Պատասխան – Քերթողահայր Սուրբ Մովսես Խորենացին ասում է, թե սրանք մեր Աբգար թագավորի կողմից ուղարկված պատվիրակներն էին, որոնց թագավորական քաղաքն այն ժամանակ Ուռհան էր: Աբգարն առանց տեսնելու հավատացել էր Քրիստոսի՝ Աստծո Որդի լինելուն և այս հավատով, խոնարհաբար, պատվիրակ էր ուղարկել, որպեսզի Հիսուսին Ուռհա հրավիրի: Իսկ եթե հանկարծ Հիսուս չգա, ապա պատկերը նկարեն և բերեն, ինչին նայելով՝ բժշկվի բորոտությունից: Երուսաղեմ եկողներն ամբարտավանությամբ անսպասելի դուրս չեն գալիս Հիսուսի առջև, այլ նախ Փիլիպպոս առաքյալի մոտ են գնում և խոսում նրա հետ: Փիլիպոսնն Անդրեասին է ասում և հետո երկուսի միջնորդությամբ Հիսուսի առջև են կանգնում և տալիս Աբգար թագավորի գիրը:
Քանի որ Հիսուսի՝ խաչ բարձրանալու օրերն էին, որով պիտի կատարեր փրկչական տնօրինությունը, ուստի Ուռհա գնալու ժամանակ չուներ և այսպես պատասխանեց. «Հասել է մարդու Որդու փառավորվելու ժամանակը»: Պատվիրակները հասկացան, որ չպիտի գա, սկսեցին պատկերը նկարել, որպեսզի թագավորին տանեն: Եվ որովհետև չեն կարողանում նկարել բնականին նման, Հիսուս Ինքն է վերցնում դաստառակը, դնում Իր Աստվածային դեմքին և իսկույն Տիրական պատկերը փոխանցվում է սուրբ դաստառակին: Պատվիրակներն ուրախությամբ վերցնում են Աստվածային այդ պատկերը և տանում Աբգարին: Վերջինս նույն պատկերի շնորհով ազատվում է բորոտության ախտից: Քրիստոսի համբարձումից հետո Թադեոս Առաքյալը գնում և մկրտում է նրան՝ իր ողջ ընտանիքի հետ:
Ահա Աստվածային երանությանն առաջինը մեր նախահավատ թագավորն արժանի եղավ, ուստի և ասվում է. «Երանի՜ նրանց, որոնք չեն տեսել և սակայն կհավատան» (Հովհ. 20:29): Եվ մեզ՝ համայն ազգիս հայոց, որպես հոգևոր պարծանք: Տիրոջից պարգև տրվեց, ինչպես որ մեր սրբազան Հայրապետ Ներսես Շնորհալին է, ի պատիվ սուրբ թագավորին, ասում. «Հիմա ես ցնծում եմ, թագավորությամբս զուգվել եմ, որքան Թովմասն առաջացավ, երանություն հայոց բերեց»:
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի