Հիսունվեց օղը

Արծաթագործը յուրահատուկ իննսունինը օղ է ձեռքբերում՝ նպատակ ունենալով հարյուր օղ ունենալ և դրանցից մի գեղեցիկ առանձնահատուկ զարդ պատրաստել թագավորի համար: Երկար փնտրտուքից հետո նմանատիպ մեկ օղ չի կարողանում գտնել և այդ անհաջողությունից փակվում է իր աշխատասենյակում: Մի անծանոթ գալիս է ու հարցնում, թե այդպիսի օղեր ունե՞ս: Վհատված արծաթագործը առանց որևէ բան ասելու հինգ օղ է հանում և տալիս: Քիչ հետո նույն մարդը նորից է գալիս ու հարցնում, թե այդպիսի օղեր շա՞տ ունես: Հուսահատված արծաթագործը այս անգամ էլ հիսուն օղ է տալիս: Այնուհետև ի վերջո իր մեջ հույսի ուժ է գտնում, աղոթում Աստծուն և նկատում է, որ թագավորի սուրհանդակն է եկել և ասում է իրեն.

- Արքան տեղեկացել է, որ իննսունինը օղ ունես և մեկը պակասում է, որպեսզի զարդ պատրաստես, ահա ուղարկել է յուրահատուկ այդ օղը, որպեսզի գործդ վերջացնես:

Արծաթագործը շվարում է և աղաղակում.

- Բարձրյա՛լ Աստված, այն անծանոթ մարդուն ետ դարձրու, որ մնացյալ օղերն ինձ վերադարձնի:

Սուրհանդակն ասում է.

- Աստված նախօրոք իմանալով, որ պիտի Իրենից օգնություն հայցես, արդեն իսկ երրորդ անգամ ինձ այստեղ ուղարկեց: Երկու անգամ մոտեցա, սակայն մեկ անգամ վհատությունը քեզ թույլ չտվեց ինձ ճանաչել և հինգ օղ տարա, երկրորդ անգամ հուսահատությունը նպատակիցդ հրաժարվել տվեց և հիսուն օղ տարա: Իսկ աղոթքն ու հույսիդ նշույլը թույլ տվեց ինձ ճանաչել և ստանալ մեկ սպասված օղը: Վհատությունն ու հուսահատությունը ոչնչացնում են մարդու նպատակը, իսկ հույսն ու համբերությունն՝ իրագործում այն:

Այնուհետև իր մոտից հանում է մնացյալ հիսունհինգ օղը և փոխանցում արծաթագործին:

Հովհաննես Մանուկյան