Այո՛, միայնակ գնաց: Տխուր և տրտում, ցուպը ձեռքին աղքատի պես քայլելով գնաց: Երբ արևը մայր մտավ և մութը ընկավ, դաշտում մի ամայի վայրում պառկեց քնելու, և որպես անկողին հողն էր, իսկ բարձը՝ քարը (Ծննդ. 28:11): Այստեղ մտապահի՛ր մարդկանց խորհուրդները և Աստծո կարգադրությունը:

Քանի որ Եսավը՝ վրիժառության մտադրությամբ, ցանկանում է սպանել Հակոբին, Ռեբեկան՝ անզավակ չմնալու խորհրդով, Հակոբին օտար երկիր ուղարկելով՝ բաժանում է նրան Եսավից և հեռացնում, Իսահակը՝ Հակոբի համար քանանացի աղջիկ չառնելու նպատակով հրամայում է Խառան գնալ և ամուսնանալ: Հակոբը համաձայնվում է գնալ, որպեսզի ազատվի Եսավի չարությունից: Հիրավի, սրանցից յուրաքանչյուրը մի-մի առանձին մտադրությամբ գործեցին, սակայն միևնույն պահին տեսնում ենք, որ Աստված իր անսահման ողորմությունը Հակոբին հայտնելու համար Խառան ուղարկեց նրան:

Սակայն Ճանապարհին և գնացած տեղում իր հետ ինչ պատահելը չիմանալով՝ Հակոբի սիրտը անհանգիստ է: Ապահով եղի՛ր, ո՛վ Հակոբ և հայրենիքդ թողնելով միայնակ ու առանձին մնալու համար մի՛ տխրիր և մանավանդ մի՛ վախենա, քանի որ քո ապահովության համար երկնքի հրեշտակները մեծ պատրաստության մեջ են և ցանկանում են աստիճան դնելով երկիր իջնել և ընկերանալ քեզ:

Արդարև Հակոբը այն գիշեր երազում տեսավ, որ մի սանդուղք երկրից մինչև երկինք էր բարձրացած, որի վրայով հրեշտակները բարձրանում և իջնում էին. Աստված նրա հետ խոսելով մխիթարում է և քաջալերում, որ չվախենա, որովհետև նրա հետ պիտի լինի և ամեն կերպ նրան պահպանելով՝ Քանանի երկիրը պիտի վերադարձնի (Ծննդ. 28:12): Բացի այդ Աբրահամին և Իսահակին տրված խոստումները նրան էլ են տրվում, թե իր սերունդը չափազանց շատ պիտի աճի և բազմանա, և թե բոլոր մարդիկ նրա զավակով օրհնության պիտի արժանան:

Ուշադիր եղի՛ր, Հակոբը հայրենի երկրից, հորից և եղբորից բաժանվելով և միայնակ մնալով, Աստված նրան մխիթարում է, որ չտխրի: Քանի որ նա, ով հավատում է Աստծուն և հույսը դնում է Աստծու վրա, Աստված էլ, որպես հայր, պահպանում է նրան և հրեշտակներն էլ, որպես եղբայր, ընկերակցում են նրան, նաև երկնքի արքայությունը, որպես ճշմարիտ հայրենիք, շնորհվում է նրան: Հակոբը արթնանալով վախենում է և խոստովանում. «Այստեղ Աստծո տունն և երկնքի դուռն է» (Ծննդ 28:16):

Որովհետև հոգևոր առումով Հակոբի քնած վայրը Գողգոթա լեռան, իսկ սանդուղքը Սուրբ Խաչի օրինակն ու պատկերն է խորհրդանշում: Այս երազով Հակոբը մեծապես մխիթարվելով՝ շնորհակալություն է հայտնում Աստծուն, և որպես բարձ գործածված քարը օծելով՝ որպես նշանաքար է կանգնեցնում: Միևնույն ժամանակ որոշում է, որ եթե խաղաղությամբ վերադառնա՝ այն վայրում Աստծուն երկրպագի, և ինչ նյութական կարողություն էլ, որ իրեն շնորհվի՝ տասանորդ տա դրանից:

Ապա Խառանի դաշտում մի ջրհորի մոտ հասնելով կանգ է առնում, սակայն ջրհորի բերանը մի մեծ քարով փակված էր և մինչև որ այդ կողմի հովիվները չհավաքվեին, անհնար էր այդ քարը վերցնել, որի համար էլ Խառանի հովիվները այդ պահին այնտեղ սպասում էին, որպեսզի մյուսներն էլ գային և քարը մի կողմ տանելով՝ ջրեին իրենց հոտերը:

Հակոբը հարցրեց Լաբանի մասին և նրանք տեղեկություն տալով ասացին, թե ահա նրա աղջիկը՝ Ռաքելը դեպի մեզ է գալիս: Արդարև այդ պահին Ռաքելը (որ հոր ողչխարներն էր արածեցնում) գալիս էր ոչխարներին ջուր տալու. այդ ժամանակ Հակոբը հիշյալ քարը մի կողմ տանելով՝ ջրում է նրա ոչխարներին: Միևնույն ժամանակ ազգականության սիրով սկսում է սաստիկ արտասվել և Ռաքելին հայտնում է, որ ինքը Իսահակի որդին է: Նա գնում և Հակոբի գալստյան մասին տեղեկացնում է Լաբանին, որը նրան դիմավորելով, սիրով իր տունն է տանում և Հակոբը մնում է նրա մոտ:

Այս պատմության մեջ Հակոբը հոգևոր առումով Մեսիայի օրինակն է, քանի որ ինչպես նա հորի վրայի քարը վերցնելով Ռաքելի ոչխարների ծարավը հագեցնում է և մեծ սեր հայտնում Ռաքելին, նմանապես Մեսիան (Քրիստոս) հին օրենքի վրայից ծանր վարագույրը վերցնելով՝ քրիստոնյաներին հոգևոր շնորհներով լցրեց և Սուրբ եկեղեցուն Իր սերը ընծայեց:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902