Չգիտեր, քանի որ Աստված դրան ժամանակ չտրամադրեց, և նա էլ չհարցրեց, քանի որ կատարյալ հնազանդության մի պայմանն է, որ առանց պատճառ հարցնելու, միայն հրամանի գործադրությանը ուշադրություն հատկացնել:

Հիրավի, Նոյը հավատարիմ լինելով, առանց իր հնազանդության պարտականությունների մեջ թերանալու, իր որդիներին էլ էր մխիթարում, որպեսզի Աստծո ողորմությունից իրենց հույսը չկտրեն: Արդարև, այս գործը շատ մեծ նեղության և իր նախընթաց օրինակը չունեցող չարչարանք էր, քանի որ իր տունը և հանգիստը թողնելով, ստիպված եղավ տապանը մտնել, մանավանդ, որ դրանից դուրս գալն էլ իր ձեռքին չէր, սակայն ապստամբների գլխին գալիք չարիքը և իր ընտանիքի հրաշքով փրկվելը մտաբերելով՝ Աստծուց գոհանում էր, ինչպես որ կատարյալ հավատքը Ս. Գրքի մեջ գովությամբ է հիշվում (Սիրաք ԽԳ 17):

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902