Պատասխան – Միածին Որդու խնդրանքն ընդունելի եղավ և միշտ էլ կլինի, ինչպես և Ինքը վկայեց, երբ չորսօրյա մեռած Ղազարոսին հարություն տալու ժամանակ ասաց. «Հա՛յր, գոհություն եմ տալիս քեզ, որ ինձ լսեցիր, և ես գիտեի, որ ամեն ժամ լսում ես ինձ» (Հովհ. 11:42-42): Նրանց համար միայն ընդունելի եղավ, ովքեր արժանի էին ընդունելու ներողության այս շնորհը: Դրանով հարյուրապետը և այնտեղ եղողներից ոմանք շնորհների և փրկության արժանացան: Բայց նրանք, ովքեր այս շնորհին արժանի չէին, դատապարտվեցին իրենց իսկ համառության պատճառով: Սրանց է վերաբերում մարգարեի բերանով վկայվածը. «Եվ իմ աղոթքն իմ ծոցը պիտի դառնա» (Սաղմ. 34:13):

Առաջին պատասխանի վկայությունը տե՛ս Կոռնելիոսի՝ «Մեկնութիւն Եսայեայ» գրքի մեջ (ԾԳ 12): Բայց Հարյուրապետի և նրա հետ եղողների հավատքի վկայությունը տե՛ս «Հայսմավուրք»-ում: Այս Ղուկիանոս հարյուրապետը միակնանի էր, սակայն երբ տեգով խոցեց Քրիստոսի կողը, այնտեղից բխած արյունը, կույր աչքին ցայտելով, լուսավորեց, և նա հավատաց ու նրա հետ նաև՝ երկու զինվորներ: