Պատասխան – Այս հարցիդ երկար պատասխան է անհրաժեշտ: Սակայն համառոտ կերպով խոսենք՝ հենվելով Սուրբ Գրքի վրա:
Արդ՝ մեր նախահայր Ադամի խոսակցական լեզուն Հայոց լեզուն էր: Խոսքիս հավաստումը սա է. քանզի առաջին նահապետները, ջրհեղեղից հետո Հայոց աշխարհում մոտ հարյուր հիսուն տարի բնակվելով, աճեցին, բազմացան: Ոմանք, ավելի ընդարձակ տեղ ունենալու համար, հեռացան այդտեղից, իսկ ոմանք էլ տեղում տուն ու տեղ դրեցին, այգի հիմնեցին և բավականին ընդարձակ տարածք ունեին, որի համար չցրվեցին: Այդ իսկ պատճառով Սուրբ Գիրքն այլ տեղափոխություն չի նշում Այս ցրվողները եկան Սենաար երկիրը, սկսեցին միաբանվել դաշտի մեջ և աշտարակ կառուցել, որն ըստ Սուրբ Գրքի, չարության գործ էր, քանզի Աստված տեսավ, որ այս չարությունը միալեզու լինելով են գործում: Դրա համար էլ նրանց այնտեղ պատժեց՝ խառնելով լեզուները: Սուրբ Գիրքն ասում է. «Այնտեղ խառնեց նրանց լեզուները» (Ծննդ. 11:7):
Հիրավի, Աստծո արդարությանը դեմ է նրանց հետ անմիաբաններին ևս պատժելը: Ուստի Նոյը և մյուս անմիաբանները լեզուների խառնակության պատիժը չկրեցին: Այս միաբանությունից դուրս եկավ Հայկը, եկավ իր հայրենի երկիրը: Նա գիտեր, որ իր նախահայրը, այսինքն՝ Նոյը, տակավին ողջ է, քանզի, ըստ Սուրբ Գրքի, Նոյը ջրհեղեղից հետո երեք հարյուր տարի ևս ապրեց: Աշտարակաշինությունը ջրհեղեղից մոտ հարյուր հիսուն տարի հետո եղավ: Բնակվեց Հայկն իր հայրենիքում, նաև նվաճեց Նեբրովթի հպարտ ամբարտավանությունը և բնաջինջ արեց այն աստվածընդդեմ գործի հետևորդներից մեկին, մանավանդ՝ գլխավորին: Նա թողեց այն լեզուն, որ երկնառակ պատուհաս էր և իր նախնիների հետ խոսում էր առաջին անմեղության լեզվով, որ Ադամից իրենց էր հասել որդուց որդի: Հետևաբար, մեր նախահայր Ադամի խոսակցական լեզուն Հայոց լեզուն էր, որ հաջորդաբար մինչև Նոյ էր հասել, իսկ Նոյից մինչև մեզ՝ Հայաստան երկրում և մերն է մինչև կատարածն աշխարհի:
Այս խոսքս հաստատող այլ ապացույցներ ևս կան. առավելաբար հին վայրերի անուններից, կենդանիների անունների ստուգաբանությունից, մեր լեզվի բարեհարմար կազմությունից, որոնք լիովին թողնում ենք բազմահմուտ իմաստուններին և ներհուն գիտնականներին:
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի