Մեկ տարի, քանի որ հարյուր հիսուն օր ջուրը միօրինակ բարձրանալուց հետո, փառք Աստծո, սկսեց նվազել և լեռների գագաթները երևացին (Ծննդ. Ը 3): Սակայն եթե ջուրը արագ-արագ քաշվեր, ապա դիակների հոտը օդը ապականելով՝ կարող էր վնասել նավից դուրս եկողներին, ուստի ջրի այդքան ժամանակ մնալու հետևանքով՝ դիակների մի մասը ձկները կերան, իսկ մնացած մասը փտեցին:

Ապա ևս քառասուն օր անցնելուց հետո Նոյը, տապանի պատուհանը բացելով, արձակեց ագռավին, որպեսզի երկրի վիճակի մասին տեղեկություն ստանա, բայց այն, իր որկորի հոգսերով զբաղված, ետ չվերադարձավ: Ապա հեզաբարո աղավնուն արձակեց, որը թառելու տեղ չգտնելով՝ վերադարձավ: Յոթ օր հետո նորից աղավնուն արձակեց, որը որպես ավետաբեր բերանում մի ճյուղ վերցրած՝ տապանը վերադարձավ (Ծննդ. Ը 11): Նոյը այդ տեսնելով հասկացավ, որ ջրերը քաշվել և ցամաքել են, և յոթ օր դարձյալ սպասելուց հետո վերստին արձակեց նրան, որը այլևս ետ չվերադարձավ: Ուստի Նոյը տապանի վերևի մասը բացելով, ցամաքը տեսնելու ժամանակ որպես մի նոր աշխարհ եկած մարդ, շատ ուրախացավ, և Աստված հրամայեց, որ տապանից դուրս գան՝ ինքը և իր կինը, որդիները և նրանց կանայք և բոլոր կենդանիները:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902