Ինչպես որ Աստված նախ կերակուր տվեց մարդուն, այդպես էլ առաջին պատվիրանը կերակրի վերաբերյալ եղավ: Որովհետև մարդը միշտ իր օգտի հակառակ է [գործում], իսկ օգուտը այն է, երբ մեկի բաղձանքը ամբողջացնում ես, և բաղձանքն էլ [մարդուն] հայտնի բաների համար է լինում: Արդ, քանի որ մարդը այս աշխարհի մեջ է, մարմնի վերաբերյալ բաներ է ցանկանում, որ տեսնում է և մարմնական ցանկություններից առաջինը կերակուրն է (Ժողովող Զ:7):

Մանավանդ, մարդը այն աստիճան է պարտավոր Աստծուն սիրել, որ հանձն առնի իր կյանքը Նրա համար զոհել, և մարդու անձը երկրի վրա կերակրով է պահպանվում և կենդանի մնում, այս պատճառով առաջին պատվիրանը կերակրի վերաբերյալ եղավ: Մարդը մանուկ հասակում կաթով է սնվում և ինչքան մեծանում է, [այնքան] զանազան կերակուրներ է ցանկանում, այո՛, մարդուն պետք է կերակուրը, սակայն հացից և ջրից բացի մնացածը անհրաժեշտություն համարելը և կամ տեսակ-տեսակ կերակուրներ ցանկանալը անձը փչացնել է նշանակում [անձին վնասել է նշանակում], քանզի շատ ախտեր անչափ կերուխումներից են առաջանում: Ուտելու խնդիրը մարդու մտահոգության համար մեծ առարկա լինելու պարագայում, նաև հպարտությամբ անվան և համբավի սիրով տոչորվելով, հանդերձների և բնակարանի վերաբերյալ անհաշիվ և անիմաստ զբաղմունքներին ենթարկվել՝ պարզապես ինքն իրեն դատապարտել և պատժել է նշանակում:

Տիտղոսի և զվարճանքների համար շատ դրամ է պետք, շատ դրամ ձեռք բերելու համար կամ շատ նեղություններ պիտի կրել, կամ շատ մեղք գործել, այս երկուսն էլ մարդու հոգուն, մարմնին և հանգստությանը [խաղաղությանը] վնասակար են: Մանավանդ, որ այսպիսի անվայելուչ վարմունքը Աստծո հրամաններին հակառակ է, իսկ Աստծո հրամանին հակառակ գործողը անպատճառ պատժվում է:

Մարդու անձը և էությունը միմյանց հակառակ նյութերից բաղկացած լինելով, արդեն իսկ [նրան] ստիպում է միշտ մեծ պատերազմ մղել (Գաղ Ե 17), որովհետև մարդը երկրի վրա մարմնական բաները տեսնելով՝ դրանք է ցանկանում, իսկ հոգևոր բաները առայժմ տեսնել չկարողանալով՝ միայն ունկնդիր է լինում: Թեպետ ըստ աշխարհի՝ աչքը հաղթում է ականջին (ըստ առածի, թե ճշմարտագույն է տեսություն աչաց, քան ըզլուր ականջաց), սակայն հոգևոր խնդիրների, կամ պարագայի առումով ականջն է հաղթում աչքին (Հռոմ Ժ 17): Արդ, եթե մեր մարմնավոր աչքով տեսածները ցանկանալով, հոգևորը չխորհենք և զանց առնենք, ապա անասունի նման կլինենք:

Քանի որ անասունը ըմբռնում է միայն ներկայում կատարվող և տեսանելի բաները, սակայն մարդու փառքը հոգին է, որքան ավելի հոգու վերաբերյալ խնդիրների մեջ կատարելություն գտնի, այնքան [նրա] փառքը կմեծանա: Ուրեմն հոգևոր իրողությունների վրա լավ և շատ խորհիր, մի՛ ասա, թե նախ հասկանամ, հետո հավատամ, այլ նախ հավատա, որպեսզի հետո հասկանաս (այն առածի համաձայն, թե մի՛ իմանար՝ զի հավատասցես, այլ հավատա՝ զի իմանայցես):

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902