Աստվածային մխիթարությունը աղոթքի պահին

- Հա՛յր, Աստված ե՞րբ է մարդուն անուշահոտություն զգալու հնարավորություն տալիս:

- Աստված երբեմն անուշահոտություն է ուղարկում աղոթքի ժամանակ, երբեմն, երբ չես աղոթում, որպեսզի մխիթարի, քաջալերի, հայտնի, բայց միշտ՝ ինչ-որ նպատակով:

- Երբեմն աղոթելիս, երբ Աստծու ողորմությունն եմ հայցում, ներքին փոփոխություն եմ զգում, հուզմունք:

- Երբ մարդ խոնարհաբար խնդրում է Աստծու ողորմությունը և գիտակցում սեփական մեղավորությունը, այնժամ Աստված ուղարկում է Իր շնորհը, և մարդ հոգևորապես փոխվում է: Ցավում է, որ Աստծուն վշտացրել է իր մեղքերով, զղջում է, սիրտը փուլ է գալիս, և Աստված նրան պարգևատրում է նման աստվածային մխիթարությամբ:

- Հա՛յր, երբ ես աղոթում եմ, որոշակի սփոփանք և ուրախություն եմ զգում: Դա Աստծո՞ւց է, թե՞ պատրանք է:

- Դա լավ է, բայց ավելի լավ է ուշադրություն չդարձնել դրան: Երբ մարդ ուշադրություն չի դարձնում նման բաների, Աստված ավելի մեծ խանդաղատանքով է լցվում և այլ կերպով է տալիս Իր օգնությունը: Զգուշացի՛ր հաճույք և ուրախություն զգալու նպատակով աղոթքի ձգտելուց: Երեխան հոր մոտ չի վազում այն պատճառով, որ վերջինս նրան շոկոլադ է տալիս, այլ որովհետև սիրում է հորը։ Այլ բան է, եթե հայրն ինքը ցանկանա նրան շոկոլադ տալ: Աղոթքը, որ արվում է ուրախություն զգալու, այլ ոչ թե Աստծու հետ միավորվելու համար, ճշմարիտ աղոթք չէ:

- Երբեմն, հա՛յր, երբ աղոթում եմ որևէ դժվարության հանգուցալուծման համար, զգում եմ, որ ներքուստ փառաբանում եմ: Դա նորմա՞լ է:

- Իսկ աղոթքից հետո աստվածային մխիթարություն զգո՞ւմ ես:

- Չգիտեմ՝ արդյոք դա աստվածային մխիթարություն է, բայց ինչ-որ հանգստություն ու վստահություն եմ զգում:

- Հենց դրանում է կայանում աստվածային մխիթարությունն ու հույսն առ Աստված:

- Իսկ մարդ ինչպե՞ս կարող է հասկանալ, որ Աստծու հետ ճիշտ է հաղորդակցվում:

- Եթե ներքուստ ստանում է աստվածային մխիթարությունը: Այն անհամեմատելի է մարդկայինի հետ այնպես, ինչպես դրախտը՝ երկրի:

- Հա՛յր, ես ջանում եմ, ճիգ եմ թափում աղոթելիս, բայց մխիթարություն չեմ զգում:

- Դա լավ է, որովհետև անհատույց կերպով ես աշխատում: Մեր սիրտը Աստծուն հանձնենք՝ խոնարհաբար խնդրելով Նրա ողորմածությունը, իսկ Նա գիտե, թե ինչ է հարկավոր տալ մեզ: Հոգևոր մարդն այլ բան չի փնտրում իր հոգու փրկությունից բացի: Ճգնում է ոչ հանուն աստվածային վայելքների, այլ ճգնում է նախանձախնդրորեն և ընդունում այն, ինչ Աստված տալիս է:

Պաիսիոս Աթոսացի

Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը