոսկի, արծաթ և անհրաժեշտ պարագաները հոգան:

Թեև ոմանք, իրենց գերության վայրում կալվածքներ, տուն և ապրելու այլ միջոցներ ձեռք բերած լինելով, Երուսաղեմ չեն գնում, սակայն, այնուամենայնիվ, նպաստում են տաճարը կառուցելուն: Նաև Կյուրոսը տաճարի ոսկյա, արծաթյա սպասքները (որոնք Նաբուգոդոնոսորը գերեվարել էր Երուսաղեմից և մեհյանում դրել (տե՛ս ՀԹ հարցը), հանձնում է հրեաներին, որ Երուսաղեմ տանեն:

Երբ իսրայելացիները Աստծու ողորմությամբ այսպիսի արտոնություն են ստանում, ծառաներից, աղախիններից և մանուկներից բացի, քառասուներկու հազար երեք հարյուր վաթսուներկու հոգի հավաքվում են, և մեծ ուրախությամբ Երուսաղեմի գավառ գալով` ամեն մարդ իր տարածքի և կալվածքի տերն է դառնում: Ապա ցանկանում են վերադարձողների ցեղերը ճշտել, և քահանաներից ոմանք չեն կարողանում ապացուցել իրենց ցեղային պատկանելությունը, ուստի մինչև ապացուցելը զրկվում են քահանայությունից:

Ապա բոլորը հավաքվում են Երուսաղեմում, որտեղ  հովսեդիկացի Հեսուն, սաղաթիելցի Զորաբաբելը և նրանց եղբայրները, տաճարում կառուցելով սեղանը, Մովսեսի օրենքի համաձայն, ամենայն պատկառանքով և երկյուղածությամբ, ավանդական զոհեր են մատուցում: Մանավանդ Սիդոնի կողմերից կառուցելու համար անհրաժեշտ նյութեր բերել տալով` աշխատողներ և վերակացուներ են ընտրում, և երբ տաճարի հիմն են դնում, փողեր հնչեցնելով` սաղմոսերգություններով և գոհաբանական մաղթանքներով մեծ հանդես են կատարում (Բ Եզր. 3:11):

Թեև նրանք, ովքեր նախկինում տաճարը չէին տեսել, մեծապես ի սրտե ցնծում են, սակայն տաճարն ավերվելուց առաջ այն տեսնողները դառնապես արտասվում են, քանի որ հույս չեն ունենում, որ կկարողանան նախկին շքեղությամբ վերաշինել, և երկու կողմի ձայները միախառնվելով` հեռուներն էր հասնում: