Ասվում է, որ Նոյը Քանանի երկիրը իր անդրանիկ որդուն՝ Սեմին հատկացրած լինելու պատճառով, Աբրահամը նույնպես նրա սերունդից առաջ եկած և մանավանդ Աստծո կողմից ներքնապես ազդված լինելով՝ Քանանի երկիրն է գալիս: Սակայն ինչքան էլ որ Աստվածային ազդեցության ներքո էր, դարձյալ ոչ մի տեղ բնակություն չհաստատելով՝ վրանաբնակ կյանք է վարում, մինչև որ Աստծո կամքը որոշակի ձևով իրեն հայտնվի: Արդ, Սամարիա կոչված երկրի Սյուքեմ անվամբ տեղն է գալիս, որի մոտ մի բարձր կաղնի կար և Քեբրոն քաղաքն էր գտնվում, ահա այստեղ Աստված նրան է երևում և խոստանում այդ բոլոր վայրերը նրա որդուն տալ (Եբր. 11:8): Աբրահամը այնտեղ սեղան կանգնեցնելով՝ շնորհակալություն է հայտնում Աստծուն:

Օրինակ վերցրո՛ւ, նախ Աստված Իր ողորմությամբ Աբրահամին կանչեց, երբ նա դեռևս իր հայրենիքում էր, և Աբրահամն էլ հնազանդվելով և պանդխտության գնալով՝ անմիջապես Աստծու համար սեղան է կառուցում: Քանի որ ինչպես Աստված իր շնորհը ոչ ոքի համար չի խնայում, նույնպես էլ մարդու պարտքն է մարմնական ցանկությունները մերժելով՝ պարգևյալ շնորհներին հակառակ չկանգնել, և իր կողմից էլ ամեն ջանք գործադրել՝ Աստծո շնորհը չկորցնելու համար:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902