Պատասխան – Հրեաներն ու հեթանոսներն այնքան խստասիրտ էին, որ բավական չհամարելով խաչելուց առաջ տված չարչարանքները՝ ծանր խաչը ուսերին դրեցին: Խաչողների կողմից մեծ անողորմություն էր, իսկ Խաչվողի կողմից՝ մեծ խորհուրդ և գթություն, որ խաչը, Իր փառքի աթոռը համարելով, Ինքն էր տանում: Ինչպես մարգարեն է վկայում. «Մեզ համար մանուկ ծնվեց, մի որդի տրվեց մեզ, որի իշխանությունն իր ուսերի վրա պիտի տանի» (Եսայի 9:6): Իսկ Հովհաննու վկայությունը այսպիսին է. «Եվ խաչափայտը Նա Ինքն էր վերցրել և բարձրացնում էր այն տեղը» (Հովհ. 19:18): Կոռնելիոսն այս խոսքի վերաբերյալ այսպես է ասում. «Գանահարությունից ստացած վերքերը նոր-նոր էին բժշկվել, բայց նորից բացվել էին, և արյուն էր հոսում, որի պատճառով առավել նվազում էին արյունն ու զորությունը: Ուստի Նրա տկարության պատճառով վերցնելով ուսից՝ դրեցին Սիմոն Կյուրենացու ուսին, որպեսզի Հիսուսին ողջ պահեն՝ խաչի տանջանք առավելապես կրելու համար»: