Անհավատությունը հիվանդություն է, իսկ հավատը՝ հոգևոր առողջություն

Մենք գիտենք ավետարանական պատմությունն այն մասին, թե ինչպես Հիսուսը բժշկեց երկու կույրերին, որոնք աղաղակում էին Նրան. «Ողորմի՛ր մեզ, Դավթի՛ Որդի» (Մատթ. 9:27-29): Տերը հարցրեց նրանց. «Հավատո՞ւմ եք, որ ես այդ բանը ձեզ կարող եմ անել»։ Նրանք պատասխանեցին. «Այո՛, Տե՛ր»: Եվ Նա ասաց. «Ըստ ձեր հավատի թող լինի ձեզ»։ Հենց այդ պահին նրանք բժշկվեցին և սկսեցին տեսնել:

Այս առակը մեզ հիշեցնում է հավատի ուժի մասին և այն մասին, թե ինչ կարող է անել հավատը մեր կյանքում: Մարդը, որը զուրկ է հավատից, հոգեպես կույր է: Այդպիսի մարդը չի տեսնում սեփական մեղքերը, չի նկատում Աստծո նախախնամությունն իր կյանքում: Եթե նույնիսկ նրա աչքի առաջ հրաշք կատարվի, նա կփորձի բացատրել դա կամ հանգամանքների բերմամբ կամ դեպքերի բնական ընթացքով: Այդ մարդուն չի դիպչում Աստծո շնորհը, քանի որ նրա սիրտը կարծրացած է, իսկ աչքերը չեն տեսնում Աստծո լույսը: Հավատը հնարավորություն է տալիս տեսնել իրերի իմաստը: Այն հնարավորություն է տալիս մարդուն տեսնել Աստծո նախախնամությունը սեփական կյանքում: Այն բացում է մարդու աչքերը տեսնելու սեփական մեղքերը և անկատարությունները՝ թույլ տալով գիտակցել դրանք, ապաշխարել և բժշկվել դրանցից, ինչպես մարդիկ բուժվում են ֆիզիկական հիվանդություններից:

Ըստ էության՝ անհավատությունը հիվանդություն է, իսկ հավատը՝ հոգևոր առողջություն: Այդ իսկ պատճառով, երբ մենք մեր կյանքում հանդիպում ենք անհավատ մարդու, իսկ այդպիսիք բավականին շատ են մեր շրջապատում, ապա մենք պետք է հասկանանք, որ չարժի նրա անհավատության մեղքն ամբողջովին բարդել հենց այդ մարդու վրա: Ինչպես հիվանդությունները՝ մեկի մոտ այն կարող է լինել ի ծնե, մեկ ուրիշի մոտ՝ ձեռքբերովի: Բայց չէ՞ որ մենք չենք մեղադրում հիվանդներին իրենց հիվանդության համար, այլ նրանց ապաքինում ենք մաղթում և ինքներս էլ, որքանով կարողանում ենք, փորձում ենք օգնել նրանց առողջանալ: Այդպես և անհավատ մարդկանց հետ մեր փոխհարաբերություններում մենք պետք է հասկանանք, որ անհավատությունը հոգևոր կուրություն է: Բայց դա այնպիսի կուրություն է, որից հնարավոր է ապաքինվել, նույնիսկ եթե մարդն ի ծնե է կույր: Բժշկողը Աստվածն է, բայց մենք էլ այդ հարցում հանդիսանում ենք օգնականներ անհավատ մարդկանց համար: Մարդիկ կհավատան Աստծուն, եթե մեզնից ոչ միայն գեղեցիկ խոսքեր լսեն, այլև տեսնեն, թե ինչպես ենք մենք քրիստոնեավայել ապրում, կատարում Աստծո պատվիրանները և, ամենակարևորը, թե ինչպես է Հիսուսի հանդեպ հավատը վերափոխում մեր կյանքը:

Հնարավոր չէ հավատալ միայն ձեզ ներշնչելու շնորհիվ, որ Աստված կա: Հնարավոր չէ հավատալ Աստծուն միայն գրքերի կամ որևէ մեկի համոզիչ խոսքերի շնորհիվ: Գրքերի շնորհիվ լավագույն դեպքում կարելի է որոշակի պատկերացում կազմել Աստծո գոյության մասին, բայց այն մասին, որ Աստված գործում է մեր կյանքում, ազդում է յուրաքանչյուր մարդու վրա, բացում է կույրերի աչքերը, կարելի է իմանալ միայն անձնական հոգևոր փորձառությամբ: Դա մեծագույն գաղտնիք է, որի իմաստը, երևի, ոչ ոք այդպես էլ չի բացահայտի: Ինչո՞ւ են որոշ մարդիկ գնում Աստծու մոտ, իսկ ոմանք՝ խուսափում: Ինչո՞ւ, ապրելով միևնույն աշխարհում, միևնույն քաղաքում, գտնվելով միևնույն պայմաններում, աշխատելով նույն աշխատավայրում, մեկը հավատացյալ է, իսկ մյուսը՝ անհավատ, և նրանցից յուրաքանչյուրն յուրովի է ընկալում այն ամենը, ինչ տեղի է ունենում շրջակա կյանքում:

Եկե՛ք աղոթենք, որպեսզի Աստված, Ով կամենում է, որ բոլոր մարդիկ փրկվեն և ճանաչեն ճշմարտությունը, դեպի ճշմարիտ հավատն ուղղորդի բոլոր նրանց, ում մենք ճանաչում ենք և ում չենք ճանաչում, բոլոր նրանց, ովքեր դեռևս գտնվում են հոգևոր կուրության մեջ և ում ներքին աչքերը դեռ չեն բացվել տեսնելու Աստվածային անմեկնելի լույսը: Եկե՛ք ինքներս մեզ և մեկմեկու հանձնենք Աստծո ձեռքը, մեր կյանքը հանձնենք Աստծո կամքին և փորձենք մեր կյանքի իրադարձություններում տեսնել Աստծո նախախնամությունը: Եկե՛ք հետևենք մեր արաքներին, ապաշխարենք մեր մեղքերի համար և խնդրենք Աստծուն, որ Նա բժշկի մեզ ոչ միայն մեր ֆիզիկական, այլև հոգևոր հիվանդություններից: Եկե՛ք ամրանանք հավատի մեջ, ինչը օգտակար կլինի ոչ միայն մեր, այլև շրջապատող մարդկանց համար:

Միտրոպոլիտ Իլարիոն Ալֆեև

Ռուսերենից թարգմանեց Անի Բրուտյանը