Ձեր սիրո լույսը մի հանգցրեք

Մի կին գանգատվում էր հարևանուհուն իր ընկերուհուց, որն իրեն վիրավորել էր: Հարևանուհին էլ հանգստացնում էր նրան ու համոզում ներել ընկերուհուն:

- Ներե՞մ, այն ամենից հետո, ինչ նա արե՞լ է ինձ: Ոչ, չարիքը չի կարելի ներել,- ասաց կինը:- Եվ ընդհանրապես, ես ինչո՞ւ պետք է սիրեմ ինձ չսիրող մարդկանց, ինչո՞ւ պետք է բարիք գործեմ, երբ շուրջս բոլորը խաբում են, դավաճանում ու ստորություններ անում:

- Լավ, քեզ մի պատմություն կպատմեմ,- ասաց հարևանուհին:- Մի մարդ կար, որ մայր բնությանը խնդրում էր այնպես անել, որ գիշերները լուսավոր լինեն, որպեսզի մոմ չվառի և ձմռանն էլ տաք լինի, որ վառարան չվառի: Բայց բնությունն իհարկե չփոխվեց: Մարդն էլ բարկացավ ու որոշեց. «Այդ դեպքում գիշերները լույս չեմ վառի ու չեմ լուսավորի քեզ: Ձմռանն էլ վառարանը չեմ վառի, որ դրա ջերմությամբ քեզ չտաքացնեմ: Նույնիսկ տան դուռը կբացեմ, որպեսզի տանը ջերմություն չմնա և այնժամ կտեսնես, թե ինչպես կսառչես»:

- Ա՜յ քեզ հիմար,- ասաց կինը,- նա կարծում էր, որ իր լույսով բնությա՞նն էր լուսավորում, իսկ իր ջերմությամբ տաքացնո՞ւմ էր նրան սառնամանիքին: Իսկական ապուշ: Ախր դա առաջին հերթին հենց իրեն էր պետք:

- Այդ դեպքում դու ինչո՞ւ ես նույն բանն անում,- հարցրեց հարևանուհին:

- Ե՞ս,- զարմացավ կինը:

- Այո, դո՛ւ: Ինչո՞ւ ես քո սիրո լույսը հանգցնում, երբ շուրջդ խավարը թանձրանում է, և ինչո՞ւ սրտիդ օջախը չես վառում, երբ շուրջդ սառնություն է փչում մարդկային սրտերից: Մթության մեջ նստելուց և սպասելուց մինչ որևէ մեկը կլուսավորի քեզ, ավելի լավ չէ՞ ինքդ «լույսը վառես» և լուսավորես թե՛ քեզ, թե՛ ուրիշներին: Եվ սառնամանիքին նստելուց և սպասելուց մինչ ինչ-որ մեկը կջերմացնի քեզ, մի՞թե ավելի լավ չէ սեփական սրտի խարույկը վառել և դրա ջերմությամբ տաքացնել քեզ և այլ մարդկանց սրտերը, և այդժամ հնարավոր է, որ նրանց ջերմացած սրտերից այլևս նախկին սառնությունը չփչի:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի